Noc z piątku na sobotę 16/17 lipca 1920

Moje poczucie bezpieczeństwa rozchwiane było tak dalece, że gdyby James zarządził w moim własnym domu, że on zajmuje kanapę, a ja mam kłaść się na starym kocu na podłodze, najpewniej z rozpędu tak właśnie bym postąpił. Obecność dwóch znajomych pod tym samym dachem dawała mi przynajmniej szczątkowe wrażenie odzyskanego spokoju. Wyciągnąłem naprędce z szaf dodatkową pościel i koce, po czym przygotowałem razem z Goodmanem miejsca spoczynku dla całej naszej trójki. Kiedy prowizoryczne posłania były już gotowe, rozpaliłem w kominku bawialni, a potem podałem swoim towarzyszom karafki napełnione trzymaną na specjalne okazje jałowcówką.

Sam byłem już porządnie znużony, ale raz po raz zadawałem sobie pytanie, czy naprawdę zdołam tej nocy zmrużyć oko. Paranoiczne obawy Jeremiego zaczynały mi się silnie udzielać, a nie chciałem sięgać po proszki nasenne, aby się uspokoić. Jeśli mój czarnoskóry gość miał rację co do skuteczności swojego zleceniodawcy, miłośnik tajemniczego woluminu rzeczywiście mógł już wiedzieć o obecności Goodmana w moim domu… a jeśli miał dostęp do jego wnętrza poprzez podziemne przejście, co stało na przeszkodzie, aby ponownie do mnie zajrzał? Prócz trójki uzbrojonych ludzi, oczywiście.

Sadowiąc się na tyle wygodnie, na ile było to możliwe w fotelu, podciągnąłem wełniany koc aż pod brodę zasłaniając nim naładowany rewolwer, który położyłem sobie w poprzek kolan.

Bóg mi świadkiem, oddałbym wiele, by nie musieć użyć tej broni.