Lothor skinął potwierdzająco Rodrikowi, a następnie pogrążył się w swoim kuflu. Zamierzał jeszcze tęgo popić i porządnie podjeść, zanim uda się na zasłużony spoczynek w karczmie na "Na Zabójczej Ziemi". Kiedy zaś usłyszał od pobliskiej hałastry co nieco o przyszłym zleceniodawcy, pozwolił sobie skomentować.

— Z zagadek ciekawi mnie jeno tak zwany sekret stali. Zafrapował mnie odkąd tylko dane było mi o nim usłyszeć pośród dzikich plemion Numerii. Z poezji zaś znam i cenię jedynie pieśń oręża oraz hymn bojowy. Tak czy siak, jakoś nie dziwuję się ludziskom, iż nie rwą się przesadnie by naznaczyć literata na głowę straży.

Rano krasnolud wstał jak nowo narodzony. Rasowa kondycja i nabyta w pijatykach wprawa czyniły go niemal niewrażliwym na znaczne folgowanie sobie trunkiem i jadłem. Idąc na umówione spotkanie w Długim Domu, nie umknęło mu wyraźne poruszenie wymalowane obliczach mijanych mieszkańców Trunau. Dopiero na miejscu dowiedział się, z czego wynikało.

— Wspomniał jeno, iż wpadł na pewien zamysł i że sprawa jest delikatna — odparł Kurstowi brodacz. — A w rzekome samobójstwo też nie daję wiary. Człeczyna, krasnolud, elf czy gnom, każde gdy zamierza pożegnać się z żywotem, sprawunki swe kończy i ze wszystkimi się rozlicza. A nie proponuje obcemu z nagła robotę. I może na waszych ludzkich humorach się zbytnio nie wyznaję, ale nie zdawał się wyglądać na zmęczonego swem jestestwem.

Kiedy brat zmarłego zaproponował nagrodę, Lothor ozwał się.

— Po prawdzie nie zajmuję się takimi sprawami, ale zapłata brzmi rozsądnie, o ile uda nam z tym rychło uporać. Przeto w obecnej sytuacji nie widzę większego powodu coby odmówić. Proponowałbym też jako pierwszy krok zbadać truchło nieboszczyka.