| Adam
Ania usiadła na brzegu kanapy tak, aby zasłonić sobą okno.
"Kiedyś jako żołnierz przywyknie do takiego widoku, ale teraz lepiej mu go oszczędzić."
-Nie wiem.-odpowiedziała starając sie zachować spokój- Anioł powiedział, że wszystkim się zajmą. Chyba musimy im wierzyć, na tym polega.-podkreśliła ostatnie słowa. W końcu cała wiara polega na zaufaniu, że ktoś w górze się nimi opiekuje-Przejdźmy może tylko do innego pokoju,-dodała chcąc ostatecznie uspokoić Bartka i zabrać go z dala od toczącej się za oknem walki.-gdzieś gdzie będziemy mieć więcej niż jedną drogę ucieczki.
Nim psiak zdążył zareagować było już po wszystkim. Rozglądał sie bacznie czy aby to już wszystkie zagrożenia. Wolał też nie ryzykować utraty energii. W razie problemów Ania mogła przenieść Bartka w bezpieczne miejsce, ale to wymagało dużych nakładów esencji. |