- Prawda - przytaknęła Eleonora, ale jakby niepewnie, zamyślając się. - Z tego co pamiętam, dalej są jeno lasy i sporadyczne poręby, o lepsze miejsce na nocleg raczej ciężko.

Przestąpiła z nogi na nogę, zerkając przelotnie na pociemniałe niebo i wydłużające się cienie. Zmierzch motywował do szybkiego rozbicia obozu.

- Po ciemnicy - zawyrokowała - to nie ma co szukać. Ręce mamy związane, jak to mówią.

Odwiesiła z powrotem kuszę, odwiązała lejce i wskoczyła na powrót na siodło. Okręciła się w stronę Theo.

- Mistrzu Hohenheim, podjadę z panem ten kawałek. Zawołajmy z daleka, co?

Pytanie musiało być grzecznościowo-retoryczne, bo Łasiczka cmoknęła na kasztaniaka i obrała kierunek na wijącą się ku górze ścieżkę. Prewencyjnie upewniła się, że płaszcz otulał kuszę i pochowane na własnej osobie noże, kryjąc je przed spojrzeniem obecnych lokatorów Wiedźmiego Wzgórza. Pierwsze wrażenie, etc...

_______________________________

70, 39, 65, 85, 2