Przesiąknięte zgrozą domostwo doktora, sobotnia noc

Ręce dygotały mi tak, że przy odrobinie pecha mógłbym postrzelić z rewolweru samego siebie. Jak mogliśmy się okazać tak nierozważnymi? Miałem przeświadczenie graniczące z pewnością, że adresaci listu pozostawionego na opuszczonej posesji albo od początku mnie śledzili i tak dotarli do mojego domu albo też już wcześniej zorientowali się, z kim mieli do czynienia. Tak czy owak zdołali nas zaskoczyć, zanim opuściliśmy dom!

Przeklęty O’Reilly! Gdyby nas nie spowolnił swoją niezapowiedzianą wizytą, umknęlibyśmy tuż przed nadejściem tych… istot? Nie miałem pojęcia, dlaczego moje oczy zaczęły mi stroić tak potworne żarty, ale odniosłem wrażenie, że roztaczające fetor zgniłego mięsa kształty niewiele miały w sobie człowieczeństwa.

Normalni ludzie powinni byli uciekać z tego miejsca na złamanie karku, a mimo to wbrew zdrowemu rozsądkowi poszedłem w ślady policjanta, kiedy ten przemierzał moje domostwo wygłaszając zaskakujące słowa na temat wydarzeń sprzed lat.

Nie miałem pojęcia, że O’Reilly dysponuje tak zagadkową wiedzą, ale nie był to ani czas ani miejsce, aby go dopytywać o rzekomo nieistniejącą już sektę.

- Na zewnątrz ktoś jest! Widziałem za oknem!

Niczym baran wiedziony na rzeź, zszokowany doktor będzie podążał krok po kroku za policjantem…