Theo, zajęty, cóż, niemalże wszystkimi, w końcu zwrócił uwagę, że owi "niemal wszyscy" dziwnie patrzą się na jego głowę. Obmacał ją i znalazł coś co imitowało opatrunek. Imitowało dosyć nieudolnie. Nie pamiętał ani rany ani zakładania bandaży. Przy ciosie w głowie nie było to nawet jakieś takie niespotykane... Nie wróżyło niestety niczego dobrego. Obmacał czaszkę. Kości wydawały się całe. Uff. "Wstrząs mózgu" jak mówili profani lub wstrząśnienie mózgu, jak napisane było w podręcznikach. Przy odrobinie szczęścia objawy potrwają kilka dni. Im bardziej się będzie forsował, tym dłużej. Nawet do kilku tygodni. Zaburzenia koncentracji i pamięci, wymioty, zaburzenia równowagi. Wstręt do jasnego światła, hałasów... Zapominanie o takich "drobiazgach" jak poinformowanie bliskich pacjenta o powodach dziwnych dla nich procedur o mało co nie skończyło się przed chwilą jego śmiercią. Ale w sumie nie jest tak źle - wystarczy przez kilka dni unikać silnych bodźców, dużo odpoczywać... Na przykład teraz usiąść na chwilę...

Nagłe hałasy nasiliły odczuwany ból głowy. I nudności. Próba wstania o mało co nie skończyła się upadkiem.
- Mogę ładować kusze - wystękał. I na tym jego rola w tej potyczce się kończyła.

Tak myślał do momentu aż zobaczył jak Gupik próbuje przesunąć stół z Lordem Erykiem von Teuffen pod drzwi i zorientował się że nie jest jedynym skołowanym i na wpół przytomnym członkiem drużyny. Siły na tyle by przesuwać meble nie miał, ale w jednej z kieszeni miał sznurek. Zawroty głowy przeszkadzały w wielu rzeczach ale nie kiedy i tak był na czworakach i montował sznurkowy potykacz przed drzwiami. A jeśli zwymiotuje przy okazji... Cóż, to tylko ulepszy pułapkę.