Wszystko wokół było stare. Do domostwa mistrzowie dostali się po śliskich od wilgoci, drewnianych schodach. Otworzyli wysokie drzwi napierając całym ciałem, drewno bowiem spuchło i skrzydła zapierały się o ościeża i siebie nawzajem.

Wewnątrz było zupełnie ciemno. Zachodzące za plecami wędrowców słońce wpadło do pomieszczenia, płosząc robactwo i gryzonie. Blask ujawnił hol, dalej szerokie, łukowe przejście na pokój dzienny. W holu po prawej znajdowały się schody w dół, a po lewej na górę.
Po kształcie i lokalizacji holu można było się domyślać, że dom ma kształt litery „T”. Wędrowcy znajdowali się u zbiegu długiej ściany frontowej, rozciągającej się na prawo i lewo, oraz długiego pomieszczenia przed nimi.

Błysk magii był gdzieś z przodu.

- Prowadź. Ja będę pilnował tyłów. W tym świetle Zygfryd może zbyt późno dostrzec zagrożenie - zgodził się khazad.

Trzymał miecz w pogotowiu, tarcza również była w dłoni. Nie był pewien, czy faktycznie dostrzeże niebezpieczeństwo przed człowiekiem. Ale przynajmniej stanie między nim, a zagrożeniem. O elfa się nie martwił. Długouchych trudno było zaskoczyć.

Butwiejąca podłoga raz po raz poddawała się krokom wędrowców. Przekroczyli łuk ozdobiony spłowiałymi tkaninami i kontynuowali prosto, przez długi pokój dzienny. Elf prowadził pochód, człowiek go zamykał.

Pod Kruganem pękła z miękkim trzaskiem pojedyncza deska, zatrzymując stopę pod posadzką. Zygfryd zdążył podtrzymać krasnoluda, chroniąc go przed upadkiem. Nie mieli jednak czasu na wymianę uprzejmości słysząc wyraźny jęk Orgofa.

Krugan odwrócił na chwilę wzrok, bowiem los, który spotkał nieszczęśnika rozpiętego łańcuchami na ścianie przed nim, był nie tylko gorszący, ale też wyrazem braku szacunku. Mógł być natomiast niewymownie srogim wymiarem kary.
Klatka nieszczęśnika odzianego w łachmany była przepołowiona wzdłuż i otwarta, a żebra wyłamane z kręgosłupa. Organy, które w trakcie tortur znalazły się na wierzchu, zostały wyjedzone a w resztkach mięsa zagnieździło się robactwo.

Nikłym śladem świetlistej magii okazała się być niewielka kopertówka, ukryta w łachmanach. Warstwy materiału śmierdziały wilgocią, a pod presją dotyku rozpadały się włókna tworzące kiedyś barwne i bogate sploty.

- Dzięki Zygrfydzie - podziękował khazad, gdy drobny człowiek podtrzymał go, gdy ugrzązł. - Musiało sporo czasu minąć, by podłoga tak zbutwiała - dodał po cichu.

Chwilę potem znaleźli się w miejscu jakowejś kaźni. I mimo, iż jako kapłan Gazula widział już różne oblicza śmierci, coś tutaj sprawiło, że zrobiło mu się niedobrze. Odwrócił głowę, by ukryć tę słabość przed towarzyszami. Zaraz jednak zmusił się, by zacząć zwracać uwagę na otoczenie.

- To ciało trochę czasu też już tu jest pozostawione... bez pogrzebu - wzdrygnął się. - Sprawdźmy, cóż takiego nas tu przywiodło. Potem zbadajmy raz jeszcze okolicę, a potem go pochowamy jak należy - oświadczył kapłan.

Kopertówka, sięgnięta przez Orgofa zawierała w sobie niewielką książeczkę w skórzanej oprawie. To właśnie ona emanowała słabym światłem magicznej aury.

Cytat:

Dziennik, strona tytułowa Dziennik Atoriusa alchemika Kolegium Światła rozpoczęty w dniu najazdu nieumarłej hordy na Templehof zima, 2532 rok KI

Z jego treści wynikało, że widma i upiory przeniknęły mury, a szkielety wspięły się na palisadę, zdobywając miasto.

Cytat:

Dziennik, strona trzecia Walki w Templehof dobiegły końca po ponad dobie. Arcymag Nostrius nie żyje. Wygląda na to, że nie atakują pospólstwa, dążąc wprost do domów co znamienitszych: burmistrza, kapłana Sigmara, domów cechowych i siedziby Kolegium.

Nie dla wszystkich najazd hordy skończył się śmiercią. Ciężko było jednak wyrokować, czy oznaczało to lepszy los.

Cytat:

Dziennik, strona piąta Uchodźcy zmierzający na zachód zostali zabici. Razem z inną grupą udaję się na południe, traktem do Naubonum. Nocujemy w oddaleniu od drogi. Wystąpiły silne opady śniegu.

Cytat:

Dziennik, strona ósma Tułaczka odebrała kolejnego chłopca. Nie dajemy dłużej rady iść przez bagna. Zatrzymaliśmy się w zrujnowanym dworzyszczu. Brak nam jedzenia.

Coś trzasnęło za plecami mistrzów, gromadzących się nad tekstem. Krugan dostrzegł brak złamanej deski na posadzce, musiała gdzieś spaść.

Cytat:

Dziennik, strona dziewiąta Umieramy, jedno po drugim. Obserwuję z coraz większym trudem wszystkie znane nauce objawy charłactwa. Śmierć następuje na różnych etapach dla ludzi w różnym wieku. Zostało nas siedmioro, jestem najstarszy.

Potworny pisk rozdarł wieczorną ciszę, przerywając dalszą lekturę. Podłoga zaczęła pękać w wielu miejscach, a spod posadzki, w okolicach ozdobnego łuku, do pomieszczenia przedarły się małe, pokraczne stwory pokryte oślizgłą skórą. Żółte oczy na małych twarzach błyszczały nad szeregami połamanych zębów. Potwory odcięły wędrowcom drogę wstecz, a znajdowały się raptem kilkanaście kroków dalej, na drugim końcu pomieszczenia.