| Do wrót dotarli bez przeszkód, a tym bardziej bez atrakcji. Wysłuchał wytyku jaki zrobiła mu Neraya. Być może miała odrobinę racji jednak logika i doświadczenie wojownika podpowiadało mu coś innego i na szczęście udało się. Nie zamierzał jednak dawać elfce satysfakcji.
- Szczęście sprzyja odważnym. - Odpowiedział do niej spokojnym głosem i puścił oko, żeby rozładować napięcie. Stanowili przecież drużynę i musieli na sobie polegać.
Weszli do środka i tak jak przypuszczał cała impreza zaczęła się już wewnątrz tuż za schodami. Trzy orki zajęły wyjątkowo dobrą pozycję strategiczną. W zaistniałej sytuacji nie byli w stanie do nich podejść i podjąć walkę bezpośrednią. Trzeba było użyć broni dystansowych. Draugdin dobył kuszy nałożył bełt i strzelił. Jednak nie trafił. Równocześnie dostrzegł, że w efekcie rzuconego zaklęcia jeden z orków usnął. Dobre i to. Póki co zostało dwóch.
Oparł kuszę o ziemię, naciągnął cięciwę i założył kolejny bełt. Gdy się prostował zobaczył lecącą w jego stronę ciśniętą włócznie, która minęła go dosłownie o centymetry. Uniósł kuszę, wycelował i strzelił. Tym razem wiedział, że trafił zanim bełt opuścił cięciwę.Tym razem bez zastanowienia przeładował kuszę i strzelił ponownie. Drugie trafienie pod rząd choć równocześnie musiał się minimalnie odchylić aby uniknąć kolejnej lecącej włóczni.
Dwa orki już nie żyły. Ostatni zaś, który pozostał przy życiu właśnie wpatrywał się w bełt z kuszy Draugdina który wbił się w jego ciało bez żadnych problemów. Walka była bliska zakończenia.
- Jak już załatwimy tego ostatniego orka to pamiętaj, że panie idą przodem i to nie ze względów kurtuazyjnych tylko ze względu na umiejętności. Dołączymy gdy powiesz, że teren czysty. - Powiedział bez żadnych uszczypliwości do Nerayi póki co nie chowając jeszcze kuszy, która dziś dobrze mu się przysłużyła.
__________________
There can be only One Draugdin!
We're fools to make war on our brothers in arms. |