Pociągając kolejnego sowitego łyka Walenty na słowa
Pana Leszczyńskiego odrzekł:
Ładnie waszmość prawisz, a i zabawne i pouczające są twe słowa. Przyznać ci trzeba, żeś człek co językiem wprawnie władać potrafi.
Po tych słowach spojrzał w niebo i widząc, że wieczór już nie tak młody jakby się zdawać mogło wstał od stołu i w te słowa odrzekł do zebranych:
Waszmościowie wybaczą, że im dłużej przy wieczerzy towarzyszyć nie będę, ale długie dni drogi na mych plecach czóć jeszcze i wypocząć mi trzeba. Miejmy nadzieję, że nazajutrz dzień piękny wstanie i słońcem nas powita. Dobrej nocy wam takrze życzę.
I pytając mieszkańców wioski udał się do jednej ze stodół, by na sianie snu zaznać, a noclegu w łożu odmawiał, bo nawyk ten w krew mu się tak już wdarł, że i walczyć z nim przestał, to więc śpi na sianie.