Zając dostrzegł ruch w badylach.
Ktoś go głośno stamtąd wezwał.
Już miał prędko dawać dyla,
Kiedy pies się wnet odezwał.

-Hej ty mały! Mamy sprawę.
Nie martw się jesteś bezpieczny.
Tam mamy taką rozprawę
Na której jesteś konieczny.

Zarządzenie to odgórne,
Nie będziesz nam tu odmawiał.
Przybierzemy miny chmurne,
Jeśli myślisz że to kawał.

Borsuk idzie co się zowie.
(Jest pewien szkopuł malutki
Lecz biedaczek o nim nie wie,
Nie uraczy kropli wódki.)

Myśli o straconym domu.
Może przyjmą go w stodole.
Nie braknie siana nikomu.
Nie wygonią mnie na pole?

Kogut zasiadał na płocie.
Obserwował – w tym był dobry.
Lecz przynudzał się w robocie
Idą: zając, borsuk bobry

Gospodarstwo ciut sprzątnięte,
Próby prac znać było fiaskiem.
Widać tylko wyciągnięte
Przed stodołę worki z piaskiem.

Tam druga rada wynikła,
Są już wszyscy razem do pary.
Teraz hałastra zamilkła,
Bo przemówił kozioł stary.

Mamy przed sobą zadanie:
Coś przedsięwziąć. Czas ucieka!
I tu stawiam wam pytanie:
Czy potrzeba nam człowieka?

Bo przebiera się już miarka.
Tym co nam teraz się zdarza:
Nie ma co włożyć do garnka,
Tu potrzeba gospodarza!

Koncept inny? Niech się zwierzy.
Dojdźmy wraz do consensusu.
Co nam już czynić należy?
Kto pomyśli bez przymusu?