lastinn - Wyświetl Pojedyńczy Post

Bortasz · 10-09-2007, 18:05

Na twarzy Przeklętego nie pojawiła się żadna emocja nic nie wskazywało, iż dotarły do niego słowa, jakie wymieniali między sobą jego „krewniacy”. Zdawało się, iż w pełni pochłonął go widok zwierząt zaprzęgniętych do powozu. Dopiero, gdy przemówił Marcel przepraszając za swe zachowanie spojrzał na swych towarzyszy, lecz wciąż jego twarz wydawała się kamienną maska.

„Brujah przeprasza Ventrue. Ventrue obraża Brujaha i jeszcze żyje. Zaprawdę Gehenna jest blisko. „

Skinal głową na zaproszenie do powozu. I cichym głosem przemówił.

- Sir Thomas. Dziękuje.

Na szczęście gardło znów było mu posłuszne i warkot ustał pozostawiając po sobie jeno smutek. Wsiadając do środka powozu skinął niewieście głową i zasiadł na przeciwko niej. W swych myślach ujrzał wiekowy las, w który dwa wilki go ścigały.
Wiatr rozwiewał włosy Thomasowi, gdy z dziką radością starał się dogonić Gniew. Nagle rzucił się do przodu dokładnie w chwili by uniknąć Grozy, która próbowała go obalić na ziemię. Z gromkim śmiechem przeturlał się po ziemi i biegł dalej tym razem uciekając przed swą córą. Ta z gniewnym warknięciem wezwała swego brata i oboje starali się go wziąć między siebie. Śmiech Gangrela rozchodził się szeroko pośród ciszy panującej w Prastarym Lesie. Drzewa tutaj były tak stare iż czul się przy nich smarkaczem jakim był gdy wraz z Królem Ryszardem ruszał do Ziemi Świętej. Gęste korony drzew zatrzymywały promienie słońca sprawiając ze nawet w dzień mógłby chodzić miedzy nimi nie lękając się o swe istnienie. Wiatr zmienił kierunek i cała trojka zamarła. Przez chwile węszyli a potem zaczęli biec na zachód. W oczach ich błyszczały dzikie iskierki radości polowania.
W kąciku oka Kainity zabłysła łza. Szczenięta wprowadziły tyle radości w wieczną noc kainity. Miał się, kim opiekować czy tez miał się, kto nim opiekować. A teraz znów został sam. Skazany na zimną noc, na wieczną cisze.
Thomas siedział pogrążony w swych rozmyślaniach. A jego twarz zdawała się być kamienną maska.

„Groza... Gniew... gdyby tu były... "

Westchnął przeciągle uświadamiając sobie, co by Groza mu zrobiła widząc go w takim stanie.

„Na warczeniu by się nie skończyło. Rzuciłaby się na mnie. I to do gardła. Miałaby rację. Stary durniu. Spójrz prawdzie w oczy. Kochałeś te szczeniaki. Były z tobą tak długo nie starzały się tak jak i ty. Walczyły przy tobie tak długo. Tak długo cię strzegły. Były darem od Boga. Dowodem na to, iż masz szanse odkupić swe zbrodnie. Oddałyście za mnie życie. Za mnie przeklętego. Ja by moje życie coś znaczyło... Jakby miało sens... „

Nagła myśl uderzyła Thomasa. Czyżby Bóg zesłał mu najcięższa próbę? Zesłał mu szczeniaki, gdy Zły szeptał do jego duszy plugawe słowa o mordzie i zbrodni. O tym, że nikt się nie dowie. Nikt... szczeniaki ocaliły resztki jego duszy. A teraz...

„Czyżby uznał, iż jestem dość silny? Że samemu dam radę dostąpić Golkondy? Panie tak długo chodzę po tym świecie i wiem, że chociażbym chodził i drugie tyle nie zrozumiem twych planów. Jedna ma ostoja to wiara w twe miłosierdzie. Wiara w to iż wybaczysz mi me winy.”

Modlitwa, jaką w swych myślach odmawiał Gangrel przynosiła ulgę i pocieszenie. Wizja, iż kiedyś spotka się znów z swymi dziećmi tam w niebie... jeśli tylko na to zasłuży.

10-09-2007, 18:05	#322
Bortasz Reputacja: 1	Na twarzy Przeklętego nie pojawiła się żadna emocja nic nie wskazywało, iż dotarły do niego słowa, jakie wymieniali między sobą jego „krewniacy”. Zdawało się, iż w pełni pochłonął go widok zwierząt zaprzęgniętych do powozu. Dopiero, gdy przemówił Marcel przepraszając za swe zachowanie spojrzał na swych towarzyszy, lecz wciąż jego twarz wydawała się kamienną maska. „Brujah przeprasza Ventrue. Ventrue obraża Brujaha i jeszcze żyje. Zaprawdę Gehenna jest blisko. „ Skinal głową na zaproszenie do powozu. I cichym głosem przemówił. - Sir Thomas. Dziękuje. Na szczęście gardło znów było mu posłuszne i warkot ustał pozostawiając po sobie jeno smutek. Wsiadając do środka powozu skinął niewieście głową i zasiadł na przeciwko niej. W swych myślach ujrzał wiekowy las, w który dwa wilki go ścigały. Wiatr rozwiewał włosy Thomasowi, gdy z dziką radością starał się dogonić Gniew. Nagle rzucił się do przodu dokładnie w chwili by uniknąć Grozy, która próbowała go obalić na ziemię. Z gromkim śmiechem przeturlał się po ziemi i biegł dalej tym razem uciekając przed swą córą. Ta z gniewnym warknięciem wezwała swego brata i oboje starali się go wziąć między siebie. Śmiech Gangrela rozchodził się szeroko pośród ciszy panującej w Prastarym Lesie. Drzewa tutaj były tak stare iż czul się przy nich smarkaczem jakim był gdy wraz z Królem Ryszardem ruszał do Ziemi Świętej. Gęste korony drzew zatrzymywały promienie słońca sprawiając ze nawet w dzień mógłby chodzić miedzy nimi nie lękając się o swe istnienie. Wiatr zmienił kierunek i cała trojka zamarła. Przez chwile węszyli a potem zaczęli biec na zachód. W oczach ich błyszczały dzikie iskierki radości polowania. W kąciku oka Kainity zabłysła łza. Szczenięta wprowadziły tyle radości w wieczną noc kainity. Miał się, kim opiekować czy tez miał się, kto nim opiekować. A teraz znów został sam. Skazany na zimną noc, na wieczną cisze. Thomas siedział pogrążony w swych rozmyślaniach. A jego twarz zdawała się być kamienną maska. „Groza... Gniew... gdyby tu były... " Westchnął przeciągle uświadamiając sobie, co by Groza mu zrobiła widząc go w takim stanie. „Na warczeniu by się nie skończyło. Rzuciłaby się na mnie. I to do gardła. Miałaby rację. Stary durniu. Spójrz prawdzie w oczy. Kochałeś te szczeniaki. Były z tobą tak długo nie starzały się tak jak i ty. Walczyły przy tobie tak długo. Tak długo cię strzegły. Były darem od Boga. Dowodem na to, iż masz szanse odkupić swe zbrodnie. Oddałyście za mnie życie. Za mnie przeklętego. Ja by moje życie coś znaczyło... Jakby miało sens... „ Nagła myśl uderzyła Thomasa. Czyżby Bóg zesłał mu najcięższa próbę? Zesłał mu szczeniaki, gdy Zły szeptał do jego duszy plugawe słowa o mordzie i zbrodni. O tym, że nikt się nie dowie. Nikt... szczeniaki ocaliły resztki jego duszy. A teraz... „Czyżby uznał, iż jestem dość silny? Że samemu dam radę dostąpić Golkondy? Panie tak długo chodzę po tym świecie i wiem, że chociażbym chodził i drugie tyle nie zrozumiem twych planów. Jedna ma ostoja to wiara w twe miłosierdzie. Wiara w to iż wybaczysz mi me winy.” Modlitwa, jaką w swych myślach odmawiał Gangrel przynosiła ulgę i pocieszenie. Wizja, iż kiedyś spotka się znów z swymi dziećmi tam w niebie... jeśli tylko na to zasłuży. __________________ Właściwością człowieka jest błądzić, głupiego - w błędzie trwać.— Cyceron Mędrzec jest mędrcem tylko dlatego, że kocha. Zaś głupiec jest głupcem, bo wydaje mu się, że miłość zrozumiał.— Paulo Coelho Ostatnio edytowane przez Bortasz : 10-09-2007 o 18:13.