Karl chłeptał krew łapczywie. W końcu mógł się pożywić i wzmocnić. Krew drapieżnika dodała mu sił i złagodziła jego głód. Odrzucił truchło wilka w krzaki tak by nikt kto nie będzie w nich specjalnie szukał nie zobaczył jego ofiary. Szybko i nerwowo się rozejrzał ale upewniwszy się, że jest sam zamienił się ponownie w sowę. Chciał szybko nadrobić stracony dystans. W pełnej zbroi płytowej nie miał szans dobiec na czas. By uratować drugiego konia musiał sięgnąć do swoich wampirzych mocy. Ponownie wzbić się w powietrze to wydawało się jednym wyjściem. Dawało też szansę na zaskoczenie wilka bądź wilków które goniły konia. Ponownie drapieżnik może stać się ofiarą innego drapieżnika. Po cichu liczył, że sam nie trafi zaraz na bestię z zamku.