Gustaw von Gunnenberg

Szlachcic uśmiechnął się - I tu robi się ciekawie. Przedstawił się tylko aliasem, wyobraź sobie, “Wampyr”, że niby taki żart, herbu też nie podał, bo niby ślub taki uczynił. Zdarza się, choć raczej po Bretończyku się tego spodziewać można, niż po Stirlandczyku. Choć niech będzie, że zacofani… to jest, tradycjonalistycznie nastawieni są, niech będzie. Na jeden z balów przebrał się za wampira, nawet kły pokazywał. Sigmaryci się oburzyli, ale Nasza Pani ich wyśmiała. Trochę ich rozumiem, sami walczyliśmy z wampirem w okolicach Meissen, może żart był na granicy, ale nie przesadzajmy, bale maskowe mają swoje prawa. Niemniej tajemniczy gość zniknął, by na dworze już nigdy się nie pojawić, przynajmniej oficjalnie.

Manfred von Windisch-Gratz

- A co ważnego zeznała, poza tym, że dokonała czynu przestępczego? Przybliżają nas jej zeznania do celu? Jesteśmy w stanie cokolwiek dzięki niej udowodnić? - zapytał odnośnie panny Drach, kobiety nie będącej nawet szlachetnie urodzoną, więc w razie sprzecznych zeznań z kimś z “von” przed nazwiskiem całkowicie niewiarygodną.

- Zapewne tak samo jak Ty przygotowałeś beczki dla Alfonsa, tak i on przygotował truciznę. Gdybyś zlecał takie rzeczy łaziłbyś po mieście i każdemu potencjalnemu świadkowi z osobna byś się przedstawiał? Ale nie zaszkodzi spróbować. Spróbowałeś po prostu zapytać? Z tego co o nim wiadomo, jego słabością jest duma, nie wytrzyma, żeby się nie pochwalić - zaproponował.

- Nasz budżet przewiduje. Ale jeśli “tajemniczo zaginą” podczas pracy operacyjnej albo je przekażesz bez uzyskania dowodów uznam Cię za osobiście odpowiedzialnego - szefa wywiadu już pewnie niejeden próbował naciągnąć na kasę - Rano będziesz je miał.