Hans się oddalił... Arnold obrócił się w kierunku swojej niziołczej towarzyszki by ją bez słowa przytulić. Ciepło i troskliwie. Jakby nie patrzeć miał zamiar ją zachować dla siebie, a czego bogowie nie widzą tego im nie żal, nie? Dawał jej ciepło i troskę, bez zbędnych słów przez pewną chwilę by w końcu pocałować ją lekko w skroń.

Niedługo potem był ubrany, a wychodząc wyjął z szafki zdobyczną miedzianą figurkę i postawił ją na niej i zamykając za sobą drzwi do sypialni. Siedząc na dole z topornikiem i słuchał co miał mu do powiedzenia.

- Zatem plugastwo zalęgło się w naszych stronach... - powiedział z krzywym grymasem - ...takie ubić to by chwała i moneta była. Ciekawe ile z fiolę krwi, lub łeb by dali, co nie?

Wewnątrz się śmiał. Dziołszka zginęła, bo naraziła się kultowi. Coś podejrzewał, że Ingrid do niego należała... był niemal pewny! Pytanie tylko kto był czarnoksiężnikiem Konwentu co to przyzwał Daemonetkę?

Zaraz... czy Hans by wparował otwierając drzwi do sypialni których nigdy nie powinno się otwierać?

- Mam plan przyjacielu i czeka nas moneta. - spokojnie i z lekkim uśmieszkiem - Najpierw jednak mi powiedz... czy drzwi do mojej sypialni były otwarte?

Usłyszawszy odpowiedź pokiwał powoli głową.
- Udamy się do jednego zakładu tkackiego. To nasz pierwszy przystanek, a mamy ich dzisiaj kilka. Jak tylko się z nimi uporamy odwiedzimy arenę i rozpuścimy nici. Następnego dnia, wypoczęty i silny spuścisz komuś łomot... co ty na to?

Zamyślił się nad czymś wielce słuchając jego słów.
- Musimy też znaleźć Abelarda jak najszybciej się da. Pora zastanowić się dodatkowo nad naszym bezpieczeństwem w tych czasach.