Eklezjarchia... jeśli można było coś szczerze powiedzieć o wysłannikach Imperatora, duszpasterzach i opiekunach, tarczach i karzących mieczach Ojca Ludzkości... najlepiej sprezentowała to sytuacja Bitwy która miała miejsce, a wysiłek Fensaliriańskich Dragonów został spisany ręką spamiętywaczy...

Rozbicie zaplecza było pierwszą częścią, wielkim otwarciem batalii która miała nadejść. Erazerius i jego podwładni nie okazywali litości. Żadnej. Uderzenie było precyzyjne jak cięcie skalpelem Oddziałowej medyk. Musieli mieć pewność i najpewniej się udało tak sprawić, że nikt z zielonoskórych nie uszedł z życiem.

Przegrupowanie i uderzenie na wzgórze. Rozbicie oddziałów na mniejsze komanda, wciągnięcie orkoidów w pułapkę. Izolowanie i eksterminacja kiedy główne siły przekradały się na odsłonięte pozycje. Zielone ścierwo było niebezpiecznym przeciwnikiem, jednak to nie stanowiło problemu kiedy w ludziach palił się ogień wiary i nienawiści do plugawych xenos. Wzgórze zostało zdobyte.

Wzgórze. A następnie przegrupowanie i kontratak po szybkim przegrupowaniu na oddziały orkoidów idąc tym w sukurs młodej członkini Komisariatu. Zielonoskóre ścierwo widocznie zdecydowało się wykonać taktyczny odwrót widząc jak spragnione krwi i żądzy odwetu za śmierć przyjaciół oddziały Gwardii zbliżały się w gwałtownym pośpiechu. Widzieli jak jak Komisarz pada nieprzytomna na ziemię otoczona ciałami martwych towarzyszy broni. Odsiecz zaowocowała rzezią nie przepuścili im zniewagi jaką było targanie się na Imperialną własność.

Leandre została oddana w opiekę medyczną, a Sarvus przechodził po terenie niedawnego pogromu odkrywając przy tym martwe ciało bossa zielonej zgrai. Dragoni odnieśli sukces... a jego praca jednak dopiero co się zaczynała.