- Piegus jestem - przedstawił się mężczyźnie. - Opowiedz o tym spadku coś więcej. Może jakoś sobie nawzajem pomożemy?

Nic więcej nie chciał deklarować. Zresztą nie był pewien, czy człowiek mówi prawdę. Ale co miał do stracenia pomagając mu? No nic. A zawsze coś można było zyskać.

Zanim tamten odpowiedział, zaczął w głowie układać sobie plan. Mogliby przeciskać się przez tłum opowiadając historię o tym, jak mężczyzna chce zobaczyć umierającą matkę przed śmiercią. Nawet prawie prawdziwa ta historia, bo skoro miał dostać spadek, to raczej ktoś bliski musiał mu umrzeć. Ten sposób wydawał się jednak dość trudny, bo:
po pierwsze, musieliby ominąć ludzi, którzy widzieli bójkę - ci byliby mniej skłonni do współpracy;
po drugie, musieliby co chwilę powtarzać historię, a to zabrałoby sporo czasu.

Niziołek raczej liczył na wypatrzenie jakiejś znaczniejszej osoby, przed którą sznurek czekających będzie się rozstępował. Wtedy wystarczy przekonać zaledwie takiego jegomościa łzawą historią i mógłby pomóc. Oczywiście, trzeba było przygotować historię opartą jak najbardziej na faktach, aby nie było łatwo przejrzeć oszustwa.

A gdyby i to zawiodło, zawsze zostawała jeszcze szansa, że uda się jakoś przegadać strażników przy bramie. Albo dostrzec kogoś, kto wie, jak się prześlizgnąć boczną furtą. Na pewno tacy osobnicy gdzieś się kręcili, trzeba tylko mieć oczy otwarte.

A tymczasem czekał, co nieznajomy mu powie. Piegus oczekiwał też, zanim zgodzi mu się pomóc, obietnicy sowitej nagrody, za pomoc w uzyskaniu spadku. To mogło znacząco pomóc mu na początku, w rozwinięciu handelku.

Odgryzł soczysty kawałek marchewki i spojrzał na rozmówcę.