Podążał za oddalającym się powozem. Był słaby, ale uparty i wytrwały. Długo przebywał w cieniu, aż narodził się z macicy ognia i strachu. Uwolniony łaską czarownika, nakarmiony śmiercią. Łaknął ciepła rodzica, nie mógł pojąć, dlaczego ten go porzucił, kiedy dybuk wypełnił swe posłannictwo, splatał płomień z cieniem, niosąc odrazę na wojowników. Serca skalane jego mocą już na zawsze pozostaną niepewne, wahające, tak działała pieczęć Dhar.

Choć ludzka, czy elfia miara nie potrafiłaby zmierzyć jego sił, słabł z każdym krokiem. Słoneczny blask kładł się ciężarem. Świecień rozbłyskał w cieniach i gasł w świetle.


Wóz podskakiwał na wybojach wywracając w posadach brzuchów wnętrzności podróżnych. Ustaliwszy destynację i drogę Leonidas pragnął chwili odpoczynku, nie potrafił wszakże oderwać oczu od oddalającej się pożogi, od pozostawianej za pojazdem kurzawy uniesionej z traktu. Wpatrywał się w ciągnące się za nimi cienie. W tego, który podążał jego śladem, pokraczne dziecię magii i woli. Zawieszone między światami coś. Rozważał jak długo jeszcze zdoła mu uchodzić nim staną twarzą w twarz. Upewnił się, że nikt się mu bacznie nie przygląda, dla pewności owinął szczelnie szalem, a kapelusz nasunął głęboko. Oczy rozbłysły szafirem.

Kiedy dotarli do wioski wdzięczny był losowi za talent przemawiania i pomysłowość De Groat'a, pewnym będąc, że sam by lepiej tego nie ujął. Przezornie przyłożył nieprzytomnemu furmanowi strzałę w okolice pachwiny ukrywając czynność pod pledem. Na wieść o wierzchowcach odzyskał rezon, ale zanim podążył za Rustem ukrył złote pukle pod kolczym czepcem.

- Pójdę z tobą. Pracowałem z stajniach, mam rękę do zwierząt - zawyrokował - potrzebuje włóczni, lub miecza, moje zostały w obozie. - dodał. Z kolei zwrócił się do towarzyszy - Zaopatrzcie wodę!

Szedł w milczeniu, przygarbiony, byle nie zwracać na siebie uwagi. Coś mówiło mu, że trzeba się śpieszyć. Przy stajniach znalazł pojemnik ze smołą, przelał nico do drewnianego wiadra. Ubranie natarł słomą i łajnem, by ukryć przed końmi smród dymu i krwi. Z pniaczka wyciągnął siekierkę i wcisnął za pasek.

Leo ocenił wierzchowce i przygotował do drogi dla kompanów. Kto tam umie jeździć wierzchem. Tu zdał się na umiejętności opieki na zwierzętami i jeździectwo. Sprawił się pospiesznie. Zabrał też znaleziony w stajniach arkan.

Jeśli uda się wyjechać z wioski, gotowy jestem na kolejny wpis dotyczący ustalenia z kompanią dalszych poczynań. Takie interakcje. Czy w powozie w istocie jest zapas prochu odkryty przez Hansa?

Jest i spostrzegawczy i umie przeszukiwać, więc z wymienionymi przedmiotami nie powinno być problemu. Smoła na wóz, podobnie jak drobny ekwipunek. Specjalne rzeczy zostawia przy sobie, sam chciałby pojechać konno.

73/50/60/24/30