Rot

Błażej gdy przeszli rozglądał się dookoła oszołomiony.

-Bywało lepiej… Nie to że będę rzygał… Ale, to nie poszło tak elegancko jak poprzednio. I… O kurwa! – uderzył się otwartą dłonią w czoło.

- Dwa dni?! Ja przecież zaparkowałem pod Pałacem Kultury i nie opłaciłem postoju. – Spojrzał na Nowaka.

-Możesz zrobić swoją organizacją jakieś” czary mary” żebym nie miał problemów? Nie cierpię się użerać z psami i to wszelkiej maści. – warknął i sięgnął po swój telefon sprawdzając czy złapie zasięg.

-Da się tu odbierać połączenia? Dwa dni to długo. Ktoś może mieć do mnie interes. – powiedział patrząc bezrefleksyjnie na ekscytację Patrycji, był jakiś... no wcięty? Nie to nie to, ale coś nie było tak.

- Jak możesz to doładuj. – Na pewno szybkie kojarzenie faktów zupełnie odpadało i może dlatego jakoś nie specjalnie go ruszyło, że trafił do jakiegoś innego katastroficznego wymiaru z randamowymi ludźmi. Właściwie to miał to gdzieś.

Chociaż, zaraz... coś tak... tak, coś się z nim działo. W zasadzie miał wrażenie jakby coś przyćpał. Umysł lekko nie ogarniał, a ciało… Ciało było wypełnione energią. Energią którą…. Zmrużył oczy walcząc z brain fog. Przypomniał sobie jak uderzył drzwi w garażu domu Stachurskich. Jak drzwi wyleciały z zawiasów po uderzeniu. To nie był przypadek to był ON.

Zacisnął rękę w pieść i patrzył na nią dłuższą chwilę. Przez otępienie czuł siłę, siłę która wibrowała w jego ciele, to było no… Przyjemne.

-Ja… Chyba wiem co mogę robić. Mogę się rozpędzić i uderzyć, albo po prostu uderzyć nie wiem na jakiej zasadzie to działa. Ale tak wywaliłem drzwi których wywalić nie dałbym rady. – Uśmiechnął się szeroko do Nowaka.

-Przydatna umiejętność. – podsumował.

Milczał chwilę w końcu postanowił zmienić temat.

-Dobra, to co mamy jakąś dziuplę, gdzie możemy się zaszyć? Ja mógłbym zabrać Nas do siebie mieszkam. – Zaczął i zamilkł.

-Znaczy no.... tu nie wiem gdzie mieszkam. Ale może żyjący tu ja mieszkam w tym samym miejscu. Ej... Zaraz… - Zmrużył oczy.

- A co się stanie jak ja z naszego świata spotkam mnie z innego świata? Będzie jakieś zaburzenie kontinuum i wybuchnę, albo jakiś wszechświat się zawali? – Ziewnął. Kurwa, mógł sobie jednak to piwo odpuścić, może czuł by się teraz lepiej.

Przesunął ręką po tajemniczym pejdżeże w jego kieszeni. Za mało wiedział, żeby ufać temu całemu Nowakowi, nie to że ufał ludziom od tej laski w parku. Ale może się czegoś dowie jak zagra z nimi w tę ich grę. W zasadzie całe życie grał w jakąś grę i zdążył się już do tego przyzwyczaić.