Pierwsze dwa dni maja przyniosły oszałamiające zwycięstwo obrońcom w Bitwie pod Brighton. Było ono o tyle wyjątkowe, gdyż podobnych było ze świecą szukać nawet pośród wewnątrzsferowych dziejów Wojen o Sukcesję – oto bowiem mniejsza liczebnie i znacznie lżejsza w tonażu wzmocniona kompania mechów powstrzymała prawie cały batalion szturmowy, w dodatku posiadający w swych szeregach lostechowe maszyny. Mimo tej potężnej przewagi, wsparcie lotnictwa, piekielne warunki pogodowe, gęsta i ciągle odnawiana zasłona dymna, czarna noc i obecność zabudowań, fortyfikacji oraz wartkiej rzeki wystarczyły. Wróg podjął także nieadekwatne decyzje taktyczne, z początku próbując skupiać ogień na lotnictwie. Wprawdzie udało mu się zestrzelić wszystkie trzy ex-illyriańskie myśliwce typu Hellcat oraz prawie strącić Confederate'a, to jednak zmarnował na to zbyt wiele sił, środków i czasu. Skuteczna nocna obrona oraz pościg i przechwycenie następnego dnia wystarczyły, aby unicestwić kompanię najemną „the Abased” - coś, czego ta banda ponoć doświadczyła już w czasach Drugiej Wojny o Sukcesję. Tym razem mieli pewność, że tak pozostanie. Nie zdołał czmychnąć ani przeżyć nikt z mechwojowników, załóg pojazdów, techników czy piechoty zmechanizowanej. Cały batalion wraz z całym swym wsparciem polowym i zapleczem został unicestwiony. Rozwalono też doszczętnie ostatni Mobilny Long Tom należący do Czerwonych, LT-MOB-50; ten sam, z którego ostrzeliwano Middlebury (w tym głowicą Davy Crockett-M). Sprawiedliwości stało się zadość. Brutalnie, lecz skutecznie – poza tym, sami się o to prosili. Straty, jakie obrońcy ponieśli były dotkliwe: praktycznie wszystkie transportery opancerzone i pojazdy inżynieryjne NVDF oraz wszystkie zgromadzone mechy Knights of St. Cameron (w tym zdobyczny szturmowy BattleMaster) zostały zniszczone w ogniu walk i tylko część nadawała się do odzysku (podobnie jak tylko część mechów nieprzyjaciela). Minutemen musieli pożegnać się ze swoim Shadow Hawkiem i o mały włos nie stracili obydwu desantowców (które teraz musiały przejść poważne naprawy). Mimo to, stosunek zysków do strat wypadł nader korzystnie. Wróg utracił ostatnie ciężkie działo artyleryjskie oraz najpotężniejsze zgrupowanie battlemechów w tej wojnie. Dwukierunkowa linia kolejowa Middlebury-Bennington została również poważnie uszkodzona w kilku miejscach, co uniemożliwiało szybkie przerzucanie nieprzyjacielskich sił.

Wkrótce później dotarły do nich wieści z innych zakątków frontu. Czerwoni przypuścili trójdzielne uderzenie – centralne na Brighton „grupą specjalną” (właśnie wyeliminowaną), mającą na celu przerwać logistykę płn.-płd. i otworzyć niebronione zaplecze na manewry penetracyjne bądź inne fragmenty frontu na oskrzydlające; południowe na Hartford siłami najemnego batalionu Bronson's Horde i elity KNZ (w tym niesławnego batalionu pancernego „Żeliwna Pięść”); północne na osi Middlebury-Fort Ticonderoga znacznymi siłami piechoty lekkiej, zmotoryzowanej, zmechanizowanej i czołgów z PPF, popartymi zmotoryzowanymi Bandytami na technicalach z KNZ. Niepocieszająca była ta zacieśniona współpraca między okupantami a kolaborantami, pomimo wysiłków ruchu oporu i Kompanii Skurwysynów. Póki co trwały poważne starcia manewrowe i boje spotkaniowe o szlaki komunikacyjne na północy (gdzie obronę stanowił Drugi Regiment Rycerzy, 2nd Capitol MI RCT oraz elementy 4th Interior Armored RCT i całe dywizje Volunteer Militia: 5th Newport, 6th, 15 i 16th Fort Ticonderoga, 12th Middlebury) oraz ciężkie boje o wnętrze Hartford i całą okolicę (obrońców tam stanowił Pierwszy Regiment Rycerzy, pozostałe siły 4th Interior Armored RCT, batalion najemny Harcourt's Destructors oraz dywizje Volunteer Militia: 9th Hartford i 13th Bennington oraz znaczne siły Border Patrol). Reszta Rangersów i 3rd Interior MI RCT byli trzymani w rezerwie. Wprawdzie PPF udało się pokonać spory dystans od Middlebury w stronę Fort Ticonderoga, a nieprzyjaciołom na południu wedrzeć w granice Hartford (po raz drugi rujnując to miasto), to NVDF i sprzymierzeni najemnicy byli przygotowani i znacznie liczebniejsi oraz silniejsi, aniżeli rok wcześniej. Pole bitwy to jednak dość nieprzewidywalne miejsce, a wojna się dopiero zaczęła (ponownie).

Ta nieprzewidywalność miała się przejawić w nieco inny sposób dla Minutemen – i to zdecydowanie bardziej wstrząsający.

Skoro świt do obozu pod Brighton dotarł posłaniec od Pana Ishidy, powracając pod Wielką Górę Zieloną wraz z zawezwanym przezeń Julianem Jacksonem. Niedługo potem „Moose” znów poleciał, tym razem z poleceniem mentora, aby wszyscy Minutemen stawili się pod górą wraz ze swymi maszynami, pomimo uszkodzeń. Rozkaz nie cierpiał zwłoki. Jak tylko pozostali mechwojownicy Nowego Vermontu wrócili na „stare śmieci”, to szybko zdali sobie sprawę, skąd ten pośpiech.

Maurice Sakon Ishida, Warlock, Pan Ishida, ich mentor i zarządca projektu The New Minutemen... nie żył. Co więcej, zginął z własnej woli i własnej ręki – jedynie z drobną „pomocą” Manula, nakłonionego do udziału w rytualnym samobójstwie seppuku spotykanym w kulturze Kombinatu Draconis, wzorowanym na starojapońskich tradycjach kodeksu Bushido. Minutemen obejrzeli sobie nagranie z tego, co zadziało się w kwaterze Pana Ishidy. Potem, zgodnie z ostatnią wolą mistrza, zorganizowano mu całopalny pogrzeb na poziomie reaktora bazy, a prochy rozwiano ze szczytu Wielkiej Góry Zielonej. Wkrótce potem cała obsada bazy – grubo ponad sto osób, może nawet liczba ta dochodziła do prawie dwustu – zgromadziła się w kantynie, gdzie ściągnięto i uruchomiono telebim, na którym wyświetlono ostatnie nagranie starego mistrza.