| Przez całą podróż, no może przez jej część, rozmyślała na temat owego biskupa i jego związku z tą dziewczyną, która teraz opiekowała się Tristanem. Może to jakiś chytry podstęp? Ale skąd ten cały zakonnik mógłby wiedzieć o tym, że to właśnie oni zostali wysłani, aby go złapać? Doprawdy, to stawało się coraz dziwniejsze, a z czasem zapewne i niebezpieczniejsze.
Widoki na zewnątrz były naprawdę piękne, takie uspokajające i relaksujące. Rainee uśmiechnęła się leciutko, po czym odwróciła wzrok od wpatrującego się w nią mężczyzny.
Posiadłość panny Minionett była naprawdę zdumiewająca. Piękny, duży budynek z zapewne wieloma ciekawymi miejscami, które naprawdę warto było zwiedzić – ale czy tylko znajdzie się na takie sprawy czas.
Rainee szła tuż obok Francisco, przyglądając się bacznie wszystkiemu, co ich otaczało. Naprawdę, to miejsce było piękne, lecz nie mogła zapominać, do kogo należało...
W ogromnym salonie nie czuła się z początku zbyt pewnie. Był bogato zdobiony, a meble z pewnością nie należały do tych tanich i marnej jakości.
Gdy tylko służący wyszedł obdarzając ją jak i Francisco nieprzychylnym spojrzeniem, poczuła na sobie czyjś wzrok. Może to nie byłoby dziwne, gdyby znajdowała się w jakiejś karczmie, czy na scenie, ale tutaj?
W końcu nie wytrzymała tego wszystkiego i zwróciła się do reszty:
- Idę troszkę pozwiedzać to jakże piękne miejsce. – Po tych słowach spojrzała na Francisco. – Mogłabym liczyć na twoje towarzystwo, panie? – spytała, puszczając kokieteryjnie oczko do mężczyzny.
__________________
Jaka, sądzisz, jest biblia cygańska?
Niepisana, wędrowna, wróżebna.
Naszeptała ją babom noc srebrna,
Naświetliła luna świętojańska. |