| Hakubo
Czyli Zmierzch po japońsku albo obejrzyj - zapomnij.
On jest malarzem, ona skrzypaczką. On lubi pejzaże, ona Beethovena. Oboje są licealistami. Podsumowanie? Absolutnie nic nowego.
Film jest tak klasyczny, że to aż boli. Para spotyka się przypadkiem i budzi się między nimi Uczucie. Kolejne kroki tego romansu są tak przewidywalne, że odgadł by je analityk z demencją. On się zbliża, ona oddala. On zaczyna się jąkać, ona się czerwieni. Oboje są tak uprzejmi, że aż wierzę, że dziesięć lat później, jak małżeństwo z kilkuletnim stażem będą sobie -sanować. I tak! Dziewczyny! Jest pocałunek! Co prawda spuentowany przez nią - "głuptasie, za wcześnie na to...". Przepraszam, a kiedy będzie czas? Za dziesięć lat, po zawarciu małżeństwa w bieli?
Aha. Jest też curry. Jak w każde japońskiej produkcji z aspiracjami. Niech żyje kulinarny sojusz Japonii z Zachodem!
Grafika? Jest, acz wodotrysków nie ma, nie musi być w okruchach życia. Muzyka? Wreszcie coś ciekawszego. Klasyczne kawałki na skrzypcach są bardzo odprężające.
Podsumowując, cały film jest taki. Nie aspirując do dzieła sztuki, kolejne sceny mijają sobie spokojnie, jem sobie krakersy i czuję jak spada poziom kortyzolu we krwi. Odstresowujące, bezrefleksyjne, lekko odmóżdżające. I tak do końca.
Ocena - 6,5/10, lubisz romanse bez ambicji, zapraszam. Ale naprawdę lepiej jest obejrzeć kolejny raz 5 cm per second.
Cheers
__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet. |