- Słuchaj bratku co Ci powiem. Za mną jeno śmierć znajdziesz od band ordyńskich, a które pozostałościom hordy, którą skromnie się chwaląc JA! sam rozpędziłem za to że mej wspaniałości nie uznali i co ważniejsze trunkiem mnie nie uraczyli. Dlatego powiem tak. Po pierwsze Jako Bohtyr Rzeczpospolitej gorzałkę i wszelki inne napitki rekwiruje prawem wojskowym. Po drugie zawrócisz wóz swój i mnie do Gruzdowa dowieziesz gdzie prawdziwie potężna armia się zbiera. Po trzecie słuchaj się i mi nie przeszkadzaj to dusze zachowasz, a jeszcze za towar i swe usługi zapłatę otrzymasz, a jak zadowolony będę to i posadę kwatermistrza Ci załatwię. Najważniejsze twej duszy nie tknę i tak mało warta. Przysięgam na swą diablą naturę, że słowa dotrzymam i przypominam diabeł nie kłamie. Zadowolony?- zakończył pytaniem tyradę do Żyda Pan Otyły.

Choć czekał co mu człeczyna odpowie cierpliwie, to już jednak na wódeczkę się nastawiał. Plan miał prościutki. Zwerbować woźnicę, a sam się na wozie ułoży. Czuł cały czas wezwanie mentalne od tego czegoś co zeżarł, więc wypada opowiedzieć, jednakże trzeba poczynić odpowiednie przygotowania. Jaźń ma mu gdzieś odlecieć może to by wrócić do ciała musi mieć odpowiednią hmm kotwice. Wierzył, że jak uśnie wtuliwszy się antałek gorzałeczki to i do powrotu będzie miał motywacje, byle tam u "przyjaciela nieznanego" za bardzo nie zostawać. Może ta krótka eskapada odpowie na pytań parę.

Ani siła mięśni lykantropa, ani umysłu wąpierza nie pomogły Urszuli Duniewiczównej wydostać się z tatarskiej niewoli. Czarniawa znów próbował przekroczyć granice swoich mocy, lecz tym razem srogo się przeliczył, ściągnął uwagę Czegoś przed czym wolałby ukryć swoją obecność. Gdy się w końcu ocknął, poczuł mocne szarpnięcie. W końcu siła pana Kotowskiego do czegoś się przydała, pan brat bez ceregieli holował oszołomionego krwiopijcę uciekając przed wrogami. Gabrielowi trudno było pogodzić się z porażką. Byli już tak blisko, mieli dziewczynę na wyciągnięcie ręki, na pewno istniał sposób na żelazne kraty, gdyby mieli tylko więcej czasu…
Wąpierzowi nie pozostawało nic innego, jak podążać za swym wilczym towarzyszem i odnaleźć ciotkę Urszuli. Miał nadzieję, że mimo wszystko wybranka Asmodeusza do zaślubin dziewicą pozostanie, że żaden tatarzyn nie wyciągnie swoich brudnych łapsk do dziewczyny i nie splugawi jej świętej cnoty. Tylko Książe Piekielny był godzien to uczynić, a zaraz za nim jego uniżony sługa, Wielki Łowcy Litewski, Azrael von Czirn, lub jak kto woli Gabriel Czarniawa.

Rozdział szósty, Na wojennej ścieżce, czyli o tem jak to sakramencka czereda w obronie Rzeczpospolitej wojska zbierała i na ordyńców ruszyć się miarkowała

“”A a a a Abra abrakadabra, abraDAB, to jest moja magia właśnie tak
A i a i a i a Abra abrakadabra, abrakadabra
A a a a Abra abrakadabra, abraDAB, to jest moja magia właśnie tak”
K44 - “Abrakadabra”

Lewko
Czarcie waltornie jęknęły przeciągle, niczym stado zarzynanych wołów. Piszczałki zaświergotały. a płaczliwe smyki skrzypeczek, dopełniły infernalną chromatykę chwili. Imić Duniewicz i diabeł, co się zowie poszli w tany. Obaj swego pewni i ufni we własne siły. W mig wieść o ich pakcie rozniosła się po ziemi, kędy dusiołki, topielice i dziady borowe prym wiodą, a i życzliwe biesy takoż i do piekieł wieść tę zaniosły. Nowina błyskawicznie w plotkę się zmieniła i po kątach piekielnych szeptano o tem, że Mazur, co z Borutą pospołu do stołu siada armię zaciężną przeciw bisurmanom zbiera.

Sam mości Lewko bacznie okiem na ojca Urszuli łypał i każden jego ruch w pamięci notował. Pan Duniewicz wór pokutny zrzucił i stary, połatany kontusz, co w szałasie, pod stosem gałęzi sosnowych leżał, przyodział. Ze swym bratem duchowym, Gitanasem, któren to charakternika ku Bogu przyprowadził, pożegnał się czule i na Matkę Przenajświętszą się zaklinając, zapewnił anachoreta, że do złego nie wraca, ale że córkę i ojczyznę ratować musi i inszego sposobu, ku temu nie ma.
Spojrzał Gitanas, na mości Duniewicza i te oto słowa do niego rzecze:
- W ogóle nie przysięgaj, bracie mój najdroższy. Ani na niebo, bo jest tronem Bożym. Ani na ziemię, bo jest podnóżkiem stóp Jego. Ani na Jerozolimę, bo jest miastem wielkiego Króla. Ani na swoją głowę nie przysięgaj, bo nie możesz jednego włosa uczynić białym albo czarnym. Niech raczej mowa twoja będzie: tak, tak; nie, nie. Co nadto jest, od Złego przyłazi.
Duniewicz skłonił głowę w pokorze, po czym do samej ziemi czapkując wraz z diabłem najprawdziwszym wyspę pustelniczą pośród bagien stojącą opuścił, sam nie wiedząc, czy kiedykolwiek na nią jeszcze wróci.

I zapłakali anieli w niebiosach na ten widok straszliwy, a czorty, co się pośród chaszczy kryły i wszytko, to obserwowały łapska z uciechy zacierały i szelmowski uśmiechy sobie posyłali.


Świtało już prawie, kędy mości Lewko z panem Duniewiczem i Chudeńko, co się końskiego ogona uczepił na rozstajach stanęli. Chmury sine niebo zasnuwały deszczem i burzą światu wygrażając.
Stanął mości Duniewicz na samym środku dróg przecięcia i na cztery strony świata splunął flegmą cuchnącą. Mości Lewko wciągnął w nozdrza woń ową i aż mu się cieplej na sercu zrobiło. Siarką i duszą przegniłą zaleciało. Znak to niechybny, że mości Duniewicz nie całkiem jeszcze dla sprawy infernalnej stracon.
I szeptać począł mości Duniewicz zaklęcia szkaradne. Chmury na niebie w kołtun straszliwy się zbiły i barwę najprawdziwszego antracytu przybrały.
- Venerunt fratres mei - krzyknął mości Duniewicz, a głos jego aż na samym dnie piekieł słychać było.

Zagrzmiało, zahuczało, a w oddali dąb stary na ziemię z łomotem się zwalił. W mig też tętent kopyt wielu posłyszeć się dało, choć jak okiem sięgnąć nikogo na horyzoncie nie szło dostrzec.
- Ruszamy, czarcie - zaordynował mości Duniewicz - Już do tańca grają nam. Słychać armaty i stali szczęk. Śmierć kosi niby łan, lecz my nie wiemy, co to lęk.

Na wzgórzu, łysym jako kolano paradna kompaniya piekielna się zebrała. I choć Duniewicz od przeszło czterech roków w poleskim szałasie zdrowaśki klepał, to renomę i posłuchanie, tak wielgie miał wśród charakterników i swawolników, że żadyn nie śmiał na wezwanie się nie stawić.

Wszyscy konno byli i kręgiem mości Duniewicza otoczyli, a wielu spode łba na niego patrzyło. I każden jeden czekał, co też sławny piekielnik rzec im chce.
Mości Duniewicz obrkęcił swym rumakiem kilka razy w miejscu, by na facjaty swych dawnych kompanów wejrzeć.

- Czołem waszmościom! - ryknął doniośle Duniewicz - Rzekłbym bracia, ale pewnikiem byś mnie tu zaraz na szablach roznieśli, za to karygodne spoufalanie. Dawno to wszak było, gdyśmy pospołu na gościńcach i traktach postrach wzbudzali i dla ludzi, niczym najgorsza zaraza byli. Tędy powtórzę tylko czołem waszmościom!
- Czołem! - odparli nieliczni spośród zebranych, a znaczna większość szablicami stukać poczęła, zniecierpliwienie i gniew swój tym sposobem wyrażając.
- Rad jestem, żeście mości panowie na wezwanie moje wszyscy się stawili. Sprawa jest bowiem wagi najwyższej. O ojczyznę wszak naszą ukochaną chodzi.
- Wiemy, wiemy - krzyknęli, ci co w drugim rzędzie stali.
- Żadna to nowina, Duniewicz! - warknął Mściwój Łaszcz, bękart słynnego infamisa Samuela Łaszcza, co to ledwo trzy roki temu opuścił ten ziemski padół, osieracając młodego infamisa i kandydata na oficyera piekielnego. - Gadaj ty, lepiej na cóż żeś nas zawezwał, póki cierpliwości mi jeszcze staje.
- Pax, panie bracie. Pax! O posłuchanie proszę, a potem każden jeden z was zdecyduje, co czynić mu wypada i należy.
- Ty mi Duniewicz, nie będziesz godoł, co mi wypada i co należy czynić - rzucił stojący u boku młodego Łaszcza, Marcin Będziński, Rymarzem zwany, bo upodobał on sobie pasy z ludzi z drzeć.
Duniewicz konia spiął i ogier dęba stanął i kopytami powietrze młócić począł, a iskry przytem szły, jakby podkowami w stalowe płyty walił.
- Zawrzeć mordy! - huknął gniewnie ojciec Urszuli - Mowa moja krótka będzie, bo i nie ma co języka po próżnicy strzępić. Diabły wy, charakterniki, swawolniki i najgorsze bydlęta, co to po ziemi jeno z miłosierdzia bożego stąpać po niej mogą. Ja takiż sam byłem i jestem. Duszę moją Szatanowi zaprzedał i teraz mnie to żywym ogniem każdego dnia trawi. Gore moje dusza i gore moje ciało, aleć to jeno preludium przed mękami, jakie mnie po śmierci czekają. Duszy mojej zbawić nie podobna, bo sam ją na zatracenie rzuciłem. Nadzieję jeno mam, że się za mną Syn Boży wstawi i na Sądzie na purgatorium skaże, a nie na wieczne potępienie.

Znowuż szable zadzwoniły i plugawe wyzwiska w stronę Duniewicza poleciały. Jeno auctoritatis jaki w czarcim gronie pan Adam miał, przed linczem zebranych powstrzymywało.
- Ojczyzna na naszych oczach umiera! - wznowił swą mowę, po chwili - Bisurmany pod wodzą ichniego biesa pustynnego Rzeczpospolitą naszą grabią i palą. W całej historyi, takiego wypadku nie było, coby pohańskie czambuły, aż tak głęboko się w nasze granice zapuściły i tak sobie swawoliły. Gdzie są obrońcy ojczyzny, ja się pytam? Każden jeden z was w pierwszym szeregu stanąć winien i na tatarskie zastępy chorągiew prowadzić. A wy co? Sami pewnikiem kolejne krzywdy ojczyźnie umęczonej dokładacie…
- Zamilcz mości Duniewicz - warknął znowuż Mściwój Łaszcz - Rzekłeś swoje. My to wszytko wiemy i nic nowego, żeś nam nie objawił. Tatary to wróg rzecz oczywista, aleć skoro pod buławą piekieł idą, to co nam do tego. Może to już czas, coby królestwo czarcie na ziemi uczynić. Rzeczpospolita Diabelska, abo i Infernalna. Co wy na to panowie? - spytał młody infamis, wzrokiem po kompanach wodząc.
Krzyki i gwizdy aprobaty w mig się rozległy. Jeden przez drugiego darł się i zachwyt swój wyrażał.
- Wracaj zatem skądżeś przyszedł mości Duniewicz. Twój czas przeminął, teraz ci jeno zdrowaśki się ostały i wór pokutny.
Nie zrażony reakcją tłumu Duniewicz kontynuował.
- Pohańskie biesy, to wróg takiż sam jak i Tatary w futra ubrane, co to w miłości sodmickiej gustują i kozy napastują. Przeta taki pustynny czort, nijak do pięt nawet nie dorasta takiemu panu Borucie, co to w nim taka sama krew szlachecka płynie jak i w nas.
- A gdzie ten Boruta? - spytał Rymarz oblizując się obleśnie, już bowiem sobie ostrzył zęby na to, jak oskóruje mości Duniewicza, gdy tylko kompania znak da że rozprawić się z nim już można
- Na zamku swym siedzi i uciech pewnikiem z czarownicami zakosztowuje. - odpowiedział Łaszcz.
- Co robi i gdzie jest mości Boruta, to ja nie wiem. Jest za to z nami, mości Lewko, kompan bliski imić Boruty, chorąży Czarnej Nowiny. Mnie nie chcecie posłuchać, to może on wam do rozumu przemówi.

Cisza zaległa, jakby kto wszytkie języki z gąb diabelskich wyciął. Żaden z charakterników nawet słówka nie pisnął. W napięciu oczekiwali całą piekielną gromadą, aż mości Lewko na środek wiecu wyjdzie i słowo rzeknie.


“Get your motor runnin'
Head out on the highway
Lookin' for adventure
And whatever comes our way”
Steppenwolf - Born To Be Wild

Arkadiusz Bimbrowski
Pośród beczek dębowych, mości Bimbrowski zaległ, jakby się na atłasach i puchowych poduchach położył. Na starym żydowskim wozie, co to przy każdy ruchu skrzypiał i kolebał się na boki, lepiej mu było niźli w tatarskim namiocie, kędy go słodyczami i pieczystym raczyli, a i mięciutką wyściółkę mu pod zadek zgotowano. Porównania to mieć nijak nie mogło, kędy w pohańskiej gościnie nawet jednej kropli piwa nie było. Żyd czosnkiem i cebulą woniał, ale to mości Bimbrowskiemu nijak nie przeszkadzało. Aromat okowity, fetor bijący od chałatu tłumił. Wsparł, więc Otyły Pan głowę na antałku żelaznymi klamrami obitym, a pod boki wziął dwie pokaźne beczki gorzałki przepalanej, a i pewnikiem koszernej. Raczył się raz z jednej, raz z drugiej, coby porównać i obowiązków degustacyjnych dopełnić. Lekko mu się na sercu zrobiło, a i zgaga palić żywym przestałą. Widać było, że demon, co przez szafirowy kamień przemawia za trunkami mocnymi nie przepada i szalenie nie w smak mu takie praktyki.
Kędy ból trzewi zelżał, a i alkohol z żołądka do głowy uderzył, zasnął mości Bimbrowski, jak nie przymierzając malutkie dziecko, a przeta z fizis nijak do niemowlaka podobny nie był.
Już po chwili piszczenie nie nasmarowanych i wyrobionych osi w jedno się zlało z donośnym chrapaniem pana Arkadiusza.
Biedny Levi, syn Arona, mruczał i biadolił pod nosem, że go Bóg w Niebiosach tak srogo doświadcza, nic a nic nie dając w zamian.
I toczył się wolno, wóz w dwie wychudzone chabety zaprzężony i poprzez rozmokłe drogi do obozu wojsko koronnych zmierzał.



"A ja mam kaca
Wielkiego kaca
On do mnie wraca
No i co
No i co
No i nic"
Witek Muzyk Ulicy - "A ja mam kaca"


Kocibor Kotowski, Gabriel Czarniawa
Pod drzewem rozłożystym w lesie ciemnym obaj zalegli. Lycantrop, co to pomoc panience Urszuli przyobiecał, słowo honoru szlacheckie dając i wąpierz przeklęty, co to w letarg śmiertelny prawie był zapadł. Uciec z katakumb przez pohańców opanowanych im się udało, ale co dalej czynić należy, to planu na razie żadyn z nich nie miał.
Kilka minut zajęło nim Czarniawa w końcu oczy otworzył i z lekka zdziowion wzrokiem po okolicy powiódł, bo nijak pojąć nie mógł kędy jest i jak w tem miejscu się znalazł. Na domiar złego, nomen omen, krew w skroniach mu tak pulsowała, a i sam łeb bolał, jakby go kto kijem żelaznym po nim okładał.
W umyśle dziurę jeno czarną miał, po spotkaniu z Bytem Mrocznym, któren go w niewolę wziął. Pamiętał, co sam mu rzekł, aleć odpowiedzi nie znał, abo i ona w ogóle nie padła. Dziwna to rzecz, wszak inaczej to miało być i inaczej wyglądać miało.
Ból we wnętrzu czaszki pulsujący z mocą wielgą i prawie wszytkie siły Czarniawie odbierał. Czuł się krwiopijca, tak jakby z alkoholem poprzedniego wieczoru przesadził. Niemożliwym to wszak było, bo odkąd istotą nocy został, duchem co w martwym ciele przebywa, takich objawów nie miał, bo po prawdzie ni jeść, ni pić nie musiał.

Słońce powoli po nocy zza horyzontu się wyłaniało i choć ciemne chmury deszcz i burzę wróżyły, to obaj charakternicy jakieś schronienie najść musieli, a potem postanowić co dalej czynić muszą.

Kiedy wąpierz ocknął się, czuł się inaczej. Był głodny i spragniony, ale nie w taki sposób jak zazwyczaj, coś w jego fizjonomii się zmieniło. A może po prostu umysł mu płatał figle po nieprzyjemnej pobudce. Liczył, że niedługo wszystko wróci do normy. Ale czy na pewno? Do końca swych dni umierać będzie z tęsknoty za młodą czarownicą, za upojną nocą, która nigdy się nie wydarzyła, za prawdziwą miłością jaka mogła ich połączyć. To nie słońce go spali na popiół lecz rozpacz, złość na samego siebie. Resztkami sił trzymał się dogorywającej woli życia a w głowie kotłowała obsesyjna myśl.
Dopaść Urszulę Duniewiczówną, dopaść ją i oddać swemu panu.
Od wykonania zadania dzieliło go tylko parę żelaznych prętów zatopionych w litej skale. Ponieśli z panem Kocieborem druzgoczącą i upokarzającą porażkę, musieli dać nogi za pas, jak zlęknione parobki, marne tchórze. Nie pozostawało im teraz nic innego jak znaleźć ciotuchnę.
- Panie Kocieborze, zanim zacznie pan czarować, winny jestem podziękowania. Bo gdyby nie pan sam bym dołączył do świętej za życia dziewicy, albo skończył jeszcze gorzej. Proszę też przyjąć przeprosiny za wcześniejsze moje zachowanie i niegodne szlachcica epitety skierowane do was w gniewie. Choć twoja druga skóra, delikatnie to ujmując mierzi mnie, dobrym jesteś towarzyszem. Nie gadasz co ślina na język przyniesie, a ja lubię podróżować w ciszy.
Kończąc mówić Czarniewa dotknął broszki, którą w ręku trzymał jego towarzysz a potem przyłączył się do wspólnej inkantacji próbując wzmocnić czar lupina.
Broszku Urszuli, broszeczko śliczna.
Niech spłynie na mnie twa magia ustawiczna
Niech no teraz na me żądanie
Drogę do Ciotuchny Urszuli dostanę!

“Uważaj, jak tańczysz…”
WWO


Lewko
Szum się wszytkiej natury podniósł i lodowaty wicher ze wschodu dmąc, chmury gęste i zbite w zwarte gromady, ganiać po niebie począł, jakoby rozzłoszczony pies owce po hali.
Poprzez pasma pierzaste słońce z wolna pierwsze świetliste strzały ku ziemi kierowało.
Zmrużył mości Lewo oczy, bo nie w smak mu poranny brzask, co same przykre skojarzenia budził.
Imić Łaszcz ostrogami konia swego ubódł i na środek wiecu się skierował. Hardo spojrzał w zmrużone oczy diabła i tak mu rzecze:
- Waszmość przemawiasz do nas, jakbyś hetmanem jakimś był, abo i księciem nawet. My wszyscy, jak tu stoim, wolni ludzie jesteśmy. Szlachta polska, co sama sobie zwierzchności wybiera. A tobie, mości panie, nikt elekcyi nie dał, żebyś tu nam komenderował i niczym, dziatwę po kątach rozstawiał. I po prawdzie mówiąc, to my byśmy nawet jeszcze znieśli, boś czort prawdziwy i w piekle bywałeś, ale tego, że chcesz buławę i władzę nad nami w ręce tego zaprzedańca oddać. O nie! Na to zgody naszej być nie może i żadną miarą znieść, takie potwarzy nie możem. Kto to bowiem widział, żeby nad charakternikami, infamisami i swawolnikami, co się zowią, komendę brał neofita, co pewnikiem jeszcze wczoraj zdrowaśki klepał i przed ukrzyżowanym klękał. Tfu.. - splunął młody Łaszcz - Hańba! Hańba dla ciebie i dla piekła całego, mości Lewko!
- Hańba! Hańba! - podjęli zausznicy Łaszcza i coraz głośniej i głośniej rozprawienia się z Duniewiczem żądając.
Mściwój tylko uniósł dłoń i wnet wszyscy zamilkli.
- Cierpliwości waszmościowie - zaczął - Tak, jak i wy i ja z tym zdrajcą sprawy naszej, chce się rozprawić. Na to jednako czas zawsze się znajdzie. Dajmy jednak, mości Lewce głos zabrać. Wszak widać, że z powodu jakiegoś dla nas tajemnicą nadal okrytego, ten szanowany diabeł za zdrajcą Duniewiczem stoi i go nam jeszcze na przywódcę chce nadać. Mów, panie diable, jakież to interesa masz z tym psubratem. Słuchamy.
- Gadaj! - wrzasnął rymarz, któren aż cały pokraśniał na twarzy widząc, że się lincz nad Duniewiczem szykuje - Gadaj diable, jakim prawem zaprzedańca bronisz?

Spojrzał mości Lewko wokół i gdzie oczu swych nie zwrócił, wszędy wrogie i grymasem wściekłości wykrzywione gęby jeno były. Charakternicy zęby szczerzyli, jako wilki wściekłe do ataku się sposobiące. Krew w nich widać wrzała i każden jeden li tylko na znak czekał, coby szabli dobyć i amok swój uwolnić.
Jeno młody Łaszcz z perfidnym uśmieszkiem w kulbaki się trzymał i kpiąco na Mazura spoglądał. Wiedział bowiem, że mową swoją nie tylko całe towarzystwo na swą stronę przeciągnął, ale też że prawdziwemu piekielnikowi nielada bobu zadał. Czekał on zatem z lubością, aż diabeł zacznie się ze swego postępku tłumaczyć.

Duniewicz natomiast widząc, że całkowicie posłuch w piekielnym towarzystwie stracił, głowę na pierś opuścił i jakby się cały o połowę mniejszy zrobił. Na domiar złego, nieszczęśnik jeszcze coś szeptać zaczął. Jeno strzępy słów do mości Lewki dotarły, ale i tego mu aż nadto było.
- ...fiat voluntas Tua...et dimitte nobis debita nostra…



“Nie rusz, Andziu, tego kwiatka,
Róża kole” - rzekła matka.
Andzia mamy nie słuchała,
Ukłuła się i płakała.”
Stanisław Jachowicz


Kocibor Kotowski, Gabriel Czarniawa
Nie zrażeni porażką, ani porą, co to do uroków czynienia nie była wskazana, mości Kotowski i towarzysz jego przeklęty na wieki, Czarniawa, ledwo w półmroku stanęli, przez wysokie drzewa rzucanym i już w mig za broszę od panienki Urszuli złapali.
O ile, pan Kotowski, przez krótką chwilę, jakieś drobne, bo drobne, ale zawsze jakieś informacyie zdobyć zdołał. To mości Czarniawa, jakby ślepiec wygłodniały, rzucił się na ową biżuterię, w niej jedyny ratunek i rozwiązanie widząc.
Och, jakże to błędne i krótkowzroczne działanie było. Och, jakże długo imić Czarniawa swego postępku żałować będzie. Aleć po kolei.

Magiczne słowa w rymowankę ubrane, popłynęły z ust charakterników, niczym strumień wody żywej. Obaj dufni w swą moc i czarcie rzemiosło, jakby zapomnieli, że brosza, co ją lycantrop otrzymał, nie tylko darem jest od świętobliwej Urszuli, ale i potęgę swą z samych niebios płynącą ma.
Ledwo martwa dłoń wąpierza na biżuterii spoczęła, grom w niego uderzył, jakby sam Pan na Niebiosach gniew swój wywrzeć na nieboraku postanowił. Odrzuciło krwiopijcę na kilka kroków do tyłu i wprost na drzew nieszczęśnik wpadł. Ból kręgosłupa, a takoż i rzyci targnął nim taki, że jeszcze nigdy takiego cierpienia fizycznego on nie doświadczył.
Na tym nie dość, bowiem dłoń, co na broszy spoczęła, żywy ogień ogarnął i trawić kończynę zaczął, niczym zwierz wygłodniały. Nim cokolwiek mości Czarniawa zrobić zdołał, już cała lewa dłoń w popiół się obróciła.
W szoku wielgim, na swego kompana spojrzał, a ten w niebiosa spoglądał z uśmiechem rozkosznym, jakby mu się sama Maryja Dziewica objawiła. Oczy miał niewidzące, a i całe ciało jakieś spięte i nieruchome.
Chwycił, więc wąpierz poły swego płaszcza i w panice ogień na ręce swej gasić począł. Na szczęście stłumić wygłodniałe płomienie mu się udało, ale od teraz jeno kikutem niebiosom będzie mógł wygrażać.

W głowie mu szumieć zaczęło, jakby kto chciał na nim sztukę telepatii uczynić. W mig te jarzmo z siebie zrzucił, bo nader groźnym mu się ono zdało. Mimo to, pewne mgliste obrazy pod powiekami ujrzał i włosy mu na całym ciele od tego dęba stanęły. Wizja to była okropna i odczuł wąpierz, że przeciwników coraz więcej wokół krąży i każden jeden groźniejszy od drugiego.

Po chwili krótkiej i mości Kotowski się ze swego transu ocknął. Milkliwy przytem był i jakoś ochoty wielgiej nie przejawiał, aby wyjawić swemu towarzyszowi, co też mu się przydarzyło.
Takoż i wąpierz małomówny względem spopielonej dłoni był.
Przykre oto termina na obu charakterników spadły i żaden z nich nie kwapił się do tego, aby pierwszy przemówić.

Coś jednakoż postanowić musieli, bo słońce coraz śmielej nad horyzont się wychylało.