Po tym co Hacan rzekł do elfiej szczapy, Lothor nie mógł oprzeć się, by nie wtrącić czegoś od siebie.

— Po prawdzie to niemalże jednako, jeśli nie gorzej, jest na pograniczu dawnego Sarkoris, pustkowiach Numerii, Ziemiach Linnormowych Królów, w Rzecznych Królestwach czy północnym Lastwall. I nikt tam nie nakazuje ciągłego wymachiwania oznaką z pośledniego kruszcu. Co kraj to obyczaj, należałoby rzec. Toteż nie ma co wchodzić w gromopierdny ton. Bo można nieopatrznie pouczyć seniora klanu jak dziatwę płodzić. Sam za miedzą miałem gobliny, orków, olbrzymów, przeklętych nieumarłych i wszelkie inne plugastwo przyłażące z Mrocznych Ziem. Ha! Każde z nich zabrało sobie po kawałku mojego ciała. Zatem z łaski swojej, oszczędź sobie na przyszłość takich przemów.

Nie zamierzał bronić ostrouchej, ale nie lubił kiedy młokosy próbowały zrobić na nim wrażenie, niczym jarmarczny bajarz na naiwnym pacholęciu.

Krasnolud zareagował też na słowa Arthusa.

— Czarci syn do rzeczy rzecze — oznajmił po chwili namysłu. — Widać, że chędożenie pobudza u chłopa myślenie.

Podsumował niesmacznym żartem, po czym dodał.

— A jeśli nie notatki, to może jako wierszokleta zostawił on jakieś podpowiedzi zaszyfrowane w swoich rymowankach? W końcu niewykluczone, że chodzi o swojaków. Zatem byłby to zacny sposób, coby ukryć przed niechcianymi oczami jego podejrzenia. Jako rzekłeś Kurście, niezły był z niego śledczy. Tedy można by się spodziewać po nim takich forteli.