Miała długie, cienkie palce, przypominające palce pianistki. Prawdopodobnie świetnie by potrafiła nimi operować po klawiaturze fortepianu. Niestety, nie było jej dane.

Zaciągnęła się łapczywie, pozwoliła, aby dym wypełnił płuca. Niespecjalnie lubiła tytoń, ale sama czynność palenia ją uspokajała. Zaciągnąć się, przytrzymać dym, wypuścić. Trochę jak świadome oddychanie, prawda?

- Za dużo sobie pozwalasz – skarciła Jakuba łagodnie. – Fakt, ze ulegliśmy wspólnie iluzji, a staruszek wziął mnie za twoja narzeczona, nie czyni nas jeszcze przyjaciółmi, prawda? A to z nimi się rozmawia o emocjach. O lękach. Lub z lekarzem. Nim też nie jesteś, jak mi się wydaje.

Przyglądała mu się chwilę badawczo.
- A ty co sądzisz o tej wizji? - zapytała w końcu.