Kampus Politechniki Świętokrzyskiej; Noc z 27-28 czerwca, przed pólnocą

Zwolnili kroku, jakby niezdecydowani, kanici w stuporze, Bleinert trzy razy noga tupnął i się zniecierpliwił. Za nic sobie miał , czy w melancholię wprawił ich cwaniacki podstęp Siudaka, by związać koterię z własnymi interesami, czy też ulegali fantazjom erotycznym na myśl o piciu, upokarzaniu, czy też byciu pod, miał ów powód głęboko w poważaniu, ale nie zamierzał tego okazać. Okazać należało coś innego, przeciwnego, wulgarnego w opozycji do wzniosłych powodów melancholii.

W noc gorącą, choć młodą, posłał czujność swych zmysłów toreadore szukając okazji na szybką przekąskę. Odrobinę ślepej i odważnej młodości. Artysta uznał, że wspólne posilanie zbliży do siebie wampiry, które nieco wbrew swej woli stworzyły koterię.

Znalazł ich wzrokiem, śledził chwilę, trzy dziewczyny i chłopak. Wreszcie podszedł, zagadał, roztoczył czar. Zagadał o klubie, o taksi, skomplementował, najpierw jego, żeby wzbudzić ich zazdrość, a chłopaka zmieszać, o nich, zachwyt, komplement, o tym jak ich architektura nawiązuje do sztuki, wierszem, wiedzą. A prawo to już fundament cywilizacji. Kupił.

Przyprowadził do konfratrów i zaproponował, by na chwile udać się do niego.

- Zgłodniałem - zawyrokował

Mistrzu na prezencje rzuciłem siedmioma kośćmi, dwie jedynki i cztery sukcesy. [1,1,4,6,7,8,9] Czyli powinno zaliczyć dwa sukcesy - test nie jest kluczowy, to sobie sam pozwoliłem.

To co jedziemy na kolację? - pytanie do drogich konfratrów.