Stworzenia wychodzące spod podłogi przypominały Zygfrydowi zniekształcone, zdeformowane, nastoletnie dzieci. Przynajmniej najbliżej z dziećmi mu się kojarzyły. Wskazywały na to wzrost i postura.

Potwory wylazły z pod podłogi praktycznie rozrywając ją na drzazgi i zablokowując trzem towarzyszom drogę wyjścia, a przy najmniej tę drogę, którą się tu dostali. Na tą chwilę nie mogli stwierdzić czy mają jakąkolwiek inna drogę ucieczki z tego porzuconego domostwa. Zresztą, kto by miał czas na jej szukanie, jak tu nawet nie było czasu na trzeźwe myślenie.

Dzięki rozerwanej w drzazgi podłodze jedno było pewne. Na pewno nie były to duchy czy jakieś inne cienie. To musieli być nieumarli. Potwory. Tylko czy musiały to być akurat dzieci...

Co za pieski ten świat. Pomyślał sobie Zygfryd. Gorączkowo szukał możliwych rozwiązań. Było ich trzech przeciwko kilku potworom. Nawet jeżeli przyjęły postać dzieci i tak szanse nie były równe. Wiedział, że ma w zanadrzu jedno zaklęcie na takie okazje. Wiedział też, że użycie go wolałby zostawić jedynie na sam koniec i tylko w ostateczności. Przynajmniej w tym towarzystwie w jakim się znalazł.

Było ich trzech i póki co każdy z nich jak dotąd potrafił przeżyć samotnie. Każdy z nich oddzielnie. Teraz byli razem, także przy połączeniu swoich sił może poradzą sobie z tym co ich tu spotkało.
Na w razie czego Zygfryd sprawdził tylko tak dla spokojności, w której kieszeni ma składnik niezbędny do ewentualnego rzucenia czaru.

Tylko w ostateczności. Upomniał się w myślach.