Ojciec Eda patrzył na całą sytuację z nieprzeniknionym wyrazem twarzy, milcząc cały czas. Kiedy wszyscy się już wypowiedzieli, po prostu przytulił swojego syna. Dalej nic nie mówił, ale ręce, którymi obejmował herosa, nieco drżały.
- Przepraszam - wysapał w końcu, gdy się odleił od swojego dziecka.
- Czasami zapominam, jak musi Ci być ciężko - wyznał cicho, nieco zawstydzony - Wiesz, że gdy tu przybyłeś, wynająłem najlepszych endokrynologów, genetyków, biochemików i specjalistów od metabolizmu. Są zgodni, w miarę, jak będziesz dorastać, Twoje problemy stopniowo ustaną. Wiem, że perspektywa kilku lat musi się wydawać osobie w Twoim wieku i położeniu wiekami, ale wierz mi, z czasem naprawdę będzie lepiej - powiedział - Co zaś do tego, co masz zrobić... - zamilkł na chwilę - Jeśli naprawdę zechcesz wrócić do swojej matki, nie będę Ci w tym przeszkadzał ani stał na drodze. Ale... byłbym bardzo szczęśliwy, gdybyś zdecydował, by ze mną zostać i postarać się jakoś wytrwać. Kocham Cię, wiesz? - uśmiechnął się nieco smutno.
Po chwili odchrząknął, a jego ton głosu stał się bardziej rzeczowy - Możliwe, że to niewłaściwe miejsce i czas na moralizatorstwo, ale myślę, że nie powinieneś był okłamywać swoich przyjaciół w pierwszej kolejności. Wydaje mi się, że rozumiem kontekst sytuacyjny, ale dalej, nie powinieneś był tak czynić. Bohaterowi nie przystoi. Bohater jest definiowany nie tylko przez swoją moc, ale przede wszystkim przez czystość swego serca. Mniejsi ludzie mogą kłamać, nawet jeśli to niegroźne kłamstewka, ale bohaterowi to nie przystoi. Proszę, postaraj się o tym pamiętać w przyszłości, dobrze? - spytał nieco cieplejszym tonem głosu.