Click. Click. Click.

Kilkukrotny, głuchy odgłos pociągania za spust od broni przy pustym magazynku wyrwał Navaho z ostrzeliwania istoty. Kilka z kul z pewnością dosięgło napastnika, gdy ten już leżał nieruchomo na ziemi. Traper powoli zbliżał się do truchła, przy którym stała już reszta koterii, skupiając się bardziej na przeładowaniu broni. Takich bestii mogło być tutaj więcej, a odgłosy wystrzałów, niosące się echem po tunelach metra, mogły zwrócić uwagę każdego, chociażby minionych gliniarzy. Na razie jednak wszystko wskazywało na to, że mają chwilę oddechu.

Aura niebezpieczeństwa, która roztaczał martwy teraz drapieżnik wydawała się odpuszczać. Utamukeeus przyłożył dwa palce do ust i głośno gwizdnął przez nie. Miał nadzieję przywołać w ten sposób Hok'ee, który być może teraz byłby bardziej skłonny, mniej zlękniony, by dołączyć do niego.

Widział doskonale, czego właśnie dopuszcza się Yusuf. Nie interweniował. Było to jego prawo, jako silniejszego, jako zwycięzcy. Drapieżnik, który ich zaatakował ewidentnie przecenił swoje możliwości, nie docenił ich i zapłacił za to w odpowiedni, zgodny z Prawem Natury sposób. Mówiąc potocznie: "zawsze znajdzie się jakaś większa ryba".

- Wilk cały. Reszta, melduj. - zaczął wojskowym żargonem, szybko przełączając się na "normalny" styl wypowiedzi.
- Jesteście ranni?
- Musimy ruszać dalej, nie wiadomo kto mógł usłyszeć to starcie. Paw będzie musiał znaleźć nas albo De Vorde samodzielnie. Ten drapieżnik próbował uciec w tamtą stronę, myślę że najlepszy trop jaki mamy. Pozostańcie czujni.