Ladra powoli zamykała umysł, starając się oddzielić swoją jaźń od wszystkich innych, których dotknęła. Miała doświadczenie, wiedziała, że zbytni pospiech – ale też przedłużanie stanu połączenia – nie będzie dla niej korzystne. Wysiłek mentalny był podobnie obciążający jak ten fizyczny.
Domknęła umysł, kontenerując swoje odczucia i oddzielając się od odczuć innych. Odwróciła się, taksując wzrokiem pomieszczenie. No, wyglądało na to, że jeszcze nie spłonęli, to dobry… - zdążyła pomyśleć, a potem wszystko zadziało się naraz. Najpierw oślepiający błysk światła, a potem boleśnie atakująca całe ciało kakofonia dźwięków.

Ladra zacisnęła powieki, zasłoniła uszy przedramionami, starając się odciąć od przelewającej się przez jej ciało fali dźwięków. Przykuliła się. Doznanie przeciążenia minęło po kilku chwilach.

- Na zewnątrz jest czysto – rzuciła do Burta. – Możemy ich zajść z dwóch stron. Przywódcę warto zostawić żywego, Papa to doceni. Zaraz go znajdę.

Teraz wiedziała już, na kim trzeba się skupić. Powinno pójść szybciej i łatwiej. Znów otworzyła umysł, tym razem wybrała tylko Semuzteków. Próbowała ustalić, który z nich dowodzi atakiem.