Oppenheimer czekał na odpowiedź zawiadowcy. Jeśli doktor go nie przekona, pozostanie łapówka lub mniej przyjemne rozwiązanie. Farmerów, który nie chcieli sprzedać swojej ziemi McCoyowi udało się przekonać by złożyli stosowne podpisy na akcie przekazania własności, ale pracownik kolei nie miał dziecka, a przynajmniej nie kręciło się nigdzie w okolicy. Nic tak nie motywuje jak nóż na gardle potomka. Nawet jeśli to tylko czcze groźby, trupi wygląd ocalonego z szubienicy mężczyzny i jego cichy, ochrypły, wyprany z emocji głos działały na wyobraźnię.
Rozmyślania przerwał Indianin. Arthura zaniepokoiło, że skrada się tak cicho, jego obecność zarejestrował, dopiero gdy ten się odezwał. Wyrósł przed nim jak duch. Niewielu było ludzi potrafiących go w ten sposób zaskoczyć. Gdy rzucił mu spojrzenie, Oppenheimer zdziwił się swoją reakcją, bo jeszcze dwa dni temu by zapamiętał sobie tą urazę, jak w przypadku łowcy nagród z niewyparzonym językiem. Coś było jednak w tym czerwonoskórym, że poczuł niechętny szacunek. Może to, że wytrwali razem te niewygody w bydlęcym wagonie? Uporem i dyscypliną przypominał mu samego siebie.
- Zawsze jest inny wybór. Ale tylko głupiec nie akceptuje porażek i próbuje zakłamywać rzeczywistość. Potem pojawia się ktoś taki jak generał Caster, ja, herr Langford, frau Dixon i głupcy budzą się ze swojego snu nafaszerowani ołowiem. Ty to rozumiesz, inaczej leżałbyś teraz tam, na prerii pod torami i się wykrwawiał. Nie wiem jaka jest twoja historia Indianinie, ale wydaje mi się, że w pewnym kręgach objęty jesteś infamią. Ale to dzięki takim jak ty, dziedzictwo waszych przodków ocaleje. Koegzystencja to klucz do przetrwania, tak myślę.