Wszystko zadziało się błyskawicznie. Neraya, Blake i Lander wystrzelili w orków, czym mogli, ale tylko łotrzyca zdołała trafić jednego z wrogów. I to dość paskudnie, bo strzała wystawała mu z lewej strony brzucha, gdy się zorientował. Draugdin wiedział, że wrogowie byli za daleko, żeby do nich dobiec i zadać cios, więc poczekał na rozwój sytuacji, która była dynamiczna. Zieloni warknęli gardłowo i ruszyli agresywnie w waszą stronę. Ten, którego zraniła Neraya natarł na Blake'a ale tropiciel zdołał w porę odskoczyć przed opadającym ostrzem. Ruda półelfka miała mniej szczęścia i miecz zostawił jej szeroką, krwawiącą ranę na lewym ramieniu.

Nie zraziła się tym jednak i odskakując od orka zmieniła szybko łuk na rapier, ustawiając się nieco z tyłu za tym zielonym, który związany był walką z Blake'em. Cięła finezyjnie, ostatecznie zagłębiając ostrze w trzewia przeciwnika i przebijając go na wylot. Ork zabulgotał i padł martwy przed tropicielem. Draugdin w tym czasie ominął towarzyszy i uderzył w jedynego, żyjącego jeszcze przeciwnika. Ciął na odlew, wkładając w to bardzo duży siły i przejechał ostrzem przez korpus wroga, otwierając paskudną, krwawiącą ranę na jego piersi. Mimo tego, że wydawało się, że cios będzie zabójczy, ork wciąż trzymał się resztką sił na nogach. Jego żywot zakończył Blake, który zamachnął się swym młotem, rozbijając czaszkę zielonego. Walka była zakończona.

Ruszyliście dalej. Szerokie, niskie stopnie prowadziły stromą szczeliną na południe i skręcały na wschód w głąb zbocza góry. Chociaż pogoda była przyjemna i słoneczna, wiatr tutaj był chłodny i wiał dość mocno. Niedługo później doszliście do kamiennego wejścia. Do drewnianych wrót osadzonych w pięknie udekorowanym krasnoludzkimi zdobieniami kamieniu wiodły schody poprzetykane zielonym mchem. Drewniane drzwi były uchylone, otwierając się na kompletny mrok.


Wysoko, na północnej i południowej ścianie zauważyliście po dwa otwory strzelnicze, jednak póki co nikogo w nich nie ujrzeliście. Wiedzieliście, że ktokolwiek zerknąłby przez nie, miałby idealny wgląd na to, co dzieje się przed wejściem. Skryliście się za większymi kamieniami przy ścieżce i przyglądając się dłużej okolicy nie wyglądało na to, by ktoś pilnował wejścia do Khundrukaru. W otworach strzelniczych nikt wam nie mignął, choć oczywiście nie mogliście być pewni, że w przypadku próby dotarcia do drzwi nie zostaniecie zauważeni.

Początek walki nie zapowiadał zbyt szybkiego jej zakończenia, ale ostatecznie "ci dobrzy" mieli więcej szczęścia w używaniu broni białej, niż orkowie, których trupy zaległy na ścieżce.
- Zrzućmy ich - zaproponował Lander. - Nie będą się aż tak rzucać w oczy.

Podszedł do Nerayi i zaproponował leczenie, ale dziewczyna odmówiła. Pomógł jej w założeniu opatrunku i mogli iść dalej.


Niskie, dopasowane do krótkich nóg schody, rodzaj zdobień - wszystko świadczyło o tym, że plotki mówiły prawdę i że twierdza faktycznie była dziełem krasnoludzkich mistrzów.
Drzwi, a raczej wrota, były otwarte i zachęcały do wejścia do środka. A że wartowników nie było, można było skorzystać z zaproszenia.

- Zapewne orkowie wędrowali tędy nieraz. Jeśli były tu pułapki, to z pewnością zostały już uruchomione. - Lander skomentował słowa Blake'a.

Zapewne Draugdinowi nic nie groziło, ale może lepiej by było, gdyby to Neraya poszła przodem? Jednak Lander nie zamierzał z nikim na ten temat dyskutować.

Szybko im poszło z orkami, niestety jeden z nich zranił Nerayę w rękę.
- Szlag by to... - mruknęła, patrząc na ranę i po chwili zerknęła na Blake'a odpowiadając mu. - Na szczęście to nic poważnego, mogło być dużo gorzej. Dzięki za propozycję, ale nie będziemy niszczyć twojego ubrania. - Uśmiechnęła się do niego. - Mam w plecaku szarpie, powinno wystarczyć, żeby zrobić opatrunek.
Sięgnęła do plecaka, skąd wydobyła trochę pociętych w równe pasy skrawków materiału. Samej ciężko jej było opatrzyć cięcie, więc podeszła do Landera.
- Pomożesz mi z tym? - zapytała.
- Mogę cię podleczyć - zaproponował.
- Takie draśnięcie... Nie warto - odpowiedziała z uśmiechem dziewczyna.
- No to zawiążę ładną kokardkę - zażartował, biorąc do ręki paski materiału.
Neraya tylko westchnęła teatralnie i pokręciła głową, uśmiechając się do niego.

Gdy opatrunek był gotowy, podziękowała kapłanowi, podeszła do martwego orka i wydobyła z jego brzucha swoją strzałę. Wytarła grot o skórznię stwora i schowała z powrotem do kołczanu. Niedługo potem dotarli w końcu do ozdobnego wejścia z drewnianymi wrotami.
- A więc opowieści były prawdziwe - szepnęła, przyglądając się, z jakim rozmachem i precyzją wykonano zdobienia. Zgodziła się z Blake'em. - Dokładnie, tu mogą być jakieś zmyślne pułapki. Myślę, że powinnam najpierw...
Nie dokończyła, bo Draugdin wiedział lepiej, co należy zrobić i jak gdyby nigdy nic ruszył przodem. Półelfka przewróciła tylko oczyma na taką lekkomyślność. Wychodziło na to, że szybko się przekonają, czy rzeczywiście przed wejściem znajdowały się jakieś pułapki...

Draugdin nie zamierzał czekać na postanowienia pozostałych członków drużyny, tylko wziął sprawy w swoje ręce, co nie wszystkim się spodobało. Wojownik ruszył pewnie w stronę drzwi i o dziwo, nic się po drodze nie wydarzyło. Ani nie wdepnął w żadną pułapkę, ani nie został ostrzelany z otworów strzelniczych. Pozostali szybko więc do niego dołączyli i wszyscy przeszliście przez uchylone drzwi wprost w ciemność. Lander odpalił pochodnię, gdyż nie wszyscy potrafiliście widzieć w ciemnościach i w jej świetle mogliście się rozejrzeć.

Sala, w której się znaleźliście, była ogromna. Staliście na wąskiej półce skalnej, spoglądając w głęboką, mroczną przepaść, która ciągnęła się w poprzek pomieszczenia, uniemożliwiając przejście na drugą stronę. Jej krawędzie łączył niebezpiecznie wyglądający, postrzępiony, wąski most linowy, po którym można było iść tylko gęsiego. Z dołu dobiegał was huk wartko płynącej wody. Półkę skalną po przeciwnej stronie oświetlały dwie pochodnie umieszczone w stojakach na ścianie, a w ich świetle ujrzeliście trzech kolejnych orków w skórzniach, pilnujących wielkich, kamiennych wrót za swoimi plecami. Mrucząc coś do siebie, chwycili za włócznie, biorąc was na cel.

Przejście do samych drzwi okazało się nie sprawić im żadnych problemów, co było dość zaskakujące, jeśli w środku byli zieloni. Z drugiej strony nie były to najbardziej inteligentne stworzenia na świecie i być może uważały, że nikt nawet nie będzie próbował dostać się do środka.
- Miałeś szczęście, że przy wejściu nie było żadnych pułapek - powiedziała do Draugdina. - Następnym razem jednak pozwól mi się najpierw rozejrzeć, zamiast przeć do przodu pewny swego.

Wnętrze przywitało ich obszerną salą i przewieszonym przez przepaść mostem linowym. No i kolejnymi orkami, które broniły dostępu do dalszej części kompleksu. Nie było sensu pakować się na chybotliwy mostek nie poradziwszy sobie wcześniej z wrogami.
- Spróbuję ich uśpić - rzuciła do towarzyszy i wypowiedziała słowa prostego zaklęcia.

Niestety, nie zadziałało tak, jakby sobie życzyła, gdyż zdołała uśpić tylko jednego orka. W sumie lepsze to, niż nic. Chwilę później chwyciła za swój łuk, mając zamiar wesprzeć kompanów w ataku dystansowym. Miała nadzieję, że szybko się ich pozbędą, zanim narobią niepotrzebnego hałasu, który mógł zwabić tu innych zielonych.

Czy krasnoludzka (niegdyś) twierdza miała jakichś gospodarzy - trudno było to ocenić. Jeśli tak, to - najwyraźniej - nie dbali o to, czy drzwi są otwarte czy zamknięte. W każdym razie, tak jak sądził Lander, łazili przez te drzwi na tyle często, że nie chciało im się instalować dodatkowych zabezpieczeń. Być może strażnikami byli ci dwaj, z którymi starli się Lander i jego towarzysze.

Wnet jednak się okazało, że na drodze znajduje się poważniejsza przeszkoda, niż drzwi, które mógłby otworzyć byle złodziejaszek. Lęku wysokości Lander nie miał, ale wędrówka wiszącym mostem, na końcu którego stali zbrojni we włócznie orkowie... to nie zapowiadało się na coś przyjemnego. Wprost przeciwnie.

Nerayi udało się uśpić jednego z nich, Blake trafił kolejnego, ale magia Landera zawiodła.

Poszliście z orkami na wymianę ciosów, gdyż żadna ze stron nie chciała ryzykować przejścia przez chybotliwy, linowy mostek. W tym starciu to wy mieliście zdecydowaną przewagę, raz po raz trafiając zielonych strzałami i bełtami, a Nerayi nawet udało się jednego uśpić. Orki próbowały się odgryzać, ale ich celność pozostawiała sporo do życzenia, dlatego cała potyczka zakończyła się bardzo szybko. Bilans? Wszyscy przeciwnicy wybici, zero ran z waszej strony.

Upewniając się, że most linowy wytrzyma wasz ciężar, ruszyliście gęsiego na drugą stronę. Choć liny trzeszczały, a deski w kilku miejscach zdawały się pękać, to udało wam się przejść bezpiecznie na półkę skalną po przeciwnej stronie. Minęliście truchła orków i podeszliście do masywnych, dwuskrzydłowych wrót. Draugdin i Blake naparli na nie i już po chwili przejście stało otworem. Komora, do której weszliście przechodząc krótkim korytarzem, stanowiła naturalną jaskinię z pieczołowicie wygładzonymi ścianami i podłogą. Kamienie połyskiwały wilgocią, a w mrok prowadziły przynajmniej trzy wyjścia. W ciemnościach najdalszego przejścia po prawej stronie żarzyły się czerwone węgle, a bliższego otworu po tej stronie strzegły drewniane kraty. Pomieszczenie pełne było futrzanych okryć orków, ich łupów, stanowiących w głównej mierze resztki jedzenia i śmieci.

Krótko po tym, jak pojawiliście się w jaskini, od strony zakratowanego drewnianymi pniakami pomieszczenia usłyszeliście jakiś hałas i szybko unieśliście broń, przygotowani do kolejnego ataku. Tym razem jednak to nie był wróg, a dwójka brudnych, wymęczonych ludzi, którzy dopadli do kraty, przez wąskie otwory wyciągając w waszą stronę ręce.
- Nie jesteście orkami! Nie jesteście! - Młoda kobieta zaśmiała się z ulgą, wycierając łzy. - Pomóżcie nam, prosimy! Oni nas zabiją, gdy tylko wrócą! Nasze rodziny nie zapłaciły okupu, nasz los jest przesądzony!
- Nie chcemy tutaj umierać, dzięki niech będą Helmowi, że nadszedł ratunek! Czy przysłał was sołtys naszej wioski? - zapytał chuderlawy mężczyzna, otwierając szeroko oczy, jakby wciąż nie mógł uwierzyć, że widzi kogoś innego, niż orka.

Podchodząc bliżej kraty, którą tworzył rząd uciętych pni młodych drzewek dostrzegliście żelazną, nieco skorodowaną kłódkę, wiszącą na drzwiach. Nie wyglądała na zbyt solidną.