Franek z ulgą wyprostował się. Krzyż bolał go niemiłosiernie, był cały mokry od potu, ale zadowolony. Już dawno nie miał okazji poczuć tej miłej satysfakcji po ciężkiej, fizycznej harówie. Ćwiczenia na poligonie takich nie dawały, a jego późniejsza kariera wojskowa ograniczyła nawet to. Pamięcią sięgnął więc aż do czasów dziecięcych i wakacji spędzanych u dziadków na wsi kilkadziesiąt kilometrów od Poznania, gdzie zawsze znalazło się coś do zrobienia. Najbardziej lubił okres żniw. Wtedy wieczorem padał ze zmęczenia na łóżko, a zasypiał chyba jeszcze zanim głowa dotknęła poduszki.

Teraz czuł się podobnie. Od całodziennego walenia kilofem w skalne podłoże wybyła z niego cała energia. Gdyby w pobliżu było jakieś łóżko, zwaliłby się na nie jak worek kartofli.Był tak beztrosko szczęśliwy...

* * * * *

Policjanci od razu zwrócili na siebie uwagę Adamskiego. Polak przyglądał im się w milczeniu. Nie podobał mu się ten dziwny nalot na kawiarnię i to jeszcze w takiej liczbie, to nie było normalne. Pierwszą myślą było ustawienie ręki tak, by z łatwością mogła sięgnąć po ukrytą za pazuchą broń. Jednak nie zrobił tego. Jaki by to miało sens? Policjantów było czterech, być może mieli dodatkowe wsparcie na zewnątrz. Nawet zakładając, że to przebierańcy, Franek nie miał szans w otwartym starciu.

Dlatego zdecydował się na bierną obserwację. Gestem pokazał Belle, by również została na swoim miejscu. Może tylko wylegitymują profesorka i na tym się skończy. Czas na działanie przyjdzie dopiero wówczas, gdy okaże się czego mundurowi chcą. Wtedy przyjdzie moment na dyplomację lub metody siłowe.