lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post - WFRP 2ed

Aro · 02-12-2021, 21:12

Palenisko trzaskało wesoło, a gwiazdy migotały miarowo. Siedzący przy wylocie pieczary Eleonora i Bruno za kompana warty mieli jedynie wschodzącego Morrslieba, rozpoczynającego dopiero swą conocną wędrówkę po atramentowym nieboskłonie. Opatuleni w płaszcze zerkali to w dół Wzgórza, na okolicę, to w górę ku gwiezdnym konstelacjom, to w końcu - gdy zerkać nie mieli na co - na siebie nawzajem. Bruno mało ciekawił Łasiczkę, która skupiona była na wachcie, ale ona jego już o wiele bardziej.

- Panience nie za zimno?

- Nie - odparła Eleonora - i naprawdę nie ma potrzeby, by tytułować mnie "panienką". Prosta kobieta jestem.

- Kobietą a jakże, ale czy prostą? Nie powiedziałbym.

Bruno chyba próbował flirtu, bo uśmiechnął się nawet, ale flirt w jego wydaniu wyglądał nieco marnie. Mimo to Eleonora zaśmiała się pod nosem z rycerskich prób zalotów i umizgów. Zerknęła przelotnie przez ramię, ale reszta smacznie chrapała.

- Prosta, prosta - odezwała się. - Wychowałam się na szlaku między miastami właściwie.

- Och?

- Wychowała mnie Trupa Cyrkowa Braci Wagner. Występowałam z matką jako...

- Niezwykły Duet Cassini! - Ożywił się Bruno. - Pamiętam was. Widziałem was lata temu w Wusterburgu, na jarmarku. Dobry był to jarmark.

Eleonora przytaknęła jedynie. "Jaki ten świat mały," przemknęło jej przez myśl na słowa kawalera. Trupa przez lata dała niejeden występ w Wusterburgu, gdzie zresztą często przychodziło im zimować. W latach świetności znało ją wielu ludzi, ale teraz... Teraz zaskoczeniem było, że tkwiła jeszcze w pamięci kogoś innego. Dosyć miłym. Na wpół szeptana rozmowa rozgorzała przez resztę ich wspólnej warty - to o Teoffen, to o Trupie, to o dupie Maryni. Ciężar na eleonorowym sercu jakby zelżał nawet.

- Przyrzekam - Bruno oznajmił nagle i poważnie - że doprowadzimy was do Teoffen. Włos wam z głowy nie spadnie pod moim okiem.

Obiecanki, cacanki...

***

Sen nie należał do najmilszych. Dziwny, niespokojny, nie miał przynieść zwyczajowego spokoju i odpoczynku. Eleonora miotała się niespokojnie na strony, ale tak prędko jak majaki się pojawiały, tak znikały w sennych odmętach, mając być zapomnianymi gdy wzejdzie słońce i przyjdzie czas na pobudkę. Tyle że pobudka nadeszła nagle, niespodziewanie i przed czasem.

Obudziło ją ciepło na twarzy. Rozbudził krzyk. Metaliczny smak w ustach skonfundował. Na wpół jeszcze w krainie snów Eleonora wyrwała się do pozycji siedzącej, mrugając zawzięcie i wodząc mało kojarzącym spojrzeniem wokół. Dłoń przetarła twarz, a palce zebrały coś ciepłego i lepkiego. Obejrzała rękę w świetle dogorywającego paleniska. Krew...? W chwilę później zauważyła Semena z toporem. A jeszcze ułamek sekundy później martwego Johana. Wrzasnęła, zrywając się i szurając buciorami po ziemi. W panice wpadła na Bruno, wczepiając się w koszulę.

- Mater Myrmidio dopomóż...

_______________________________

89, 14, 42, 13, 86

02-12-2021, 21:12	#152
Aro Reputacja: 1	Palenisko trzaskało wesoło, a gwiazdy migotały miarowo. Siedzący przy wylocie pieczary Eleonora i Bruno za kompana warty mieli jedynie wschodzącego Morrslieba, rozpoczynającego dopiero swą conocną wędrówkę po atramentowym nieboskłonie. Opatuleni w płaszcze zerkali to w dół Wzgórza, na okolicę, to w górę ku gwiezdnym konstelacjom, to w końcu - gdy zerkać nie mieli na co - na siebie nawzajem. Bruno mało ciekawił Łasiczkę, która skupiona była na wachcie, ale ona jego już o wiele bardziej. - Panience nie za zimno? - Nie - odparła Eleonora - i naprawdę nie ma potrzeby, by tytułować mnie "panienką". Prosta kobieta jestem. - Kobietą a jakże, ale czy prostą? Nie powiedziałbym. Bruno chyba próbował flirtu, bo uśmiechnął się nawet, ale flirt w jego wydaniu wyglądał nieco marnie. Mimo to Eleonora zaśmiała się pod nosem z rycerskich prób zalotów i umizgów. Zerknęła przelotnie przez ramię, ale reszta smacznie chrapała. - Prosta, prosta - odezwała się. - Wychowałam się na szlaku między miastami właściwie. - Och? - Wychowała mnie Trupa Cyrkowa Braci Wagner. Występowałam z matką jako... - Niezwykły Duet Cassini! - Ożywił się Bruno. - Pamiętam was. Widziałem was lata temu w Wusterburgu, na jarmarku. Dobry był to jarmark. Eleonora przytaknęła jedynie. "Jaki ten świat mały," przemknęło jej przez myśl na słowa kawalera. Trupa przez lata dała niejeden występ w Wusterburgu, gdzie zresztą często przychodziło im zimować. W latach świetności znało ją wielu ludzi, ale teraz... Teraz zaskoczeniem było, że tkwiła jeszcze w pamięci kogoś innego. Dosyć miłym. Na wpół szeptana rozmowa rozgorzała przez resztę ich wspólnej warty - to o Teoffen, to o Trupie, to o dupie Maryni. Ciężar na eleonorowym sercu jakby zelżał nawet. - Przyrzekam - Bruno oznajmił nagle i poważnie - że doprowadzimy was do Teoffen. Włos wam z głowy nie spadnie pod moim okiem. Obiecanki, cacanki... ******* Sen nie należał do najmilszych. Dziwny, niespokojny, nie miał przynieść zwyczajowego spokoju i odpoczynku. Eleonora miotała się niespokojnie na strony, ale tak prędko jak majaki się pojawiały, tak znikały w sennych odmętach, mając być zapomnianymi gdy wzejdzie słońce i przyjdzie czas na pobudkę. Tyle że pobudka nadeszła nagle, niespodziewanie i przed czasem. Obudziło ją ciepło na twarzy. Rozbudził krzyk. Metaliczny smak w ustach skonfundował. Na wpół jeszcze w krainie snów Eleonora wyrwała się do pozycji siedzącej, mrugając zawzięcie i wodząc mało kojarzącym spojrzeniem wokół. Dłoń przetarła twarz, a palce zebrały coś ciepłego i lepkiego. Obejrzała rękę w świetle dogorywającego paleniska. Krew...? W chwilę później zauważyła Semena z toporem. A jeszcze ułamek sekundy później martwego Johana. Wrzasnęła, zrywając się i szurając buciorami po ziemi. W panice wpadła na Bruno, wczepiając się w koszulę. - Mater Myrmidio dopomóż... _______________________________ 89, 14, 42, 13, 86 Ostatnio edytowane przez Aro : 03-12-2021 o 00:38.