Drapieżnik doskonały. Oppenheimer nie mógł nie podziwiać piękna i finezji z jaką rewolwerowiec zakończył żywot herr Gato. To była szybka, bezbolesna egzekucja. Pycha, chciwość i nieskomplikowane procesy myślowe doprowadziły w końcu niewydarzonego łowcę nagród do końca jego podróży. Żałował jedynie, że nieboszczyk nie zdążył odszczekać swych haniebnych, aluzji skierowanych do kobiety. Nawet gdyby frau Dixon potrafiła z kilkuset jardów zestrzelić butelkę w locie zawsze znajdzie się pomyleniec, który wszystko sprowadza do cielesnych żądz.
Szacunek do rewolwerowca szybko przeszedł w niezadowolenie, gdy zobaczył, gdy ten wyrzucił z pociągu zwłoki, ale zatrzymał skarby umarlaka.
- Mam tylko jedną uwagę Jamesie Langford. Zatrzymaj to co nasz nieświętej pamięci towarzysz otrzymał od herr McCoya, ale nie okradaj go z reszty jego zgromadzonych za życia bogactw. Być może jest to pozbawione sensu bo trupowi niepotrzebna jest już broń, ale każdemu, nawet jemu należy się jakaś namiastka szacunku. Herr Gato zginął bo pysznił się i rzucał w naszą stronę zawoalowane groźby. Nie sprowadzajmy go do roli nieszczęśnika, którego podrzędne szumowiny dopadły w ciemnej uliczce, odebrali życie a potem pieniądze.