Początkowo głowę Gléowyn zaprzątały pełne niepokoju myśli. Cóż takiego wydarzyło się, że Drugi Marszałek zwoływał wojowników do Grimslade? Czyżby zostali zaatakowani? Pełna najgorszych przeczuć prowadziła Bractwo Skaczącego Konia dalej, traktem wiodącym do grodu Gimborna. Starała się nie pokazywać po sobie jak poruszyły ją wieści przekazane przez rohańską wojowniczkę. Jednakże im dłużej jechali traktem, mijając malownicze równiny rohirrimskiej ziemi, powoli się odprężała. Konna jazda działała na nią kojąco, a mijane po drodze piękne krajobrazy pobudzały wyobraźnię. W pewnym momencie złapała się na tym, że układa nową melodię, nucąc cicho pod nosem, a wraz z melodią przyszły również słowa nowej piosenki.

Na włóczęgę już wyruszyć przyszła pora.
Las nas goni śpiewem ptaków, szumem drzew.
I wołają nas już pola i jeziora.
Zeszłoroczny nasz wesoły pomnąc śpiew.

Ludzie mają swoje prace, ludzie lubią się bogacić.
Pełne brzuchy mają, chcą mieć pełen trzos.
A ja gonię, a ja gonię swe marzenia.
Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos.
A ja gonię, a ja gonię swe marzenia.
Szczęścia szukam, gdzie kaczeńce i gdzie wrzos.

Tym, co iść nie lubią, mówię: do widzenia,
Za dni kilka, może znów powrócę tu.
Idę w świat, by tam dogonić swe marzenia.
Aby spełnić kilka swoich złotych snów.

Z przyjacielem swym pod rękę,
I z mą lutnią, i z piosenką...
Precz mi troski, precz przykrości, słońce świeć!
Idę gonić, idę gonić swe marzenia.
I spokoju szukać pośród starych drzew.
Idę gonić, idę gonić swe marzenia.
I spokoju szukać pośród starych drzew.

Tak, to proste, że i gadać szkoda czasu.
Lepiej plecak wziąć i iść przed siebie wprost.
Szukać wiatru i zapachu szukać lasu.
Jak najdalej zadymionych wielkich miast.

Zrozum bracie, tak to trzeba.
Łóżkiem trawa, dachem drzewa
Z wiatrem biegać i z ptakami śpiewać w glos.
Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia.
A nie czekać ile trosk przyniesie los.
Trzeba gonić, trzeba gonić swe marzenia.
A nie czekać ile trosk przyniesie los.

Jechali tak kilka godzin, dziewczyna starała się umilić drogę towarzyszom, a to pieśnią, a to lekkimi opowieściami z Zachodniej Bruzdy, które opowiadał jej często ojciec zanim gonił ją do łóżka. Jadąc na przedzie grupy, pierwsza dostrzegła światła warownego grodu Lorda Grimborna i leżącą u jego stóp osadę. Zanim jednak dojechali do pierwszych zabudowań, zatrzymała się i zwróciła do pozostałych.

- Jesteśmy prawie na miejscu. Wydaje mi się dobrym pomysłem, byśmy na noc zatrzymali się w miejscowej gospodzie, albo, w wypadku, gdy nie byłoby wolnych pokoi, rozbili obóz na łące w okolicy, tak jak pozostali zbrojni. To dobra okazja, żeby się czegoś wywiedzieć, lub wybadać nastroje, pytając obozujących ludzi, albo karczmarza. A rankiem udać się do domu Grimborna. Czy wolicie jednak udać się od razu do grodu?

Zwinnoręki z zauważalną ulgą przyjął widok świateł osady, zwiastujący koniec drogi. Pomimo, że całkiem nieźle opanował już konną jazdę, po całym dniu w siodle czuł się odrętwiały. Zatrzymał konia i pochyliwszy się począł masować uda i łydki, rozglądając równocześnie po okolicy. Gdy usłyszał słowa Gléowyn, westchnął i lekko się krzywiąc ścisnął łydkami boki Szrona. Konik wolno przebył kilkanaście kroków i zatrzymał u boku wierzchowca Rohirrimki.
- Dużo ognisk. - Zwinnoręki potoczył wzrokiem po świetlistych punktach, rozsypanych gęsto u podnóża przeciwległego wzniesienia. - Skoro obozują w polu, to pewnie miejsca w chatach już nie ma. A jak tu zbrojni biwakują, to może lepiej się między nich po nocy się zapuszczać?
- O pana Rogacza mi chodzi. - dodał szybko, jakby w obawie, że dziewczyna może posądzić go o nadmierną strachliwość. - Jeśli tu ludzi z jego plemienia darzą nienawiścią… mogłoby do czego złego dojść. Może lepiej wprost do tego Grimborna się udać, choćby i po nocy?

Wśród piątki przybyłych do sadyby jezdnych, jeden już na pierwszy rzut oka sprawiał wrażenie kogoś kto w siodle z całą pewnością nie był urodzony. Niedbały dosiad, luźne wodze i nogi pozbawione już kontroli nad koniem, który i tak szedł za poprzednikiem były rzeczami, na które już rohirrimskie dzieci sobie nie pozwalały. Na szczęście było już późno i ciemno, a panujące zamieszanie nie skupiło na ich grupce uwagi ciekawskich. Co zresztą nie było czymś czego Cadoc jakoś bardzo starał się wystrzec. Po prostu był już zmęczony tym siodłem i nie miał zamiaru tego ukrywać. Toteż zgodził się z Gleowyn, a nie Zwinnorękim gdy oboje zaproponowali tak różne podejścia.
- Noc pod gołym niebem brzmi dobrze. Łóżkiem trawa. Dachem drzewa… Dalszych pogoni marzeń dziś już mi się nie chce. Wywiadywanie się zostawiam zaś Wam. Bo iście mądrze wywiedzieć się będzie. Toteż zostanę przy ogniu. Dopilnuję co byście zjeść co mieli po powrocie. Z nienawiścią za to. Jeśli już jakaś pod mój ogień się przybłąka. Poradzę sobie.
Ton słów Rogacza mimo jego wcześniejszego nastawienia i znoju minionego dnia, nie był jednak wcale wrogi, złowróżbny. Jak na niego był wręcz mimo odrobinę słyszalnego szczekliwego, dunlandzkiego akcentu, polubowny. Bo choć oczywiście do słabostek swych przyznawać się nie zamierzał, kojąco na niego podziałał widok Wrót i rozpościerającego się wokół nich Pogórza.

Towarzystwo elfki, Cadocowi w najmniejszym stopniu nie przeszkadzało. A przynajmniej takie sprawiał wrażenie. Skinął tylko z początku głową w odpowiedzi na jej stwierdzenie po czym z pomrukiem ulgi zsiadł z konia i wyprostowawszy grzbiet nabrał ochoczo w płuca powietrza tchnącego chłodem pobliskiej wysoczyzny. Następnie zaś zabrał za przygotowanie ogniska. W ciągu kilku chwil w trakcie których kręcił się w zasięgu kilku kroków, uzbierał i usypał niewielki krąg z kamieni. W ciągu następnych zaś, w jego środku utworzył kopczyk z suchych traw, kilku gałązek drobnych krzewów i… końskiego nawozu. Nie wiedzieć jak i kiedy z dłoni Dunlandczyka skrzesała się iskra, która spadła na tę konstrukcję i zajęła ją powoli rosnącym ogniem, w którego czerwonawym blasku widać było zadowolone z dzieła oblicze Cadoca. I gdyby nie to, że z raz czy dwa zerknął na elfkę dopatrując się jej reakcji, nie znać by w tym było niczego na kształt popisu czy deklaracji pozornego przynajmniej niewzruszenia tajemniczą aurą jaką chcąc nie chcąc roztaczała wokół siebie Yaraldiel.
Potem jego uwagę zaprzątnęło już wyłącznie przygotowanie posiłku. A były nim trzy upolowane nad samym ranem szaraki. O porządnym skruszeniu mięsa mowy nie było, a i mięsa samego po zimie jakoś wiele szaraki nie miały, o sadle nie wspominając. Ale i na to lud wzgórz miał sposoby. Po sprawieniu i wypatroszeniu tuszek, zostały one wypchane suszonymi warzywami i grzybami, oraz odrobiną tłuszczu, otrzymanymi w domu Gleowyn na drogę, kilkoma pastewnymi nowalijkami, a także paroma gorącymi otoczakami z ogniska. Teraz zaś opiekały się wysoko nad ogniem obracane miarowo, dopełniając tym samym wymagań tradycyjnego dunlandzkiego przyrządzenia.
- A zatem zawitałaś w progi Donośnego - rzekł nim jeszcze reszta drużyny powróciła do ogniska gdzie lada moment gotowe miało czekać pięć misek z dymiącą strawą. - Jakie wrażenie zrobił na Tobie jego lud i gościna?
W głosie Rogacza pobrzmiewała wyraźna ciekawość gdy sposobił się do podzielenia jadła na porcje dla wszystkich.

Wobec zgodnego postanowienia towarzyszy, Zwinnorękiemu nie pozostało nic innego, jak podążyć za nimi. Pomny słów, jakimi poprzedniego dnia Rogacz opisał Grimborna i jego wojów, czujnym wzrokiem obrzucał mijanych ludzi, których mrowie, pomimo później pory, kręciło się pomiędzy chatami i rozstawionymi dalej namiotami. O dziwo, przejazd drużyny nie wzbudził większego zainteresowania, a nieliczne spojrzenia napotkanych ludzi zwracały się raczej ku jadących przodem Gléowyn, Yáraldiel i Eiliandis, niż ku Rogaczowi, jakby obecność ciemnowłosego górala nie była w tym miejscu niczym niezwykłym.
Minąwszy rozległą łąkę, gęsto zastawioną namiotami i oświetloną blaskiem licznych ognisk, skręcili w bok, porzucając drogę wiodącą dalej w górę, ku bramie otwierającej się w stojącej na wysokiej grani palisadzie. Zwinnoręki wstrzymał na chwilę konia, wpatrując się w ciemność za bramą, której nie rozświetlały trzepoczące na wietrze płomienie pochodni, zatkniętych po bokach masywnych wrót. Jeśli czuwali tam wartownicy, to najwyraźniej nie chcieli się pokazać; nikt też nie obwołał podróżnych.
Gdy oddalili się nieco od drogi, zsiedli z koni. Zwinnoręki, oporządziwszy Szrona, zataszczył siodło i odpięte od niego sakwy do miejsca, w którym Cadoc szykował miejsce pod ognisko i gdzie dyskutowano właśnie plan dalszego działania. Gdy padł pomysł udania się do miejscowej gospody, natychmiast przytaknął mu z zadowoleniem.
- Idę z wami! - raźno rzucił w stronę Gléowyn i Eiliandis. W jego głosie pobrzmiewałą nuta niecierpliwości - Nie chcę tu siedzieć w oczekiwaniu na to co przyniesie jutrzejsza rozmowa z tym, jak mu tam… Grimboldem. Czy Grimbornem.

Niedługo potem we troje opuścili obozowisko, w którym właśnie rozbłyskały pierwsze płomyki rozniecone przez Rogacza. Ponownie znaleźli się pomiędzy namiotami. Wkoło rozbrzmiewał gwar, śmiechy i nawoływania. Blask ogni oświetlał rozciągnięte na żerdziach płótna, błyskał w okuciach ustawionych rzędami okrągłych tarcz i na grotach pozatykanych w ziemię włóczni. Tu i tam grupy zbrojnych skupiały się wokół ognisk, posilając się, czyszcząc oręż lub odpoczywając. Wielu ciągnęło drogą od strony gospody, niosąc wypełnione strawą misy, parujące w nocnym chłodzie. Chwiejny krok niektórych sugerował, że wieczorny posiłek hojnie podlali piwem.
Zwinnoręki kroczył u boku towarzyszek, czujnie mierząc wzrokiem otoczenie. Postawa i wyraz twarzy, jaki przyjął, miały sugerować, że ewentualne zaczepki wobec nich nie spotkają się z przychylnym przyjęciem. Idąc, wystukiwał rytm sięgającym ziemi styliskiem trzymanego w ręce topora.

Kiedy tylko drużyna rozbiła obóz, bardka w pierwszej kolejności zajęła się oporządzeniem Księciunia i pozostałych koni. Uwielbiała te majestatyczne zwierzęta i żałowała, że nie mogła zająć się także Sindarem, był taki piękny. Nie chciała jednak narzucać się pani Yáraldiel, ani w niczym jej obrazić, toteż westchnęła tylko cicho, patrząc z żalem jak srebrnogrzywy rumak oddala się od obozu. Gléowyn należała jednak do tych osób, które nie potrafią długo się frasować i uśmiech szybko powrócił na jej oblicze, kiedy tylko spojrzała na krzątających się po obozie towarzyszy. Nigdy nie podróżowała tak daleko od domu i nie mogła ukryć ekscytacji. Właśnie rozpoczęła się jej własna przygoda.

Ruszyli do gospody we trójkę. Pani Eiliandis w środku, Zwinnoręki i Gléowyn po jej obu bokach. Skaldka nie mogła odsunąć od siebie zabawnej myśli, że oboje wyglądają jak jej obstawa. Gondoryjka była wszak damą i Gléowyn wolałaby jej oszczędzić niewyszukanych uwag i umizgów ze strony co bardziej podpitych obozowiczów. Nie przewidywała raczej większych kłopotów, ale wolała pozostać czujna, Na wypadek, jakby jednak, któryś ze zbrojnych wypił kilka kufelków za dużo. Nie umknęło jej uwagi także nowe zachowanie Roderica, który najwyraźniej poczuwał się do zapewnienia im bezpieczeństwa i robiąc groźne miny starał się odstraszać potencjalnych nagabywaczy. Do tej pory Zwinnoręki pokazywał się tylko od łagodnej, marzycielskiej strony. Teraz, kiedy szedł pewnym krokiem, wyprostowany, mierząc mijanych ludzi stanowczym spojrzeniem wydawał jej się bardzo dorosły i mężny. Nie skomentowała tego słowem, ale od czasu do czasu dyskretnie zerkała w jego stronę z delikatnym rumieńcem na policzkach.

Jeśli kto byłby ślepcem w Grimslade tego wieczoru, to do karczmy trafiałby po słuchu. Oblegana była dosłownie na zewnątrz, bo w środku nie mieściła wszystkich. Na polu przy karczmie wielki ogień skupiał dziesiątki siedzących wojów, którym młode chłopaczki donosiły dzbany i miski ze strawą.
Ślepiec nie dostrzegłby jednak szyldu „Śpiewający Piekarz”, ani tego, że gospoda dobudówką była do młyna, bo środkiem miasteczka płynął wartko strumień na wiosnę zmieniany, topniejącym górskim śniegiem, w małą rzeczkę.
Jeden z krótko ostrzyżonych chłopaków, z zatkniętym za pas drewnianym mieczem prawie wylał piwo na panią Eiliandis, gdyby go za kaptur kapoty w ostatniej chwili Roderick zwinnie nie ucapił.
Zmieszało się dziecko, oblało rumieńcem, bo zapatrzone w córkę Gléomera o własne kulasy się zaplątało. Obie panie z bractwa od razu poznały w osobie umorusanego pomocnika karczmarza przedstawicielkę własnej płci, która w skórzanych spodniach i męskich butach a przepasana starym pasem łatwo z chłopięciem mylona być mogła.

U „Śpiewającego Piekarza” nikt nawet nie nucił. Wszystkich pochłaniały rozmowy, a patronami przybytku w większości byli mężczyźni, a wielu spośród nich zbrojnych eoredu. Przy szyknkasie uwijał się wąsaty Rohirrim o długich, rzadkich, siwych włosach.

Gwar wzmógł się wraz z wejściem do karczmy postawnego Rohirrima. Wobec niego obracano twarze i jemu miejsce w tłocznej izbie zrobiono schodząc z drogi. A ścisk jeszcze większy się zrobił i ciasno jak w ulu, bo za wojem z zewnątrz więcej ciżby się wlało.

- Opowiedz Goldhelmie!
- Jak to było? - zachęcali obecni.

Kiedy żołnierz stanął przy stole zająwszy miejsce wziął do ręki puchar i nalawszy sobie z garnca pił do dna. A gdy podniósł rękę, wszyscy zamilkli. Odstawił naczynie i spojrzał po zgromadzonych.

- Wieści jakiem przyniół Grimbornowi już znacie i tajemnicą nie jest co się wydarzyło w Dzikich Krajach. A było to tak…

Słysząc to Zwinnoręki uniósł brew, lecz z dalszej części wywodu szybko rozeznał, że podobnej nazwy słusznej dolinie Anduiny, miejscowi używają określając Dzikie Kraje Rohańskie, gdzie krew władców koni z dunladzką mieszana od pokoleń tworzyła odrębną i niebezpieczną przygranicę Marchiom właściwym.

- Tydzień minął, gdy Éogar opuścił Helmowy Jar, aby dunlandzkie pogranicze między rzekami Adorn i Iseną corocznym, pierwszym na wiosnę obchodem w imieniu króla patrolować. My, wybrańcy z przybocznego éoredu Marszałka pod dowództwem Mildryd Tarczowniczki, oraz Marszałkowa Esfeld z synem Erkenveandem. W sile sześćdziesięciu włóczni konie przekroczyły zachodnią granicę. - wskazał ku Górom Białym na południowy zachód. - Drugiego dnia stanęliśmy w leśnej dolinie zielonego cienia przetykanego wodospadami, głęboko w bruzdach pogórza u stóp mniejszych stoków Thrihyrne. Kiedyśmy namioty na noc stawiali mgła z gór jak mleko rozlała się po dolinie między pniami drzew. Księżyc i gwiazdy zakryła gęstą kotarą topiąc wszystko jak okiem sięgnąć w nienaturalnej ciszy…

W karczmie również prócz cichego szmeru słyszeć tylko się dało czyjeś przełknięcie trunku oraz gwar z zewnątrz dochodzący od biwakujących przy ogniach.

- Na wyciągnięcie dłoni jedynie wzrok nasz sięgał a konie bez innego powodu płaczliwie wołały po swojemu, wystraszone. - niemal czule mówił o czworonogach, które i pod siodło wojenne jako nieustraszone hodowane były. - A wielkie zamieszanie wybuchło w obozie…

Upił polanego przez sąsiada piwa.

- Pani Esfeld znikła! I nic z tym zrobić w ciemnej mgle nikt nie mógł… W końcu wrócili tropiciele niosąc Éogarowi wieści o śladach, co do porywaczy należały. Dunlandzkie psy na zachód uszły - warknął - a my za nimi klucząc, tracąc trop by odnaleźć go później… Mnie Marszałek do Grimborna wysłał, aby éored do najazdu szykował. Ot, i tak tu teraz jestem z wami bracia!

- Dunlandzą krwią wzbiorą potoki! - rzekł głośno któryś w Rohirrimów.
- Król im nie popuści!
- Marszałek!
- Grimborn ich wioski wypali jak suche trawy…
- Zapoluje jak na wilki!

Buńczuczny gwar rozpalił karczmę całkiem pochłonąwszy zgromadzonych.

Tymczasem Cadoc z wolna obracał rożen polewając chude zające od czasu do czasu, aby nie były suchsze niż być musiały. Rozmowa z Yáraldiel toczyła się spokojnie, a oboje rozmówcy pogrążeni w niej byli połowicznie, bo dyskretnie nie tracili nieuwagi na otoczeniu. Nieopodal w olbrzymiej zagrodzie pasało się wielkie końskie stado pilnowane przez wartowników. Zbrojni przy namiotach i ogniach byli zdyscyplinowani. Nikt nie był przesadnie pijany, nikt nie awanturował się i tylko te niektóre spode łba spojrzenia w kierunku ogniska Cadoca, zdradzały, że żołnierze chodzili na smyczy rozkazów. Uzbrojenie, dyscyplina wojskowa oraz wysokość końskiego siodła, to było to co przewyższało synów Dunlandu o wiele bardziej niż liczebność w otwartym polu czy kunszt operowania bronią.
Więcej jednak było spojrzeń zaintersowanych, bo Cadoc i Yáraldiel jako para pasowali razem jak siodło przy krowie w oczach Władców Koni, lub raczej zdziczały osioł przy szlachetnej końskiej klaczy.
Kiedy spokojna chwila ciszy nastała przy odpoczywających przy ogniu i czekających na resztę towarzyszy bractwa, usłyszeli głos z bliska.

- Dokąd jedziesz piękna pani? - zagadnął nieformalnie ku elfiej dziewczynie niemal beztrosko jeden z wojaków z sąsiedniego ogniska w westronie z silnym akcentem syna Rohanu. - Ku Edoras czy w Dzikie Kraje?

Zapewne nie zdawał sobie sprawy z jej pochodzenia biorąc po prostu za cudzoziemkę. Wyglądał na oficera, bo jego zbrojne ozdoby niczym insygnia wyróżniały spośród reszty éoredu. Czy to okoliczności czasu i miejsca w jego mniemaniu dawały mu prawo do wszczęcia takiej rozmowy z nieznajomą na odległość? A może zderzenie kultur, którego efektem było porzucenie utartych obyczajów? Czy też po prostu bezczelnie nie zależało mu na konwenansach?

Choć siedział samotnie bez łatwego przyrównanie do postury innych, to gołym okiem widać było, że był słusznego wzrostu. Kilka minut wcześniej rzucił na Rogacza wzrok surowy niebieskich oczu, w których tańczyły przeglądające się płomienie. Głos miał mocny jak dłonie, w których łamał badyle dorzucając do ognia, a spojrzenie bystre.