Letnia noc roku 1920, górne piętro posiadłości wuja Flanaghana

W słowach Jamesa kryło się wiele słuszności, chociaż wątpiłem, żebyśmy bez oświetlenia zdołali przyłapać intruza - wszak panująca na dole ciemność zapewniała w zagraconym wnętrzu budowli dość kryjówek, abym mógł się otrzeć po ciemku o ramię włamywacza i tego nie zauważyć.

Lecz determinacja dźwięcząca w głosie przyjaciela sprawiła, że mój niespokojny umysł nie zakwestionował jego polecenia, wręcz przeciwnie, natychmiast zmusił ciało do jego wykonania. Przekręciwszy knot do końca zdusiłem ruchliwy języczek ognia tańczący dotąd za szkłem lampy i zanurzony w gęstej ciemności cofnąłem się ku uchylonym drzwiom swej sypialni próbując przypomnieć sobie, co ze składających sie na nią mebli mogłoby mi posłużyć za improwizowany oręż.

Miotła! Tuż obok wejścia, oparta o ścianę!

Złapałem ją czym prędzej zdrętwiałymi pod wpływem emocji palcami i wychynąłem z powrotem na korytarz szukając wciąż oślepionymi blaskiem naftowej lampy oczami postaci Jamesa.

- To ja - szepnąłem ledwie słyszalnie porażony nagłą myślą, że James mógłby przez jakąś straszną pomyłkę postrzelić mnie, a nie włamywacza - Tutaj jestem. Słyszałeś coś jeszcze? Może to nie człowiek, tylko głodne szopy.