Butwiejąca podłoga raz po raz poddawała się krokom wędrowców. Przekroczyli łuk ozdobiony spłowiałymi tkaninami i kontynuowali prosto, przez długi pokój dzienny. Elf prowadził pochód, człowiek go zamykał.

Pod Kruganem pękła z miękkim trzaskiem pojedyncza deska, zatrzymując stopę pod posadzką. Zygfryd zdążył podtrzymać krasnoluda, chroniąc go przed upadkiem. Nie mieli jednak czasu na wymianę uprzejmości słysząc wyraźny jęk Orgofa.

Krugan odwrócił na chwilę wzrok, bowiem los, który spotkał nieszczęśnika rozpiętego łańcuchami na ścianie przed nim, był nie tylko gorszący, ale też wyrazem braku szacunku. Mógł być natomiast niewymownie srogim wymiarem kary.
Klatka nieszczęśnika odzianego w łachmany była przepołowiona wzdłuż i otwarta, a żebra wyłamane z kręgosłupa. Organy, które w trakcie tortur znalazły się na wierzchu, zostały wyjedzone a w resztkach mięsa zagnieździło się robactwo.

Nikłym śladem świetlistej magii okazała się być niewielka kopertówka, ukryta w łachmanach. Warstwy materiału śmierdziały wilgocią, a pod presją dotyku rozpadały się włókna tworzące kiedyś barwne i bogate sploty.