Żebracy istnieli od wieków i nic nie wskazywało na to, że ta sytuacja miałaby się kiedykolwiek zmienić. Jasar nie uważał, że ci, co zajmowali się żebractwem byli przeklęci przez bogów, ale też nie sądził, by rozrzucanie złota na prawo i lewo cokolwiek zmieniło w ich sytuacji. Owszem, czasami kogoś wspomógł, ale w tym przypadku uznał, że Dae wykazała się wystarczającą szczodrobliwością.
Której nie skrytykował, chociaż kapłanka wywołała niemałe zamieszanie. W sumie było to bardziej zabawne, niż groźne, ale trzeba było pamiętać o tym, że wizja złota niektórych czyniła nieodpowiedzialnymi, a bogacze często nie cieszyli się sympatią biedaków.

Chwilę później oczom wędrowców ukazało się zbiorowisko namiotów, wśród których przechadzały się szakale. Zwierzęta zachowywały się tak, jakby to one były prawowitymi mieszkańcami tego miejsca. Było to niezbyt typowe, ale zgodne z plotkami zachowanie.

A chwilę później potwierdziła się kolejna plotka - o działaniu Klątwy Piasku, tudzież o szybkości, z jaką ta klątwa działała na osoby nią zakażone.
Nie było innego wyjścia, jak podjąć walkę, więc Jasar sięgnął po magię.