Napięcie narastało z każdym krokiem Szaraków, który przybliżał ich do ukrytej dwójki. Mając w ręce przygotowaną do wystrzału broń, Wayne czekał bez ruchu. Patrzył. Teraz był w stanie dostrzec szczegóły ich ubrań - były to jakieś plecionki, strzępy płóciennych materiałów - zapewne zrabowanych "cywilizowanym" ludziom, ale nic pochodzącego od żywych istot - żadnych skór, żadnych futrzanych dodatków. Czyżby Żmija jednak nie kłamała w tej kwestii? Byłaby to miła odmiana. Spojrzał odruchowo w jej stronę i zobaczył jak zwiadowczyni przykłada do ust niebieską rurkę, wyglądającą jak wydrążona łodyga egzotycznej rośliny. Kobieta zmrużyła oczy i dmuchnęła przez dziwny przedmiot w kierunku idącego mężczyzny. Szarak złapał się za szyję i zachwiał. Nim wyjął strzałkę, którą ugodziła go Żmija, padł bez sił na ziemię. Jego towarzyszka, widząc, co się dzieje, próbowała skryć się w krzakach. Jednak i ją dopadł maleńki pocisk z rurki. Upadła na plecy partnera.

- Mamy toche czassuu... - wysyczała Żmija i ruszyła w kierunku brodu, by wreszcie go przekroczyć.
- Czy oni...? - Che podszedł do Szaraków, by im się przyjrzeć. Zobaczył jak ich ciała delikatnie falują.
- Śśpią. Chodź jusszz! - popędziła rewolwerowca warknięciem. Naprawdę zdawała się robić wszystko, by jej nie polubił.

Drobna kobieta ściągnęła sandały i podwinęła nogawki aż do połowy ud. Była szczupła, ale nie chuda, raczej umięśniona.

Wolnym krokiem weszła do wody, patrząc przy tym uważnie na las po drugiej stronie.

Podmuch wiatru zaszeleścił liśćmi i znów wydawało się przez moment, że mają odcień krwistej czerwieni.