lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Lua Nova · 31-01-2022, 11:53

Początkowo głowę Gléowyn zaprzątały pełne niepokoju myśli. Cóż takiego wydarzyło się, że Drugi Marszałek zwoływał wojowników do Grimslade? Czyżby zostali zaatakowani? Pełna najgorszych przeczuć prowadziła Bractwo Skaczącego Konia dalej, traktem wiodącym do grodu Gimborna. Starała się nie pokazywać po sobie jak poruszyły ją wieści przekazane przez rohańską wojowniczkę. Jednakże im dłużej jechali traktem, mijając malownicze równiny rohirrimskiej ziemi, powoli się odprężała. Konna jazda działała na nią kojąco, a mijane po drodze piękne krajobrazy pobudzały wyobraźnię. W pewnym momencie złapała się na tym, że układa nową melodię, nucąc cicho pod nosem, a wraz z melodią przyszły również słowa nowej piosenki.

Na włóczęgę już wyruszyć przyszła pora.
Las nas goni śpiewem ptaków, szumem drzew.
I wołają nas już pola i jeziora.
Zeszłoroczny nasz wesoły pomnąc śpiew.

Ludzie mają swoje prace, ludzie lubią się bogacić.
Pełne brzuchy mają, chcą mieć pełen trzos.
A ja gonię, a ja gonię swe marzenia.
Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos.
A ja gonię, a ja gonię swe marzenia.
Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos.

Tym, co iść nie lubią, mówię: do widzenia,
Za dni kilka, może znów powrócę tu.
Idę w świat, by tam dogonić swe marzenia.
Aby spełnić kilka swoich złotych snów.

Z przyjacielem swym pod rękę,
I z mą lutnią, i z piosenką...
Precz mi troski, precz przykrości, słońce świeć!
Idę gonić, idę gonić swe marzenia.
I spokoju szukać pośród starych drzew.
Idę gonić, idę gonić swe marzenia.
I spokoju szukać pośród starych drzew.

Tak, to proste, że i gadać szkoda czasu.
Lepiej plecak wziąć i iść przed siebie wprost.
Szukać wiatru i zapachu szukać lasu.
Jak najdalej zadymionych wielkich miast.

Zrozum bracie, tak to trzeba.
Łóżkiem trawa, dachem drzewa
Z wiatrem biegać i z ptakami śpiewać w glos.
Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia.
A nie czekać ile trosk przyniesie los.
Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia.
A nie czekać ile trosk przyniesie los.

Jechali tak kilka godzin, dziewczyna starała się umilić drogę towarzyszom, a to pieśnią, a to lekkimi opowieściami z Zachodniej Bruzdy, które opowiadał jej często ojciec zanim gonił ją do łóżka. Jadąc na przedzie grupy, pierwsza dostrzegła światła warownego grodu Lorda Grimborna i leżącą u jego stóp osadę. Zanim jednak dojechali do pierwszych zabudowań, zatrzymała się i zwróciła do pozostałych.

- Jesteśmy prawie na miejscu. Wydaje mi się dobrym pomysłem, byśmy na noc zatrzymali się w miejscowej gospodzie, albo, w wypadku, gdy nie byłoby wolnych pokoi, rozbili obóz na łące w okolicy, tak jak pozostali zbrojni. To dobra okazja, żeby się czegoś wywiedzieć, lub wybadać nastroje, pytając obozujących ludzi, albo karczmarza. A rankiem udać się do domu Grimborna. Czy wolicie jednak udać się od razu do grodu?

31-01-2022, 11:53	#71
Lua Nova Reputacja: 1	Początkowo głowę Gléowyn zaprzątały pełne niepokoju myśli. Cóż takiego wydarzyło się, że Drugi Marszałek zwoływał wojowników do Grimslade? Czyżby zostali zaatakowani? Pełna najgorszych przeczuć prowadziła Bractwo Skaczącego Konia dalej, traktem wiodącym do grodu Gimborna. Starała się nie pokazywać po sobie jak poruszyły ją wieści przekazane przez rohańską wojowniczkę. Jednakże im dłużej jechali traktem, mijając malownicze równiny rohirrimskiej ziemi, powoli się odprężała. Konna jazda działała na nią kojąco, a mijane po drodze piękne krajobrazy pobudzały wyobraźnię. W pewnym momencie złapała się na tym, że układa nową melodię, nucąc cicho pod nosem, a wraz z melodią przyszły również słowa nowej piosenki. Na włóczęgę już wyruszyć przyszła pora. Las nas goni śpiewem ptaków, szumem drzew. I wołają nas już pola i jeziora. Zeszłoroczny nasz wesoły pomnąc śpiew. Ludzie mają swoje prace, ludzie lubią się bogacić. Pełne brzuchy mają, chcą mieć pełen trzos. A ja gonię, a ja gonię swe marzenia. Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos. A ja gonię, a ja gonię swe marzenia. Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos. Tym, co iść nie lubią, mówię: do widzenia, Za dni kilka, może znów powrócę tu. Idę w świat, by tam dogonić swe marzenia. Aby spełnić kilka swoich złotych snów. Z przyjacielem swym pod rękę, I z mą lutnią, i z piosenką... Precz mi troski, precz przykrości, słońce świeć! Idę gonić, idę gonić swe marzenia. I spokoju szukać pośród starych drzew. Idę gonić, idę gonić swe marzenia. I spokoju szukać pośród starych drzew. Tak, to proste, że i gadać szkoda czasu. Lepiej plecak wziąć i iść przed siebie wprost. Szukać wiatru i zapachu szukać lasu. Jak najdalej zadymionych wielkich miast. Zrozum bracie, tak to trzeba. Łóżkiem trawa, dachem drzewa Z wiatrem biegać i z ptakami śpiewać w glos. Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia. A nie czekać ile trosk przyniesie los. Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia. A nie czekać ile trosk przyniesie los. Jechali tak kilka godzin, dziewczyna starała się umilić drogę towarzyszom, a to pieśnią, a to lekkimi opowieściami z Zachodniej Bruzdy, które opowiadał jej często ojciec zanim gonił ją do łóżka. Jadąc na przedzie grupy, pierwsza dostrzegła światła warownego grodu Lorda Grimborna i leżącą u jego stóp osadę. Zanim jednak dojechali do pierwszych zabudowań, zatrzymała się i zwróciła do pozostałych. - Jesteśmy prawie na miejscu. Wydaje mi się dobrym pomysłem, byśmy na noc zatrzymali się w miejscowej gospodzie, albo, w wypadku, gdy nie byłoby wolnych pokoi, rozbili obóz na łące w okolicy, tak jak pozostali zbrojni. To dobra okazja, żeby się czegoś wywiedzieć, lub wybadać nastroje, pytając obozujących ludzi, albo karczmarza. A rankiem udać się do domu Grimborna. Czy wolicie jednak udać się od razu do grodu? Piosenka nosi tytuł "Gonić marzenia", a jej autroem jest Bułat Okudżawa, ja minimalnie zmieniłam tekst. __________________ Nawet jeśliś czysty jak kryształ i odmawiasz modlitwę przed zaśnięciem, możesz stać sie likantropem, gdy lśni księżyc w pełni...