Ed krzyknął, po czym stracił przytomność. Jego wykrzywiona pod nienaturalnym kątem ręka zaczęła się już samoczynnie nastawiać dzięki jego zdolnościom regeneracyjnym, póki co jednak drużyna bohaterów musiała sobie radzić bez niego.
Dianie udało się jednak wykorzystać opening, który ten stworzył, by skutecznie zaatakować cementowego przeciwnika. Chwytała go za betonowe gardło całkiem silnie, i choć nie udało się jej kompletnie pokonać przeciwnika, to w jego oczach widziała szacunek, który się do niej rodził.
W końcu jednak przeciwnikowi zaczęło brakować powietrza w płucach. Wściekły, odepchnął Dianę od siebie i krzyknął. Jego wyprostowana ręka zakręciła szeroki łuk, za którym popędziły ostre odłamki betonu, wbijając się wszędzie naokoło niego. Policjanci, cywile, młodzi bohaterowie… wszyscy byli zagrożeni przez desperacki ruch złoczyńcy.
Było jednak jasne, że jego siły są na wykończeniu. Oddychał płytko i urywanie, starając się zebrać oddech, który bohaterowie bu odebrali, a beton, którym był pokryty, zaczął się zamieniać z twardego w płynny i powoli ściekać z jego całego ciała.
Jeszcze jeden cios i będzie po nim, to pewne.
W międzyczasie, M’olibden i Dean zaczęli planować swoje ruchy. Ten pierwszy zaczął się zastanawiać ogolnie nad sytuacją. Było dla niego jasne, że największym i jedynym zagrożeniem jest powoli opadający z sił złoczyńca, a sposobem na poradzenie sobie z nim bezpośrednia konfrontacja wraz z przyjaciółmi. Dead zaś zaczął szukać jakiś materiałów, na bazie których mógłby użyć swoich mocy. Tory, klamki, nawet odznaki policjantów, gdyby mógł chwycić jedną – wszystko to było metalowe i najpewniej w starciu z betonem dałoby mu przewagę, której potrzebował.
Wystarczyło tylko wyciągnąć dłoń.