- Panie Weitraub, nie marnuj czasu. Odnajdziemy cię tak szybko, jak tylko możliwe - Piegus zgiął się w ukłonie. Cóż było robić. Alfowi powinno się udać. Teraz już jego los w jego rękach. Można mieć jedynie nadzieję, że dostanie się gdzie trzeba na czas, otrzyma spadek i nie zapomni o tym, kto mu pomógł. Mógł co prawda naciskać, aby zabrali i ich, ale kto wie? Może coś poszłoby nie tak i nikogo by nie przepuścili?

- A my - zwrócił się do Gustava - zgodnie z wyborną sugestią panienki, ostaniemy tutaj chwilę. Nabierzemy sił i poczekamy, czy może panicz po nas pośle kogoś? - wypowiedział te zdanie bardziej na użytek strażnika, aby nie pogonił ich od razu od tego wejścia. Powinny być jeszcze inne bramy tylko dla wybranych, ale jak długo trzeba by do nich iść? Nie wiedział. Jeżeli nie wymyśli nic innego, to będą musieli spróbować i takiego rozwiązania. Tymczasem, skoro już tu stali, spróbuje się podpytać pomocników kupca, któż zacz i co tutaj porabiają. Kto wie, może znajomość jakąś uda się zawrzeć korzystną na przyszłość?