[Warhammer] Kroniki Ostermarku - Strona 26

Gladin · 27-09-2021, 21:51

Pilnując swego niewielkiego dobytku niziołek z wolna przesuwał się razem z pochodem. Przy takiej ciżbie nawet perspektywa znalezienia się poza murami miasta nie wydawała się taka straszna. Byłby nadal otoczony wszystkimi, którym nie udało się dostać do środka, a ciekawych rzeczy można się zapewne dowiedzieć i tu i tam. Ba, nawet po tej stronie murów nieszczęśnicy powinni być bardziej skłonni do tego, by im się ulało coś więcej. Coś, czego nie powiedzą, zajęci swoimi sprawami w mieście.

Dlatego nie spieszył się. Co ma być to będzie.

Chudzinka obity kijami został również dotknięty jakimś nieszczęściem. Co to było, Piegus nie wiedział. Szerokie bary nielicznych krasnoludów i wysokie cielska ludzi uniemożliwiły mu rozeznanie się w sytuacji na czas. Być może miał przed sobą złodzieja, a może fanatyka, który przekonywał kupców, że tylko oddając swoje bogactwo mogą zapewnić sobie przychylność bogów.

Tak czy inaczej, niewiele ryzykował podchodząc do człowieka i wdając się z nim w pogawędkę.
- Cóż tam, potrzebujecie pomocy? - zagaił zbliżając się do niego. - O co to się rozeszło, o miejsce w kolejce chyba nie?

Tadeus · 29-09-2021, 22:03

Tupik
Znalezienie zacnej jakości krasnoludzkiego trunku zajęło trochę czasu. Z pewnością nie było go w taniej portowej spelunie, przed którą się znajdywali.

Szansa na zmianę lokalizacji 30% d100= 67
-1zk

Szczęśliwie jednak i dwadzieścia minut później pijany brodacz nadal pozostał na swoim miejscu... Niziołek przystąpił więc do planu...
- Uch... zaraza... - krasnolud chwycił zachłannie kufel i chciwie zamoczył w nim wąsy. - Zasrane człecze browarnictwo... - skrzywił się niemiłosiernie. O dziwo, wydawało się, jakby pierwszy łyk nawet go wyraźnie otrzeźwił, bo spojrzał na niziołka tak jakby mądrzej i zaczął nawet klecić sensowne zdania, ale już po chwili skierował tę czujność głównie w kierunku kosztowanego trunku.
- Początkowo niemal jak khazadzkie, ale posmak, jakoby kto nasrał do środka i wymieszał... - marudzenie nie przeszkodziło mu jednak w dopiciu trunku do końca i zażądaniu dolewki.
Już parę chwil później zaczął mrugać nieprzytomnie oczami i coraz wyraźniej mamrotać.
- Parszywe człeczyny... Tam zieloni naszych szczerbią... A my... my... My tu bąki zbijamy... niechaj tego całego kanclerskie... - czknął. - Niech go... Co? O czym to ja!?

Karl
Drzwi otworzył mu brodaty mężczyzna, który wcześniej rozpalał w środku ogień. Spod brudnych kudłów nie było wszystkie widać, ale zdawał się mieć na czole szeroką, ledwo zaleczoną ranę. Zmysły wampira wyostrzyły się momentalnie, w środku czuć było też zapach krwi pochodzący od innych domowników, ktoś miał tam chyba świeższe rany od tej. Toczony głodem czuł, że ma problemy z koncentracją.

-1 do testów do nasycenia głodu

Nie przeszkodziło to jednak w zrobieniu zamierzonego wrażenia. Zdecydowany, ale lekko przyjazny głos chyba zadziałał, bo reakcja mężczyzny była dość przychylna.
- Wy, tu panem? - zapytał chłop z bardzo mocnym akcentem, ale dość przyzwoitym Reikspielem. - Pieniądza nam nie ma... - rozłożył bezradnie ręce, dając do zrozumienia, że jeśli Karl przychodzi po jakieś należne opłaty, to nie będzie ich miał jak uregulować.

wyczucie emocji d20(-1)= 12 porażka
percepcja d20(-1)= 10 sukces

Ciężko było rozgryźć co naprawdę myślał Kislevczyk, ale uwagę rycerza zwrócił dźwięk dochodzący z drugiej strony chaty. Coś tam się działo, choć ciężko było stwierdzić, co to było. Jeśli mężczyzna wiedział, o co chodzi, to nie dawał nic po sobie poznać, pozostając przy lekko uniżonym, przepraszającym spojrzeniu.

Piegus
Poobijany, może dwudziestoletni blondyn w starym, ale dobrej jakości odzieniu jęknął boleśnie, dźwigając się z ziemi. Inni postępujący w kolejce nie spuszczali z niego oczu, jakby spodziewali się, że niechybnie próbować się będzie jakoś wepchnąć. Na pytanie niziołka tylko westchnął boleśnie.
- Nie rozumiecie... - spojrzał na niego przybitym, pozbawionym nadziei wzrokiem. - Muszę dostać się przed zmrokiem do miasta! Spadek mam otrzymać, a termin z testamentu kończy się o północy! Wszystko utracę! - zawył z prawdziwym przejęciem.

Piegus wyczuwanie emocji d20(-5 trudny)= 12 porażka

Piegus nie był w stanie stwierdzić, czy występ był szczery, czy jedynie dość dobrą inscenizacją. Cóż, młodzian wysławiał się dość składnie, więc faktycznie mógł pochodzić z jakiejś dość światłej rodziny, ale z drugiej strony oszuści taki język też mieli opanowany.

Eliasz · 29-09-2021, 22:33

- Miałeś no właśnie objaśnić co to za znaki i jak otworzyć przejście. To ważne, bardzo ważne, ma pomóc w pokonaniu zielonych.

– Tupik starał się jak mógł by zabrzmieć przekonująco, na gadce wszak się znał jak mało kto, gdyby nie robił jako złodziej z całą pewnością byłby demagogiem, podrzegiwaczem ale prawnikiem. Zresztą wciąż mógł zostać którymś z nich o ile miałby czas i środki a krasnoludzka twierdza przynajmniej to drugie mogła mu zapewnić. Na drodze pozostawała jeszcze tylko jedna drobna, drobniusieńka przeszkoda. Ot krasnoludzkie zamki runiczne, dzień jak co dzień…

Na koniec zamierzał przeszukać krasnoluda i odzyskać utracone na alkohol pieniądze. Najlepiej z nadwyżką zwłaszcza że i Lulka już na niego poświęcił. Niemniej przepytanie go i wywiedzenie się co dalej zrobić z runami było priorytetem

Icarius · 01-10-2021, 17:34

- Kim jesteście? - Karl udawał zaskoczonego widokiem Kislevity. - Tu wcześniej mieszkał ktoś inny. Co tam się dzieje? - zmarszczył brwi reagując na hałas za plecami kudłacza. Jednocześnie gdy poczuł krew zdecydował się nie wchodzić do środka. Zamiast tego przemówił zdecydowanym tonem.

- Nie mam nic przeciw Kislevczykom. Walczyłem u boku waszych braci z Chaosem. Jak będziecie chcieli zagrzać miejsca w okolicy ułatwię wam to, dogadamy się jakoś. Natomiast teraz chce wyjaśnień. Sami rozumiecie kiepsko to wygląda ten dom miał innego właściciela. Niech wszyscy wyjdą przed chatę, chce was zobaczyć. Opowiecie kim jesteście, co się stało i co tu robicie? - takie postawienie sprawy miało na celu kilka rzeczy. Po pierwsze eliminowało ryzyko, że Karla w chacie poniesie. Po drugie zmniejszało szanse na niespodzianki ze strony przybyszów. Którym sprzyjałaby ciasna przestrzeń i możliwość zasadzki choć raczej nikła. Po trzecie badał od razu nastawienie przybyszy względem jego osoby. Czy chcą schronienia i są gotowi na współpracę z miejscowym rozumiejąc obawy drugiej strony? Czy może od razu zaczną tworzyć problemy. Karl wiedział też, że o ile może zaoferować im dach nad głową. To kwestia bezpieczeństwa na razie było mocno nadszarpnięta. Planował też cofnąć się tak by w razie gdyby wyszli ranni mrok skrył jego mimikę a wiatr nie przyniósł mu w nozdrza zapachu krwi.

Gladin · 02-10-2021, 13:10

- Piegus jestem - przedstawił się mężczyźnie. - Opowiedz o tym spadku coś więcej. Może jakoś sobie nawzajem pomożemy?

Nic więcej nie chciał deklarować. Zresztą nie był pewien, czy człowiek mówi prawdę. Ale co miał do stracenia pomagając mu? No nic. A zawsze coś można było zyskać.

Zanim tamten odpowiedział, zaczął w głowie układać sobie plan. Mogliby przeciskać się przez tłum opowiadając historię o tym, jak mężczyzna chce zobaczyć umierającą matkę przed śmiercią. Nawet prawie prawdziwa ta historia, bo skoro miał dostać spadek, to raczej ktoś bliski musiał mu umrzeć. Ten sposób wydawał się jednak dość trudny, bo:
po pierwsze, musieliby ominąć ludzi, którzy widzieli bójkę - ci byliby mniej skłonni do współpracy;
po drugie, musieliby co chwilę powtarzać historię, a to zabrałoby sporo czasu.

Niziołek raczej liczył na wypatrzenie jakiejś znaczniejszej osoby, przed którą sznurek czekających będzie się rozstępował. Wtedy wystarczy przekonać zaledwie takiego jegomościa łzawą historią i mógłby pomóc. Oczywiście, trzeba było przygotować historię opartą jak najbardziej na faktach, aby nie było łatwo przejrzeć oszustwa.

A gdyby i to zawiodło, zawsze zostawała jeszcze szansa, że uda się jakoś przegadać strażników przy bramie. Albo dostrzec kogoś, kto wie, jak się prześlizgnąć boczną furtą. Na pewno tacy osobnicy gdzieś się kręcili, trzeba tylko mieć oczy otwarte.

A tymczasem czekał, co nieznajomy mu powie. Piegus oczekiwał też, zanim zgodzi mu się pomóc, obietnicy sowitej nagrody, za pomoc w uzyskaniu spadku. To mogło znacząco pomóc mu na początku, w rozwinięciu handelku.

Odgryzł soczysty kawałek marchewki i spojrzał na rozmówcę.

Tadeus · 02-10-2021, 16:45

Tupik
Krasnolud, słysząc o co chodzi, wybałuszył gwałtownie ślepia.
- Szczerbić zielonych!!! - ryknął z taką werwą, iż srogo zapluł sobie brodę, a przechodnie na moment przystanęli, by zobaczyć co się tam dzieje. Ten wybuch animuszu najwyraźniej jednak kosztował go większość umysłowych sił. Cały oklapł i zaczął coś mamrotać... Niziołek przysłuchiwał się kilka dłuższych chwil, ale dało się z tego zrozumieć tylko "kwarc" i "złoto".

Poczekał aż zainteresowanie tłumu minie i niepostrzeżenie wziął się za kieszenie brodacza. Poza paroma garściami miedzi i jednym srebrnikiem były tam też malutkie okruchy... kamieni szlachetnych. Rubiny i szafiry, ale bardzo, bardzo malutkie.

Karl przekonywanie d20(-1)= 9 sukces

Karl
Miał nadzieję, iż w jego głosie nie słychać było, iż z ledwością powstrzymywał się przed okiełznaniem drzemiącej w nim głodnej bestii. Ale sądząc po reakcji mężczyzny, jego zapewnienia o dobrej woli chyba zadziałały. Co prawda wyraźnie zaniepokoił go fakt, iż Karl usłyszał co dzieje się za chatą, ale w końcu chyba doszedł do wniosku, że można zaufać jego słowom. Rzucił parę słów do wnętrza izby i już po paru chwilach cała piątka Kislevczyków zebrała się przed wejściem. Włącznie z kobietami i dzieckiem, którzy wcześniej najwyraźniej chcieli dać długą w las, wymykając się przez tylne okno. Jedna z kobiet, młodsza i mniej przysadzista o czarnych kręconych włosach wyraźnie miała jakiś problem z nogą. Utykała boleśnie, a jej chłopska ciężka suknia była czerwono-czarna na wysokości jednego z ud.
- Nic... nikogo tu nie zastalim... - rzucił brodacz, w odpowiedzi na pytanie rycerza. - Cztery noce temu przybylim... ni człeka nie widzielim. Ino...
Na jego twarzy pojawił się przestrach.
- ... ino na zamku... - wskazał w kierunku zasłoniętych gałęziami wieżyc. - Czasemi wycie nocami niesie jakoby człek jakiś... - wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że brakuje mu słów. Ogólnie sprawiali wrażenie, jakby złowrogie otoczenie niezbyt zachęcało ich do zostania, ale nie mieli się wszak gdzie podziać.

Piegus
- Alf... Alf Weitraub - wycedził boleśnie młodzieniec.

Piegus wiedza encyklopedyczna d20(-3 trudny)= 5 porażka

Niestety nazwisko nic niziołkowi nie mówiło. Co prawdę analizując je językoznawczo, można by dojść do wniosku, że przodkowie tego człeka trudnili się uprawą wina, bo brzmiało jak Wein Traub, z pierwszym członem oznaczającym wino a drugim grono, ale wiadomo było, jak to z nazwiskami bywało, może przodkowie po prostu lubili się porządnie urżnąć tanim winiaczem i dlatego tak to sobie wykoncypowali.

- Widze żeście nie tacy jak inni... - zaczął desperacko chłopak, w dość niefortunny sposób, bo wszak wiadomym było, że przekonanie ofiary o jej wyjątkowości było wstępem do porządnego oszustwa. - Dobro w was widać i bliźniemu pomocy byście nie odmówili, prawda?
Z podbitym okiem wyglądał bardziej żałośnie niż przekonująco.

Piegus zaczął kombinować. Szanse na przepchanie się przez kolejkę prowadzącą do głównej bramy były dość nikłe, zbyt dużo było tam nieprzychylnych oczu. Niziołek wiedział jednak też, że w grodzie były inne bramy. Lecz z tego co słyszał, tam tego dnia wpuszczano jedynie szlachetnie urodzonych i czołowych członków miejskich gildii, którzy mogli się odpowiednio wylegitymować albo znani byli z widzenia strażnikom. Gdy był jeszcze daleko od Bechafen przez prześwit w okolicznym zalesieniu widział mniej więcej, jak to wyglądało. Z obecnego miejsca musiałby pewnie wejść w jeden z lasów i przebić się na przełaj do jednego z pomniejszych traktów prowadzących do miasta od innych stron świata. Pytanie tylko, czy w ogóle zdążyłby na pierwszy dzień targu jeśli tam by się nie udało i musiałby wrócić do głównej kolejki, prawdopodobnie na sam jej koniec.

Eliasz · 02-10-2021, 18:32

Tupik kojarzył wygląd kwarcu , prześwitujący biały kryształ , uznał za nader prawdopodobne, że w połączeniu z magicznymi świecącymi runami ujawni jakas nową tresc, może ukryte przejście prowadzące do złota? Na lepsza dedukcje nie potrafił się zdobyć a i ryzykować bardziej nie zamierzał dosć już karku nadstawiał próbując wyciągnąć już choć te strzępy informacji od krasnoluda a szukanie kolejnych czy czekanie aż się obudzi i dalsze dopytywanie byłoby już czysta głupotą.

Tupik odchodząc w ciemną alejkę wepchnął szmatę-udająca fartuch do kanałów, przełożył kubraczek ponownie na inną stronę, zmienił część charakteryzacji tylko po to by w kolejnym zaułku zmienić ją raz jeszcze. Zamierzał nieustannie zmieniać swój wygląd tak długo jak nie rozwiązał sprawy z Krzywonosem a zwłaszcza też teraz w związku z krasnoludem – mimo że zabezpieczył się tak jak należy nie zamierzał z góry zakładać że krasnolud absolutnie go nie rozpozna. Gdyby nie był ostrożny w swoim fachu już dawno skończyłby na szubienicy… cóż w zasadzie już kiedyś skończył, ale nie bezpośrednio przez swój fach.

Musiał jeszcze zakupić kwarc najlepiej taki płaski prześwitujący , choć od biedy musiał wystarczyć byle kawałek , wiedział że jeśli będzie zbyt drogi to będzie musiał pójść do szefa i to jemu zlecić zakupienie kryształu… Nie no , nie mógł tego zrobić. Skompromitowałby się jako złodziej. Jeśli cię na coś nie stać – ukradnij to.

Chcąc nie chcąc musiał po raz kolejny rozważyć nadstawianie karku – nie ostatnie zapewne wszystko zależało od ceny kamienia musiał też w tym celu upewnić że się nie wygląda tak jak zazwyczaj i obczaić kupców sprzedających takie minerały. Przy cenie nie rujnującej jego kieszeni zamierzał go zwyczajnie kupić, przy cenie przekraczającej jego możliwości musiał niestety zrobić to co halflingi potrafią najlepiej…zaraz po gotowaniu.

Nie zamierzał tez pytać wyłącznie o cenę kwarcu , lecz o różnorakie minerały i przy okazji może sprzedać jeden z malutkich kamyczków krasnoluda – wszystko po to by u kupca u którego potencjalnie miał zaginąć kwarc nie wytworzyło się bezpośrednie skojarzenie z halflingiem inaczej zbyt szybko połapałby się kto go okradł wiedząc kto się daną rzeczą wyłącznie interesował.

Dhratlach · 04-10-2021, 17:09

Nie było idealnie, ale było znośnie. Priorytetem było ocalenie wełny i kwitu na wełnę jednocześnie... co mogło stanowić wyzwanie. Utrata kleryka nie miała już znaczenia. Żadnego. Najmniejszego. Teraz liczył się tylko zysk i to co mogło się jeszcze ugrać. jak i morale jego skurczonej załogi.

- Nie ma potrzeby przyjacielu, mamy co tylko mogliśmy chcieć... - mruknął udając ziewnięcie przebieraniec po czym dodał szelmowsko w konspiracji - ...walka gladiatorów? Zabawimy się w Remer. Stawiam niezłą sumkę na Ciebie.

Spojrzał po pojmanych. Poukrywanych i składowanych fantach. Było coś o czym zapomniałby na śmierć, a łódź się zbliżała.

- Hans. Ade. Przeszukajcie naszych pojmanych banitów. Sprawdźcie, czy posiadają "kontrabandę", niebezpieczne narzędzia i inne dowody ich przestępczej działalności.

Kontrabanda! Dowody przestępczej działalności! Jakie piękne słowa na wszystko co miało jakakolwiek wartości! W końcu byli zbójami, prawda? Nie dorobili się tego uczciwą pracą... no przecież.

Spojrzenie fałszywego kupca spoczęło na strażnikach. Było łagodne. Potem obserwował zbliżającą się łódź straży, a kiedy przybijała wyruszył na spotkanie.

- Taka była wola bogów Herr Kapitan. - powiedział łagodnie w nucie pokornej służby tym fałszywym bożkom, ale w twardym, dobrodusznym sercu - Morr otulił naszego pasterza, ale Straż zyskała wiele oczu co widziały uciekinierów którzy zbiegli wozem w głąb lądu. Jego przeznaczeniem pisane ręką Opiekuna Zmarłych było oddać życie, byśmy odnaleźli najcenniejszy ślad, a nasza wojna z odwiecznym Wrogiem trwała bez wytchnienia niż Ognień Naszego Pana Sigmara wypali plugastwo na Świętej Ziemi Jego Imperium. To banici i szemrawcy którzy odpokutują swe winy ścigając Nosicieli Zarazy. Skradziona łódź będzie potrzebować pomocy w wyzwoleniu na wody, ale zdaje się być cała. Nie ruszyliśmy ku was, by nie zgubić tego miejsca i śladu ucieczki. Nie znamy tych wód tak dobrze, szczególnie po zmroku.

Icarius · 05-10-2021, 17:14

Karl cieszył się, że udało mu się odsunąć od rannych i odpowiednio się ustawić. By pokusa nie była zbyt silna.
- Opowiedzcie mi więcej o sobie. Jak tu trafiliście czym się zajmujecie? Jest was tylko pięcioro? - upewnił się czy to na pewno wszyscy z grupy i nikt się po lasie z ich towarzyszy nie kręci. - W piątkę tu - wskazał palce na opuszczoną wieś zataczają nim kółko w miejscu - nie utrzymacie. Może jest lepiej niż u was na Północy ale wciąż niebezpiecznie. Wróciłem z wyprawy wojennej walczyłem z Chaosem. Zabiorę was do najbliższej wsi. Podleczymy tam was i kupimy co trzeba. Mogę dla was wygospodarować ziemię ale przydałoby się więcej osadników. W tym tacy którzy z bronią są obeznani, obronić społeczność będą potrafili. Wiem, że ludzie to surowi i nieprzychylni. Będziecie potrafili zebrać się w taką grupę z innymi ludźmi z północy? - Karl uważał to za jedyny sensowny pomysł. Zostawienie tu tej piątki było darmowym posiłkiem dla potwora z zamku. Zamierzał przedstawić grupę Jastrzębią i wspólnie udać się do wsi. Przy czym liczył, że uda mu się jeszcze tej nocy wypuścić w las i coś upolować.

Tadeus · 06-10-2021, 21:48

Szansa na znalezienie kwarcu
1-25 brak 26-75 komplikacje 76-100 łatwo d100= 30
Percepcja d20 (+1 bardzo czujny) =9 porażka

Tupik
Cóż, okazało się, że kwarc najwyraźniej nie był łatwo dostępnym towarem w stolicy trzeciorzędnej prowincji leżącej gdzieś na rubieżach Imperium. Z pewnością w przepływie towarów nie pomagała też tocząca się podobno nadal wojna. Jakby jednak nie było, niziołek zmarnował dobre cztery godziny ładnego słonecznego dnia, i jedyne co przez ten czas zyskał, to obietnice, iż taki towar mógłby być zamówiony na za kilka dni, albo że starczyło zaczekać na mające się odbyć za dwa dni targi rzemiosła, na które zwożono najróżniejsze egzotyczne materiały z całego regionu. Nie udało mu się też, póki co, znaleźć kupca na drobinki kamieni szlachetnych, które były po prostu za małe na zastosowanie w popularnych modelach biżuterii.

Gdy wydawało się już, że chylący się ku końcowi dzień zakończy się porażką, wypytywanie miejscowych i słuchanie plotek zaprowadziło go do iście dziwacznego miejsca. "Emporium Ziemi" stało napisane nad drzwiami, których bronił całkiem rosły i nawet bystro wyglądający osiłek. Z tego, co udało się Tupikowi wywiedzieć był to przybytek zajmujący się szeroko pojętym minerałolecznictwem i różnymi tajemniczymi rytuałami, które rozmówcy Tupika nie za bardzo byli w stanie opisać, bo sami na takowe byli zbyt gołodupni. Cokolwiek tam się odbywało, nie wyglądało na to, by wpuszczano byle kogo. Do tego ciężko było tam zajrzeć, bo wszystkie okna na parterze zakryte były ciężkimi purpurowymi kotarami. Co jakiś czas to do środka wślizgiwał się jakiś służący, ale tych osiłek najwyraźniej znał z wyglądu, bo nic specjalnie tłumaczyć przy wejściu nie musieli.

27-09-2021, 21:51	#251
Gladin Reputacja: 1	Pilnując swego niewielkiego dobytku niziołek z wolna przesuwał się razem z pochodem. Przy takiej ciżbie nawet perspektywa znalezienia się poza murami miasta nie wydawała się taka straszna. Byłby nadal otoczony wszystkimi, którym nie udało się dostać do środka, a ciekawych rzeczy można się zapewne dowiedzieć i tu i tam. Ba, nawet po tej stronie murów nieszczęśnicy powinni być bardziej skłonni do tego, by im się ulało coś więcej. Coś, czego nie powiedzą, zajęci swoimi sprawami w mieście. Dlatego nie spieszył się. Co ma być to będzie. Chudzinka obity kijami został również dotknięty jakimś nieszczęściem. Co to było, Piegus nie wiedział. Szerokie bary nielicznych krasnoludów i wysokie cielska ludzi uniemożliwiły mu rozeznanie się w sytuacji na czas. Być może miał przed sobą złodzieja, a może fanatyka, który przekonywał kupców, że tylko oddając swoje bogactwo mogą zapewnić sobie przychylność bogów. Tak czy inaczej, niewiele ryzykował podchodząc do człowieka i wdając się z nim w pogawędkę. - Cóż tam, potrzebujecie pomocy? - zagaił zbliżając się do niego. - O co to się rozeszło, o miejsce w kolejce chyba nie? Ostatnio edytowane przez Gladin : 27-09-2021 o 21:58.

01-10-2021, 17:34	#254
Icarius Reputacja: 1	- Kim jesteście? - Karl udawał zaskoczonego widokiem Kislevity. - Tu wcześniej mieszkał ktoś inny. Co tam się dzieje? - zmarszczył brwi reagując na hałas za plecami kudłacza. Jednocześnie gdy poczuł krew zdecydował się nie wchodzić do środka. Zamiast tego przemówił zdecydowanym tonem. - Nie mam nic przeciw Kislevczykom. Walczyłem u boku waszych braci z Chaosem. Jak będziecie chcieli zagrzać miejsca w okolicy ułatwię wam to, dogadamy się jakoś. Natomiast teraz chce wyjaśnień. Sami rozumiecie kiepsko to wygląda ten dom miał innego właściciela. Niech wszyscy wyjdą przed chatę, chce was zobaczyć. Opowiecie kim jesteście, co się stało i co tu robicie? - takie postawienie sprawy miało na celu kilka rzeczy. Po pierwsze eliminowało ryzyko, że Karla w chacie poniesie. Po drugie zmniejszało szanse na niespodzianki ze strony przybyszów. Którym sprzyjałaby ciasna przestrzeń i możliwość zasadzki choć raczej nikła. Po trzecie badał od razu nastawienie przybyszy względem jego osoby. Czy chcą schronienia i są gotowi na współpracę z miejscowym rozumiejąc obawy drugiej strony? Czy może od razu zaczną tworzyć problemy. Karl wiedział też, że o ile może zaoferować im dach nad głową. To kwestia bezpieczeństwa na razie było mocno nadszarpnięta. Planował też cofnąć się tak by w razie gdyby wyszli ranni mrok skrył jego mimikę a wiatr nie przyniósł mu w nozdrza zapachu krwi.

02-10-2021, 13:10	#255
Gladin Reputacja: 1	- Piegus jestem - przedstawił się mężczyźnie. - Opowiedz o tym spadku coś więcej. Może jakoś sobie nawzajem pomożemy? Nic więcej nie chciał deklarować. Zresztą nie był pewien, czy człowiek mówi prawdę. Ale co miał do stracenia pomagając mu? No nic. A zawsze coś można było zyskać. Zanim tamten odpowiedział, zaczął w głowie układać sobie plan. Mogliby przeciskać się przez tłum opowiadając historię o tym, jak mężczyzna chce zobaczyć umierającą matkę przed śmiercią. Nawet prawie prawdziwa ta historia, bo skoro miał dostać spadek, to raczej ktoś bliski musiał mu umrzeć. Ten sposób wydawał się jednak dość trudny, bo: po pierwsze, musieliby ominąć ludzi, którzy widzieli bójkę - ci byliby mniej skłonni do współpracy; po drugie, musieliby co chwilę powtarzać historię, a to zabrałoby sporo czasu. Niziołek raczej liczył na wypatrzenie jakiejś znaczniejszej osoby, przed którą sznurek czekających będzie się rozstępował. Wtedy wystarczy przekonać zaledwie takiego jegomościa łzawą historią i mógłby pomóc. Oczywiście, trzeba było przygotować historię opartą jak najbardziej na faktach, aby nie było łatwo przejrzeć oszustwa. A gdyby i to zawiodło, zawsze zostawała jeszcze szansa, że uda się jakoś przegadać strażników przy bramie. Albo dostrzec kogoś, kto wie, jak się prześlizgnąć boczną furtą. Na pewno tacy osobnicy gdzieś się kręcili, trzeba tylko mieć oczy otwarte. A tymczasem czekał, co nieznajomy mu powie. Piegus oczekiwał też, zanim zgodzi mu się pomóc, obietnicy sowitej nagrody, za pomoc w uzyskaniu spadku. To mogło znacząco pomóc mu na początku, w rozwinięciu handelku. Odgryzł soczysty kawałek marchewki i spojrzał na rozmówcę. Ostatnio edytowane przez Gladin : 05-10-2021 o 12:29.

04-10-2021, 17:09	#258
Dhratlach Reputacja: 1	Nie było idealnie, ale było znośnie. Priorytetem było ocalenie wełny i kwitu na wełnę jednocześnie... co mogło stanowić wyzwanie. Utrata kleryka nie miała już znaczenia. Żadnego. Najmniejszego. Teraz liczył się tylko zysk i to co mogło się jeszcze ugrać. jak i morale jego skurczonej załogi. - Nie ma potrzeby przyjacielu, mamy co tylko mogliśmy chcieć... - mruknął udając ziewnięcie przebieraniec po czym dodał szelmowsko w konspiracji - ...walka gladiatorów? Zabawimy się w Remer. Stawiam niezłą sumkę na Ciebie. Spojrzał po pojmanych. Poukrywanych i składowanych fantach. Było coś o czym zapomniałby na śmierć, a łódź się zbliżała. - Hans. Ade. Przeszukajcie naszych pojmanych banitów. Sprawdźcie, czy posiadają "kontrabandę", niebezpieczne narzędzia i inne dowody ich przestępczej działalności. Kontrabanda! Dowody przestępczej działalności! Jakie piękne słowa na wszystko co miało jakakolwiek wartości! W końcu byli zbójami, prawda? Nie dorobili się tego uczciwą pracą... no przecież. Spojrzenie fałszywego kupca spoczęło na strażnikach. Było łagodne. Potem obserwował zbliżającą się łódź straży, a kiedy przybijała wyruszył na spotkanie. - Taka była wola bogów Herr Kapitan. - powiedział łagodnie w nucie pokornej służby tym fałszywym bożkom, ale w twardym, dobrodusznym sercu - Morr otulił naszego pasterza, ale Straż zyskała wiele oczu co widziały uciekinierów którzy zbiegli wozem w głąb lądu. Jego przeznaczeniem pisane ręką Opiekuna Zmarłych było oddać życie, byśmy odnaleźli najcenniejszy ślad, a nasza wojna z odwiecznym Wrogiem trwała bez wytchnienia niż Ognień Naszego Pana Sigmara wypali plugastwo na Świętej Ziemi Jego Imperium. To banici i szemrawcy którzy odpokutują swe winy ścigając Nosicieli Zarazy. Skradziona łódź będzie potrzebować pomocy w wyzwoleniu na wody, ale zdaje się być cała. Nie ruszyliśmy ku was, by nie zgubić tego miejsca i śladu ucieczki. Nie znamy tych wód tak dobrze, szczególnie po zmroku. __________________ Rozmowy przy kawie są mhroczne... dlatego niektórzy rozjaśniają je mlekiem! Ostatnio edytowane przez Dhratlach : 17-11-2023 o 19:03. Powód: Korekta: Reitwein na Remer

05-10-2021, 17:14	#259
Icarius Reputacja: 1	Karl cieszył się, że udało mu się odsunąć od rannych i odpowiednio się ustawić. By pokusa nie była zbyt silna. - Opowiedzcie mi więcej o sobie. Jak tu trafiliście czym się zajmujecie? Jest was tylko pięcioro? - upewnił się czy to na pewno wszyscy z grupy i nikt się po lasie z ich towarzyszy nie kręci. - W piątkę tu - wskazał palce na opuszczoną wieś zataczają nim kółko w miejscu - nie utrzymacie. Może jest lepiej niż u was na Północy ale wciąż niebezpiecznie. Wróciłem z wyprawy wojennej walczyłem z Chaosem. Zabiorę was do najbliższej wsi. Podleczymy tam was i kupimy co trzeba. Mogę dla was wygospodarować ziemię ale przydałoby się więcej osadników. W tym tacy którzy z bronią są obeznani, obronić społeczność będą potrafili. Wiem, że ludzie to surowi i nieprzychylni. Będziecie potrafili zebrać się w taką grupę z innymi ludźmi z północy? - Karl uważał to za jedyny sensowny pomysł. Zostawienie tu tej piątki było darmowym posiłkiem dla potwora z zamku. Zamierzał przedstawić grupę Jastrzębią i wspólnie udać się do wsi. Przy czym liczył, że uda mu się jeszcze tej nocy wypuścić w las i coś upolować.

29-09-2021, 22:03	#252
Tadeus Reputacja: 1	Tupik Znalezienie zacnej jakości krasnoludzkiego trunku zajęło trochę czasu. Z pewnością nie było go w taniej portowej spelunie, przed którą się znajdywali. Szansa na zmianę lokalizacji 30% d100= 67 -1zk Szczęśliwie jednak i dwadzieścia minut później pijany brodacz nadal pozostał na swoim miejscu... Niziołek przystąpił więc do planu... - Uch... zaraza... - krasnolud chwycił zachłannie kufel i chciwie zamoczył w nim wąsy. - Zasrane człecze browarnictwo... - skrzywił się niemiłosiernie. O dziwo, wydawało się, jakby pierwszy łyk nawet go wyraźnie otrzeźwił, bo spojrzał na niziołka tak jakby mądrzej i zaczął nawet klecić sensowne zdania, ale już po chwili skierował tę czujność głównie w kierunku kosztowanego trunku. - Początkowo niemal jak khazadzkie, ale posmak, jakoby kto nasrał do środka i wymieszał... - marudzenie nie przeszkodziło mu jednak w dopiciu trunku do końca i zażądaniu dolewki. Już parę chwil później zaczął mrugać nieprzytomnie oczami i coraz wyraźniej mamrotać. - Parszywe człeczyny... Tam zieloni naszych szczerbią... A my... my... My tu bąki zbijamy... niechaj tego całego kanclerskie... - czknął. - Niech go... Co? O czym to ja!? Karl Drzwi otworzył mu brodaty mężczyzna, który wcześniej rozpalał w środku ogień. Spod brudnych kudłów nie było wszystkie widać, ale zdawał się mieć na czole szeroką, ledwo zaleczoną ranę. Zmysły wampira wyostrzyły się momentalnie, w środku czuć było też zapach krwi pochodzący od innych domowników, ktoś miał tam chyba świeższe rany od tej. Toczony głodem czuł, że ma problemy z koncentracją. -1 do testów do nasycenia głodu Nie przeszkodziło to jednak w zrobieniu zamierzonego wrażenia. Zdecydowany, ale lekko przyjazny głos chyba zadziałał, bo reakcja mężczyzny była dość przychylna. - Wy, tu panem? - zapytał chłop z bardzo mocnym akcentem, ale dość przyzwoitym Reikspielem. - Pieniądza nam nie ma... - rozłożył bezradnie ręce, dając do zrozumienia, że jeśli Karl przychodzi po jakieś należne opłaty, to nie będzie ich miał jak uregulować. wyczucie emocji d20(-1)= 12 porażka percepcja d20(-1)= 10 sukces Ciężko było rozgryźć co naprawdę myślał Kislevczyk, ale uwagę rycerza zwrócił dźwięk dochodzący z drugiej strony chaty. Coś tam się działo, choć ciężko było stwierdzić, co to było. Jeśli mężczyzna wiedział, o co chodzi, to nie dawał nic po sobie poznać, pozostając przy lekko uniżonym, przepraszającym spojrzeniu. Piegus Poobijany, może dwudziestoletni blondyn w starym, ale dobrej jakości odzieniu jęknął boleśnie, dźwigając się z ziemi. Inni postępujący w kolejce nie spuszczali z niego oczu, jakby spodziewali się, że niechybnie próbować się będzie jakoś wepchnąć. Na pytanie niziołka tylko westchnął boleśnie. - Nie rozumiecie... - spojrzał na niego przybitym, pozbawionym nadziei wzrokiem. - Muszę dostać się przed zmrokiem do miasta! Spadek mam otrzymać, a termin z testamentu kończy się o północy! Wszystko utracę! - zawył z prawdziwym przejęciem. Piegus wyczuwanie emocji d20(-5 trudny)= 12 porażka Piegus nie był w stanie stwierdzić, czy występ był szczery, czy jedynie dość dobrą inscenizacją. Cóż, młodzian wysławiał się dość składnie, więc faktycznie mógł pochodzić z jakiejś dość światłej rodziny, ale z drugiej strony oszuści taki język też mieli opanowany.

29-09-2021, 22:33	#253
Eliasz Reputacja: 1	- Miałeś no właśnie objaśnić co to za znaki i jak otworzyć przejście. To ważne, bardzo ważne, ma pomóc w pokonaniu zielonych. – Tupik starał się jak mógł by zabrzmieć przekonująco, na gadce wszak się znał jak mało kto, gdyby nie robił jako złodziej z całą pewnością byłby demagogiem, podrzegiwaczem ale prawnikiem. Zresztą wciąż mógł zostać którymś z nich o ile miałby czas i środki a krasnoludzka twierdza przynajmniej to drugie mogła mu zapewnić. Na drodze pozostawała jeszcze tylko jedna drobna, drobniusieńka przeszkoda. Ot krasnoludzkie zamki runiczne, dzień jak co dzień… Na koniec zamierzał przeszukać krasnoluda i odzyskać utracone na alkohol pieniądze. Najlepiej z nadwyżką zwłaszcza że i Lulka już na niego poświęcił. Niemniej przepytanie go i wywiedzenie się co dalej zrobić z runami było priorytetem

02-10-2021, 16:45	#256
Tadeus Reputacja: 1	Tupik Krasnolud, słysząc o co chodzi, wybałuszył gwałtownie ślepia. - Szczerbić zielonych!!! - ryknął z taką werwą, iż srogo zapluł sobie brodę, a przechodnie na moment przystanęli, by zobaczyć co się tam dzieje. Ten wybuch animuszu najwyraźniej jednak kosztował go większość umysłowych sił. Cały oklapł i zaczął coś mamrotać... Niziołek przysłuchiwał się kilka dłuższych chwil, ale dało się z tego zrozumieć tylko "kwarc" i "złoto". Poczekał aż zainteresowanie tłumu minie i niepostrzeżenie wziął się za kieszenie brodacza. Poza paroma garściami miedzi i jednym srebrnikiem były tam też malutkie okruchy... kamieni szlachetnych. Rubiny i szafiry, ale bardzo, bardzo malutkie. Karl przekonywanie d20(-1)= 9 sukces Karl Miał nadzieję, iż w jego głosie nie słychać było, iż z ledwością powstrzymywał się przed okiełznaniem drzemiącej w nim głodnej bestii. Ale sądząc po reakcji mężczyzny, jego zapewnienia o dobrej woli chyba zadziałały. Co prawda wyraźnie zaniepokoił go fakt, iż Karl usłyszał co dzieje się za chatą, ale w końcu chyba doszedł do wniosku, że można zaufać jego słowom. Rzucił parę słów do wnętrza izby i już po paru chwilach cała piątka Kislevczyków zebrała się przed wejściem. Włącznie z kobietami i dzieckiem, którzy wcześniej najwyraźniej chcieli dać długą w las, wymykając się przez tylne okno. Jedna z kobiet, młodsza i mniej przysadzista o czarnych kręconych włosach wyraźnie miała jakiś problem z nogą. Utykała boleśnie, a jej chłopska ciężka suknia była czerwono-czarna na wysokości jednego z ud. - Nic... nikogo tu nie zastalim... - rzucił brodacz, w odpowiedzi na pytanie rycerza. - Cztery noce temu przybylim... ni człeka nie widzielim. Ino... Na jego twarzy pojawił się przestrach. - ... ino na zamku... - wskazał w kierunku zasłoniętych gałęziami wieżyc. - Czasemi wycie nocami niesie jakoby człek jakiś... - wzruszył ramionami, dając do zrozumienia, że brakuje mu słów. Ogólnie sprawiali wrażenie, jakby złowrogie otoczenie niezbyt zachęcało ich do zostania, ale nie mieli się wszak gdzie podziać. Piegus - Alf... Alf Weitraub - wycedził boleśnie młodzieniec. Piegus wiedza encyklopedyczna d20(-3 trudny)= 5 porażka Niestety nazwisko nic niziołkowi nie mówiło. Co prawdę analizując je językoznawczo, można by dojść do wniosku, że przodkowie tego człeka trudnili się uprawą wina, bo brzmiało jak Wein Traub, z pierwszym członem oznaczającym wino a drugim grono, ale wiadomo było, jak to z nazwiskami bywało, może przodkowie po prostu lubili się porządnie urżnąć tanim winiaczem i dlatego tak to sobie wykoncypowali. - Widze żeście nie tacy jak inni... - zaczął desperacko chłopak, w dość niefortunny sposób, bo wszak wiadomym było, że przekonanie ofiary o jej wyjątkowości było wstępem do porządnego oszustwa. - Dobro w was widać i bliźniemu pomocy byście nie odmówili, prawda? Z podbitym okiem wyglądał bardziej żałośnie niż przekonująco. Piegus zaczął kombinować. Szanse na przepchanie się przez kolejkę prowadzącą do głównej bramy były dość nikłe, zbyt dużo było tam nieprzychylnych oczu. Niziołek wiedział jednak też, że w grodzie były inne bramy. Lecz z tego co słyszał, tam tego dnia wpuszczano jedynie szlachetnie urodzonych i czołowych członków miejskich gildii, którzy mogli się odpowiednio wylegitymować albo znani byli z widzenia strażnikom. Gdy był jeszcze daleko od Bechafen przez prześwit w okolicznym zalesieniu widział mniej więcej, jak to wyglądało. Z obecnego miejsca musiałby pewnie wejść w jeden z lasów i przebić się na przełaj do jednego z pomniejszych traktów prowadzących do miasta od innych stron świata. Pytanie tylko, czy w ogóle zdążyłby na pierwszy dzień targu jeśli tam by się nie udało i musiałby wrócić do głównej kolejki, prawdopodobnie na sam jej koniec.

02-10-2021, 18:32	#257
Eliasz Reputacja: 1	Tupik kojarzył wygląd kwarcu , prześwitujący biały kryształ , uznał za nader prawdopodobne, że w połączeniu z magicznymi świecącymi runami ujawni jakas nową tresc, może ukryte przejście prowadzące do złota? Na lepsza dedukcje nie potrafił się zdobyć a i ryzykować bardziej nie zamierzał dosć już karku nadstawiał próbując wyciągnąć już choć te strzępy informacji od krasnoluda a szukanie kolejnych czy czekanie aż się obudzi i dalsze dopytywanie byłoby już czysta głupotą. Tupik odchodząc w ciemną alejkę wepchnął szmatę-udająca fartuch do kanałów, przełożył kubraczek ponownie na inną stronę, zmienił część charakteryzacji tylko po to by w kolejnym zaułku zmienić ją raz jeszcze. Zamierzał nieustannie zmieniać swój wygląd tak długo jak nie rozwiązał sprawy z Krzywonosem a zwłaszcza też teraz w związku z krasnoludem – mimo że zabezpieczył się tak jak należy nie zamierzał z góry zakładać że krasnolud absolutnie go nie rozpozna. Gdyby nie był ostrożny w swoim fachu już dawno skończyłby na szubienicy… cóż w zasadzie już kiedyś skończył, ale nie bezpośrednio przez swój fach. Musiał jeszcze zakupić kwarc najlepiej taki płaski prześwitujący , choć od biedy musiał wystarczyć byle kawałek , wiedział że jeśli będzie zbyt drogi to będzie musiał pójść do szefa i to jemu zlecić zakupienie kryształu… Nie no , nie mógł tego zrobić. Skompromitowałby się jako złodziej. Jeśli cię na coś nie stać – ukradnij to. Chcąc nie chcąc musiał po raz kolejny rozważyć nadstawianie karku – nie ostatnie zapewne wszystko zależało od ceny kamienia musiał też w tym celu upewnić że się nie wygląda tak jak zazwyczaj i obczaić kupców sprzedających takie minerały. Przy cenie nie rujnującej jego kieszeni zamierzał go zwyczajnie kupić, przy cenie przekraczającej jego możliwości musiał niestety zrobić to co halflingi potrafią najlepiej…zaraz po gotowaniu. Nie zamierzał tez pytać wyłącznie o cenę kwarcu , lecz o różnorakie minerały i przy okazji może sprzedać jeden z malutkich kamyczków krasnoluda – wszystko po to by u kupca u którego potencjalnie miał zaginąć kwarc nie wytworzyło się bezpośrednie skojarzenie z halflingiem inaczej zbyt szybko połapałby się kto go okradł wiedząc kto się daną rzeczą wyłącznie interesował.

06-10-2021, 21:48	#260
Tadeus Reputacja: 1	Szansa na znalezienie kwarcu 1-25 brak 26-75 komplikacje 76-100 łatwo d100= 30 Percepcja d20 (+1 bardzo czujny) =9 porażka Tupik Cóż, okazało się, że kwarc najwyraźniej nie był łatwo dostępnym towarem w stolicy trzeciorzędnej prowincji leżącej gdzieś na rubieżach Imperium. Z pewnością w przepływie towarów nie pomagała też tocząca się podobno nadal wojna. Jakby jednak nie było, niziołek zmarnował dobre cztery godziny ładnego słonecznego dnia, i jedyne co przez ten czas zyskał, to obietnice, iż taki towar mógłby być zamówiony na za kilka dni, albo że starczyło zaczekać na mające się odbyć za dwa dni targi rzemiosła, na które zwożono najróżniejsze egzotyczne materiały z całego regionu. Nie udało mu się też, póki co, znaleźć kupca na drobinki kamieni szlachetnych, które były po prostu za małe na zastosowanie w popularnych modelach biżuterii. Gdy wydawało się już, że chylący się ku końcowi dzień zakończy się porażką, wypytywanie miejscowych i słuchanie plotek zaprowadziło go do iście dziwacznego miejsca. "Emporium Ziemi" stało napisane nad drzwiami, których bronił całkiem rosły i nawet bystro wyglądający osiłek. Z tego, co udało się Tupikowi wywiedzieć był to przybytek zajmujący się szeroko pojętym minerałolecznictwem i różnymi tajemniczymi rytuałami, które rozmówcy Tupika nie za bardzo byli w stanie opisać, bo sami na takowe byli zbyt gołodupni. Cokolwiek tam się odbywało, nie wyglądało na to, by wpuszczano byle kogo. Do tego ciężko było tam zajrzeć, bo wszystkie okna na parterze zakryte były ciężkimi purpurowymi kotarami. Co jakiś czas to do środka wślizgiwał się jakiś służący, ale tych osiłek najwyraźniej znał z wyglądu, bo nic specjalnie tłumaczyć przy wejściu nie musieli.