lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Junior · 03-09-2007, 14:06

Wnet po przyjeździe do obozu Mateusz, niesiony na fali innych zasiadł do stołu. Uczta pod gołym niebem, na lące rzec trzeba nie należała na najprzedniejszych. Ale towarzystwo ciekawe i absorbujące. Lecz młody szlachcic znużony był wielce podróżą i jakoś nie skory do zabawy. Tedy siedział pochmurny wpatrując się w kolo i zdawkowo tylko uwagi wypowiadając.

Trwało to kiedy zjawił się wraz ze swym orszakiem mości Stanisław Ligęza. Mateusz z początku ostrożny, nie skąpił uwadze sławnemu infamisowi. Z czasem i chmurny nastrój opłynął niesiony rzeką alkoholu co to Mateusz dawkował sobie sowicie.

Nie upłynęło wiele kiedy Mateusz objawił się jako słuchacz i kompan do wypicia, nie kryjąc zainteresowania historią Ligęzy. Sam przy tym chętnie komentował, dopytywał i co rusz „a to ci historia!”, „toż waszmości się stało, trza napić się na wspomnienie historyji” i jako mówił tak chętnie nalewał. Sam przy tym jednak nie mówił na swój temat, jakby nie chcąc się narzucać. Z czasem jednak zmęczenie długą drogą i późna godzina dala znać o sobie i biesiada co to dopiero rozpoczynać się mogła, przerwana została przez coraz liczniejszych co to zamiast o biesiadowaniu, o śnie zaczęli prawić…

Mateusz zbudził się z ciężkim westchnieniem. Z razu usłyszał rżenie i postępowania koni. Chwilę jeszcze leżał na w poły uświadamiając sobie że coś musiało się zdarzyć że zwierzęta poruszone. Zaledwie kilka uderzeń serca później słyszał i wystrzały i kotłowaninę w kolo. Zdawało się że w obozie Ligęzy wszyscy zrywali się zaalarmowani. Zerwał się i Mateusz stwierdzając że spal w przyodziewku oparty o siodło końskie. Szybko rozeznawal się w w sytuacji, gdy…
- Panowie razem, w stronę koni – ktoś zakrzyknął.
Mateuszowi nie trzeba było wiele. Ścisnął w ręku bandolet, co to leżał nieopodal. Nie był jego, stąd mógł tylko zgadywać czy nabity. Poprawił szabelkę i gotów był ruszyć. Ale gdzie? W stronę koni? Przyjrzał się swemu siwkowi, który zdenerwowany przebierał w miejscu, wznosząc szyję i strzygąc w koło uszami. Raz jeszcze ocenił sytuację szukając w mroku przywódcy, co to komenderował.

03-09-2007, 14:06	#40
Junior Reputacja: 1	Wnet po przyjeździe do obozu Mateusz, niesiony na fali innych zasiadł do stołu. Uczta pod gołym niebem, na lące rzec trzeba nie należała na najprzedniejszych. Ale towarzystwo ciekawe i absorbujące. Lecz młody szlachcic znużony był wielce podróżą i jakoś nie skory do zabawy. Tedy siedział pochmurny wpatrując się w kolo i zdawkowo tylko uwagi wypowiadając. Trwało to kiedy zjawił się wraz ze swym orszakiem mości Stanisław Ligęza. Mateusz z początku ostrożny, nie skąpił uwadze sławnemu infamisowi. Z czasem i chmurny nastrój opłynął niesiony rzeką alkoholu co to Mateusz dawkował sobie sowicie. Nie upłynęło wiele kiedy Mateusz objawił się jako słuchacz i kompan do wypicia, nie kryjąc zainteresowania historią Ligęzy. Sam przy tym chętnie komentował, dopytywał i co rusz „a to ci historia!”, „toż waszmości się stało, trza napić się na wspomnienie historyji” i jako mówił tak chętnie nalewał. Sam przy tym jednak nie mówił na swój temat, jakby nie chcąc się narzucać. Z czasem jednak zmęczenie długą drogą i późna godzina dala znać o sobie i biesiada co to dopiero rozpoczynać się mogła, przerwana została przez coraz liczniejszych co to zamiast o biesiadowaniu, o śnie zaczęli prawić… Mateusz zbudził się z ciężkim westchnieniem. Z razu usłyszał rżenie i postępowania koni. Chwilę jeszcze leżał na w poły uświadamiając sobie że coś musiało się zdarzyć że zwierzęta poruszone. Zaledwie kilka uderzeń serca później słyszał i wystrzały i kotłowaninę w kolo. Zdawało się że w obozie Ligęzy wszyscy zrywali się zaalarmowani. Zerwał się i Mateusz stwierdzając że spal w przyodziewku oparty o siodło końskie. Szybko rozeznawal się w w sytuacji, gdy… - Panowie razem, w stronę koni – ktoś zakrzyknął. Mateuszowi nie trzeba było wiele. Ścisnął w ręku bandolet, co to leżał nieopodal. Nie był jego, stąd mógł tylko zgadywać czy nabity. Poprawił szabelkę i gotów był ruszyć. Ale gdzie? W stronę koni? Przyjrzał się swemu siwkowi, który zdenerwowany przebierał w miejscu, wznosząc szyję i strzygąc w koło uszami. Raz jeszcze ocenił sytuację szukając w mroku przywódcy, co to komenderował.