Kiedy tylko drużyna rozbiła obóz, bardka w pierwszej kolejności zajęła się oporządzeniem Księciunia i pozostałych koni. Uwielbiała te majestatyczne zwierzęta i żałowała, że nie mogła zająć się także Sindarem, był taki piękny. Nie chciała jednak narzucać się pani Yáraldiel, ani w niczym jej obrazić, toteż westchnęła tylko cicho, patrząc z żalem jak srebrnogrzywy rumak oddala się od obozu. Gléowyn należała jednak do tych osób, które nie potrafią długo się frasować i uśmiech szybko powrócił na jej oblicze, kiedy tylko spojrzała na krzątających się po obozie towarzyszy. Nigdy nie podróżowała tak daleko od domu i nie mogła ukryć ekscytacji. Właśnie rozpoczęła się jej własna przygoda.

Ruszyli do gospody we trójkę. Pani Eiliandis w środku, Zwinnoręki i Gléowyn po jej obu bokach. Skaldka nie mogła odsunąć od siebie zabawnej myśli, że oboje wyglądają jak jej obstawa. Gondoryjka była wszak damą i Gléowyn wolałaby jej oszczędzić niewyszukanych uwag i umizgów ze strony co bardziej podpitych obozowiczów. Nie przewidywała raczej większych kłopotów, ale wolała pozostać czujna, Na wypadek, jakby jednak, któryś ze zbrojnych wypił kilka kufelków za dużo. Nie umknęło jej uwagi także nowe zachowanie Roderica, który najwyraźniej poczuwał się do zapewnienia im bezpieczeństwa i robiąc groźne miny starał się odstraszać potencjalnych nagabywaczy. Do tej pory Zwinnoręki pokazywał się tylko od łagodnej, marzycielskiej strony. Teraz, kiedy szedł pewnym krokiem, wyprostowany, mierząc mijanych ludzi stanowczym spojrzeniem wydawał jej się bardzo dorosły i mężny. Nie skomentowała tego słowem, ale od czasu do czasu dyskretnie zerkała w jego stronę z delikatnym rumieńcem na policzkach.