Tak, jak się spodziewała, w przełyku Borta nic nie zalegało. I tak, jak się spodziewała, został otruty. Trucizna działała tak szybko, że nie była w stanie pomóc krasnoludowi. Widok odchodzącej osoby, którą się znało i darzyło sympatią to był paskudny cios prosto w serce. Jakby ktoś wetknął ci tam lodowy, ostry szpikulec i przekręcił o sto osiemdziesiąt stopni. A najgorsza była ta bezsilność, że cokolwiek by nie zrobiła, i tak było za późno. Gdy Bort odszedł, z trudem stłamsiła w gardle narastającą gulę cierpienia.

Lokalny szeryf zaczął dywagować, kto mógł zamordować krasnoluda a Tamli, która pojawiła się w gospodzie prawie dała mu po gębie, gdy uznał ich chwilowo za pierwszych podejrzanych. Nie dziwiła się reakcji półorczycy, w końcu ona z nich wszystkich była zżyta z Bortem najbardziej. Po przesłuchaniu rolników Rolth wyjawił, że goblin Snikit postanowił uciec z gospody ale jego towarzysz Marduk nie wie, gdzie mały może być. Czyżby to on dosypał lub dolał czegoś do owsianki Borta? Gobliny nie cieszyły się zbyt dobrą reputacją, ale po co Snikit miałby zatruć jedzenie ich pracodawcy?

- Nie ulega wątpliwościom, że to Bort był celem tego ataku - powiedziała, gdy szeryf skończył. - Nie potrafię sobie wyobrazić dlaczego, ale musimy postarać się rozwiązać tę sprawę. Dla niego. Nawet, jeśli to Snikit otruł Borta, to skądś musiał mieć truciznę. Nie sądzę, by sam ją uwarzył.
Spojrzała na Roltha.
- Macie tu w miasteczku jakiegoś alchemika, lub kogoś, kto zajmuje się takimi rzeczami? Przydałby się też jakiś pies tropiący, może złapałby ślad Snikita i doprowadził nas do niego. I w ogóle gdzie mieszka ten goblin? Może trzeba przeszukać to miejsce. - Zerknęła na Aelfrica i Galdora. - Warto moim zdaniem też sprawdzić wóz Borta, tak dla pewności. Macie jeszcze jakieś inne pomysły?