Jaśmin

ID: Invaded

Czyli Hondomachi ma fajny tyłeczek, albo Freud byłby (również ze mnie) dumny.
Dzisiaj mamy do czynienia z kryminałem, znakomitym pojedynkiem na umysły między detektywami, a seryjnymi mordercami.
Narihisago jest genialnym detektywem specjalizującym się w polowaniu na serial killerów. Problem polega na tym, że sam odsiaduje wyrok za morderstwo. Jego sposobem na działanie dla dobra społeczeństwa jest Mizuhanome, maszyna pozwalająca wchodzić w podświadomość morderców i ich ofiar. Genialnego detektywa trzyma przy życiu tylko śledztwo. Jego rodzina...ale nie uprzedzajmy faktów.
Oprocz protagonisty w kolejnych kadrach pojawiają się postacie poboczne, głównie analitycy mizuhanome i inni koledzy po fachu. w tym Hondomachi, dwudziestotrzylatka, o posturze piętnastolatki. A że ma dwadzieścia trzy to mogę bez żenady powiedzieć, że ma fajną dupeczkę. Przepraszam panie.
Kluczowym zagadnieniem jest freudowska teoria o pod- i nieświadomości. Ciekawe, że bohaterowie i ich wyobrażenie w świecie mizuhanome różnią się od siebie. Innymi słowy, mamy tu do czynienia z ego.
Sam serial jest re-we-la-cyj-ny! Trzynaście odcinków, każdy daje solidnego kopa. Pojedynek na umysły między detektywami, a Johnem Walkerem (pochwalę się, że w połowie serii miałem kandydata na arcymordercę i nie pomyliłem się) wciąga jak lotne piaski. Miód.
Jedynym słabym punktem serii jest grafika. Nie jest nadzwyczajna, szczerze mówiąc. Muzyka, może być. Nie o to chodzi. Liczy się pojedynek.
Ocena 8,5/10 - rewelacja, polecam każdemu.

Cheers

 

__________________
Myśląc nigdy nie doszedłem do żadnych wniosków.
Ale to nie powód by nie myśleć.
Zdrajca, obciąć mu jajca! Tchórz, wsadzić mu nóż! Kiep, pałą przez łeb!
Hejt? Kijem przez grzbiet.