W drodze do elektrowni, 9 sierpnia 2050

Początkowe obawy Hectora, że obaj lokalsi okażą się małomównymi dziwakami okazały się bezpodstawne. Konwersacja nie płynęła co prawda wartko niczym rzeka, ale w głosach kierowcy i przewodnika nie dało się jak dotąd wyczuć żadnej wrogości czy choćby nawet nieżyczliwości. Obaj odpowiadali na pytania na tyle otwarcie, na ile mogli sobie pozwolić, co zdecydowanie Garcię uspokoiło.

Poznawszy nieco szczegółów na temat broni nowych znajomych oraz ogólnej sytuacji w rejonie monter przyłożył głowę do bocznej szyby szoferki i zaczął drzemać z przymkniętymi oczami, ale w jego głowie wciąż kłębiły się ożywione myśli. Zakładał, że infrastruktura elektrowni nie składała się wyłącznie z głównego budynku oraz bloków energetycznych - być może na obrzeżach kompleksu znajdowały się warsztaty czy magazyny, jakieś mniejsze budynki ochrony, parkingi pracownicze, kolejowe rogatki. Ich eksploracja mogła być znacznie łatwiejsza i mniej pracochłonna od przekopywania gruzów głównego kompleksu.

Hector nie zamierzał brać na siebie dodatkowej roboty od razu: wiedział doskonale jak poważnie federałowie podchodzili do kontraktów i nie zamierzał ściągać sobie na głowę zarzutów o łamanie umowy o pracę. Miał w planie skrzętnie się rozejrzeć po terenie elektrowni, a następnie wrócić na jej teren po zakończeniu kontraktu.

Wzmianka miejscowych o polowaniu na grubszą zwierzynę również dobrze rokowała na niedaleką przyszłość. Na mięso zawsze był popyt, podobnie jak na skóry. Jeśli w pobliżu odrodziła się populacja jelenia wirgińskiego, snajperski Springfield Hectora mógł się okazać wybornym narzędziem do polowania na grubą zwierzynę.

Po dłuższej chwili rozmyślań Latynos najzwyczajniej w świecie zasnął, uśpiony nieregularnym warkotem silnika i podskokami wozu na nierównej drodze.