Pokład lądownika, 16.08.2181, 00:07
George uniósł dłoń w górę i nacisnął ukrytym w ocieplanej rękawicy palcem kilka dużych przycisków umiejscowionych w panelu kontrolnym ponad głową pilota. Praca w stanie zerowej grawitacji w pozbawionym powietrza wnętrzu lądownika mogła sprawiać wrażenie trudnej w oczach mających kłopoty z utrzymaniem pozycji korpów, ale O’Brien radził z nią sobie bez najmniejszego kłopotu.
- Pozycja stacjonarna przyjęta - rzucił w eter za pośrednictwem radia wbudowanego w hełm kombinezonu - Otwieram tylny luk transportowy.
Jim wystartował z pokładu Altmeyera w trybie całkowitej dehermetyzacji. Wszyscy obecni w pojeździe ludzie mieli na sobie hermetycznie zamknięte kombinezony i podpięci byli do układów podtrzymywania życia swoich strojów. Praktyka taka miała w założeniu ułatwić wyjście na zewnątrz lądownika, ponieważ UV-700 nie posiadał dwuczłonowej śluzy umożliwiającej utrzymywanie we wnętrzu Concorde zdatnej do użytku atmosfery. Kiedy zatem tylny luk transportowy lądownika otworzył się rozsuwając na boki płyty tytanu tworzące drzwi, stojący w progu ładowni Elenor nie poczuł żadnego szarpnięcia, żadnego grożącego wytrąceniem z równowagi przepływu uciekającego w próżnię powietrza.
Jedynym sygnałem zdradzającym bezpośredni kontakt z pustką kosmosu był komunikator systemowy wyświetlony na przeźroczystej przyłbicy hełmu Knighta, informujący o uruchomieniu dodatkowych termostatów we wnętrzu jego kombinezonu. Czujniki ubioru przez cały czas dokonywały pomiarów temperatury otoczenia, a system podtrzymywania życia dostosowywał tryb pracy skafandra do warunków otoczenia. Temperatura minus stu dziesięciu stopni Celsjusza we wnętrzu lądownika uległa obniżeniu do minus dwustu dwudziestu po upływie pierwszych sześćdziesięciu sekund dryfu z otwartym lukiem pojazdu.
- Widzę śluzę, jesteśmy na dobrej pozycji skokowej - powiedział inżynier łapiąc obiema rękawicami za krawędzie luku i spoglądając ku odległemu o zaledwie dwadzieścia metrów kadłubowi amerykańskiego zaopatrzeniowca. Do tej pory widziany jako pomniejszona projekcja na ekranach monitorów bądź przeskalowane zdjęcie z optyki dalekiego zasięgu, teraz
Bleinert przypominał raczej gigantyczną bryłę lodowatego metalu - nieorganiczny kaszalot tkwiący w próżni bok w bok z miniaturowym w stosunku do tendera śledziem.
Knight umieścił buty w kompozytowych uchwytach w progu luku, a potem upuścił niewielkie dawki gazu z dysz swojego plecakowego modułu sterowania. Zakleszczony w miejscu dzięki uchwytom, przechylił się nieznacznie w przód pod wpływem energii generowanej przez silniczki, ale pozostał na przyjętej wcześniej pozycji.
- Mechanizmy sterowania sprawne - powiedział do mikrofonu hełmu - Wszystkie checki techniczne poprawne. Pełna integralność kombinezonu.
Asekurująca inżyniera kapitan Williamson sprawdziła raz jeszcze karabińczyki grubej liny asekuracyjnej łączącej uprząż skafandra Knighta z bębnem wyciągarki zainstalowanej we wnętrzu ładowni. Usatysfakcjonowana rezultatem, Chloe upewniła się, że diagnostyczny skaner Elenora tkwi bezpiecznie w pokrowcu na jego udzie, a potem klepnęła towarzysza rękawicą w bok hełmu sygnalizując zakończenie swojej części kontroli.
- Wyciągarka w gotowości - oznajmił O’Brien - Widzę cię na kamerach. Jakby co, będziemy reagowali. Powodzenia, El.