Wieczór w Czarnej Owcy mijał czwórce śledczych na dyskusji o rzeczach z całą pewnością mających związek z ich zadaniem, na zastanawianiu się, czy inne rzeczy mają z nim związek, a także o takich związanych z potencjalnym partnerstwem handlowym.

Doszli nawet do kilku wniosków:
- za płatnością dla Cichego, rzeczywistego mordercy dowódcy Garnizonu, stał prawdopodobnie Oskar von Schilde,
- Alfons ma ważne informacje, może nawet warte 500 koron, ale lepiej mu takiej kasy do rąk nie dawać,
- mając co najmniej pięć z czternastu głosów w Kolegium Elektorskim Władczyni Nuln i Wissenlandu wyrasta na drugą po Imperatorze.
- wielu ludzi sprzeciwiało się podziałowi Prowincji, ale po nieprzyjemnej reakcji Elektorki siedzą cicho (Rudolf poprawił krasnoluda - wyroków śmierci nie było. Wygnanie z pałacu, miesiąc w wieży, pozbawianie włości to tak, ale to tyle z kar. Wystarczyło. No chyba, że ktoś z pospólstwa gardłował, ale takich to zawsze kilku umrze jak Strażnik za mocno pałką przyłoży, zdarza się),
- zamordowany sylvański kupiec został zabity przez kogoś mającego ponadprzeciętne zdolności. A być może nawet takie przerastające możliwości człowieka. Wynajęcie wybitnego specjalisty kosztuje. A ten kupiec nie był aż tak ważny.

Wpadli także na kilka pomysłów:
- powiadomić Hieronimusa Ostwalda, że w mieście widziano skavenów i sprawdzić Oskara von S. oraz doktora Hohenheima w jego Archiwum,
- wypytać o tę dwójkę podejrzanych Gustawa von G. oraz Manfreda von W-G,
- przekazać Alfonsowi połówkę weksla na 500 koron.


Gdy w końcu rozeszli się do domów (Roz), rezydencji Hrabiny (Rudolf) i innej karczmy w kwartale krasnoludzkim (Galeb i Detlef) na każdego z nich coś czekało. Na troje z nich - informacje. A na czwartą - osoba.

Rudolf spotkał się z Gustawem i Manfredem. Ten pierwszy miał mu do przekazania zdobyte przez siebie informacje na temat pewnej damy dworu. Damy, która jeszcze nie tak dawno przekazywała pewien list, a teraz zaprzecza, by coś takiego w ogóle miało miejsce. A gdy dowiedziała się, że Von Grunneberg mieszka teraz u Hrabiny von Liebowitz, w ogóle się obraziła, że przecież dobrze wie, kto jej zasugerował ten pomysł i nie jej wina, że nie wyszło. Było dobrze, był ciekawostką, nawet Jaśnie Oświecona raczyła uhonorować gościa prywatną rozmową, co poradzić, że potem gdzieś pojechał i jak wrócił to bez ręki. A kalecy są brzydcy i się nimi Elektorka brzydzi. Teraz żałuje, że zapytała Hrabinę o radę, kiedy Elektorka poprosiła ją by zaprosiła kogoś w jej imieniu jako “niespodziankę”.

Ten drugi z zainteresowaniem przyjął informacje o postępach w śledztwie.
- Oskar von Schilde? Był sekretarzem Elektorki, całkiem kompetentny, choć od początku ostrzegałem, że to hazardzista. Z tego co pamiętam interesował się wyścigami konnymi i obstawiał ligę snotballa. Zadłużył się u mojego brata, który w Wissenburgu organizuje rozgrywki. Nie bardzo mogłem go ścigać, zaraz by poszła plotka, że używam zasobów prowincji do załatwiania prywatnych spraw rodziny, ale jak znam Stefana, to nie machnął ręką i pewnie sam już szuka dłużnika. Dam Wam list polecający do niego, do Wissenburga, po co macie szukać od zera.
- O Doktorze Wielu Imion też słyszałem. Kompetentny lekarz, specjalista od trucizn, jeszcze lepszy chirurg, przez większość medyków z uniwersytetu uważany za szarlatana, bo bardzo sprzeciwia się puszczaniu krwi. Czego potrzeba od niego?


Galeb i Detlef trafili akurat na salwę śmiechu. Okazało się, że jakiś głupi umgi zrobił dziś awanturę w Pierwszym Banku Krasnoludzkim, chciał podobno rozmawiać z jakimś Ludsonnem czy Rudssonem, a jak mu powiedziano, że nikt taki tu nie pracuje to zapytał co się stało, że został zwolniony i czy wiadomo co robi i gdzie teraz mieszka. Na początku wszyscy starali się być mili, nawet zszedł starszy nad kasjerami i powiedział natrętowi, że nigdy nikogo w tym roku nie zwalniał, więc musiało dojść do nieporozumienia i wydawało się, że sprawa zamknięta, ale gość rzucił tekstem, że tylko porozmawiać chciał, nawet może zapłacić, a chronienie swoich kosztem prawdy to niehonorowe jest... a przecież powinien wiedzieć, co się stanie jak się zaproponuje łapówkę albo zarzuci krasnoludowi kłamstwo, nawet nie wprost, a już oskarżenie o brak honoru... Kierownik to poważny khazad, tylko ogłosił bęcwała gaarem i sobie poszedł, rozruchów nikt nie potrzebował, a tak by się skończyło honorowe potraktowanie oszczercy, ale któryś z młodszych, widać wychowywany z ludźmi to mniej tradycyjnie podszedł do "niewidzialności" i "niedotykalności" gaara i rzucił czymś do kolegi z drugiej strony lady, "pechowo" tak, że gaar akurat stał na drodze pocisku. Czym pocisk był, stanowiło właśnie przedmiot dyskusji i co lepsze propozycje kwitowane były wybuchami śmiechu, ale Ostatnich zainteresowało co innego.
Galebowi coś świtało, ale to Detlef pierwszy przypomniał sobie, że słyszeli już raz połączenie nazwiska klerka bankowego Morgrima Ludssona z Pierwszym Krasnoludzkim Bankiem. To było podczas spotkania z Manfredem. Kowal Run przypomniał sobie też dodatkową informację jaką wtedy dostał. Tę o braku zaufania Manfreda do wszystkich uczestników spotkania, a nawet dokładniej - o braku zaufania do wszystkich, którzy usłyszeli tę informację.


Roz pod swoim domem natknęła się na Magrittę. Dziewczyna widać do perfekcji opanowała sztukę wymykania się z domu. Przynajmniej tym razem nie zaciągnęła się do wojska. Nie było to jednak spotkanie uczennicy z guwernantką, ale zleceniodawcy z prywatnym śledczym. Miała sprawę.
- Moja matka ostatnio bardzo się czegoś albo kogoś obawia. Wujek bagatelizuje to mówiąc, że to po prostu stres, że się martwiła o mnie, ale czuję, że to coś więcej - nie potrafiła podać jednak innych przydatnych informacji.

- Właśnie dla takich okazji zawsze warto mieć w szufladzie swojego biurka solidną cegłę. Na wypadek nieuprzejmych gości. I toporek... na wypadek bardzo nieuprzejmych. - rzekł Galeb.

Zamówił kolejkę dla wszystkich obecnych, a sam z Detlefem zasiadł przy jednym ze stolików.

- Prócz Wujaszka na spotkaniu byliśmy my, Babsztyl, Gładki, no i ochroniarz wujaszka. Pytanie czy ochroniarz jest szpionem czy ktoś z człeków wypaplał? To nie Piękny, sam mnie ostrzegł że Wujaszek nie ufa wszystkim. A może ktoś nas podsłuchiwał? Tak czy tak - mamy dowód że musimy bardzo uważać co komu mówimy.

- Dobra robota z tym kupcem z Sylvanii. Szkoda tylko że to wszystko to nie robota szczurów, bo można by było zejść pod miasto i im wpierdolić. No nic - może nadarzy się okazja. Swoją drogą... zapytajmy się co to za człek wparował do banku. Lepiej wiedzieć o kogo chodzi.

Roz wyszła ze spotkania z kilkoma nowymi faktami, ale ostatecznie nie udało się ustalić zbyt wiele na temat wspólnej pracy. Grunt, że śledztwo przynajmniej na razie posuwało się do przodu i każdemu z nich udało się ustalić nowe fakty.

Wróciła do domu planując dzień kolejny. Jeśli Manfred spojrzy na nią przychylnym wzrokiem i otrzyma referencje uda się w miejsce zbrodni, aby się tam rozejrzeć. Poczeka na list cały poranek, który ostatecznie może spędzić w bibliotece, dalej studiując rozpoczętą wczoraj książkę. Jeśli korespondencja nie dotrze do południa spróbuje zdobyć zaufanie rodziny bez referencji. Ostatecznie może powiedzieć, że przyniesie je następnym razem.
Jeśli zostanie wpuszczona do domu to pierwszym celem będzie oddzielenie tego co można określić jako zdarzenia zwyczajne od tych, których nie można zbyt łatwo wytłumaczyć. Na ten moment była przekonana, że w samej śmierci nie ma nic wyjątkowego. Problem stanowiło przemieszczenie się zabójcy. Pytanie, czy nie mógł być to ktoś to już był w domu, ale dotychczas nie wydawał się podejrzany. W przypadku większości morderstw, zabójca jest spokrewniony z ofiarą. A nawet jeśli był to ktoś wykonujący zlecenie mógł dostać się nieodkrytym jeszcze przejściem.
Należało zbadać miejsce oraz czas zbrodni, a potem ustalić listę osób, które miały dostęp do pokoju oraz przepytać wszystkich świadków, aby ustalić motywy oraz konsekwencje śmierci nieszczęśnika. Przepytać chciała nie tylko osoby znajdujące się w kamienicy, ale i sąsiadów. Może dom miał jakąś historię, a jakaś wścibska baba zauważyła coś co przeoczyli ochroniarze. Nigdy nie należało lekceważyć potęgi ludzkiej niezdrowej ciekawości.
Zebrane informacje należało spisać i być może uda się z tego wyciągnąć dodatkowe wnioski. Im dłużej o tym myślała, tym bardziej ciekawiła ją ta sprawa, choć jej związek z obecnym zleceniem od Manfreda wydawał się co najmniej wątpliwy.

Margritta zaskoczyła ją. Ze swoimi zdolnościami powinna zdecydowanie pomyśleć o pracy dla wuja. Szybko jednak otrząsnęła się, a jej umysł podpowiadał jej kolejne problemy, które mogą wyniknąć z tego spotkania. Kazała Magrittcie otulić się szczelniej płaszczem i zabrała ją do swojego mieszkania.

- Proszę natychmiast wracać do domu. To niebezpieczne poruszać się samotnie po mieście. Jeśli panience to nie przeszkadza, najlepiej, abym ją natychmiast odprowadziła. Obawy matki i mnie wydają się zasadne, skoro panienka bez ochrony znika ze swojego domu. Przy panienki możliwościach, gdybym była jej opiekunką zapewne też nie zmrużyłabym spokojnie oka żadnej nocy.

- Co do niepokojów szanownej matki, proszę mieć więcej zaufania do wuja i jego troski o panienkę i waszą rodzinę. Zapewne robi co może, aby były panie bezpieczne - skrzywiła się niepewnie. - Co skłoniło panienkę do przekonania, że to poważna sprawa? Czy matka zaczęła się zachowywać inaczej? Mogę przyjść jutro po południu z wizytą, jeśli panie mnie zaproszą. Może uda mi się nakłonić matkę panienki do zwierzeń. Mogłoby się zdarzyć, że matka obawia się czegoś, czego nie może wujowi powiedzieć. Teraz jednak musimy natychmiast wracać do domu.

Roz miała coraz większą potrzebę, aby porządnie się wyspać.